por amarxedotempo | Sep 25, 2012 | Marxe
Cando eu era neno, falábase moito do Cego de Allariz, do que non sei máis que era un señor que curaba. Acórdome ben de que na casa, a miña avoa, moi dada a crer que o mundo estaba formado por unha serie infinita de misterios, parecía disposta a aceptar que as marabillas que se contaban daquel home eran todas certas. Non lle gustou nada, por tanto, que eu lle preguntase que como era posible que aquel señor curase toda clase de doenzas aos demais, pero que en cambio fose incapaz de curarse a si mesmo.
O meu avó, que a pesar de ser cacique e somatén e pertencer ao partido de Gil-Robles tiña a mentalidade sarcástica dun volteriano, ría feliz ao ver como o seu neto non tragaba facilmente co que el chamaba con desprezo trapalladas de mangantes. Sen deixar pasar a oportunidade, dixo en voz alta que eu levaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 24, 2012 | Marxe
Onte trouxeron un gato novo para a casa, unha boliña pequena e graciosa como un rato que anda a saltos e fai monadas para divertirse, coa mesma inocencia dun neno. Eu disto dos animais non entendo moito, pero paréceme demasiado peludo, tipo ovella, aínda que é bonito, pois ten a color azulada. Dinme que elixiron un exemplar deses que non marchan nunca da casa, cousa que non sei se será certa, pero que me gustaría que fose, pois os perigos de andar por aí fóra, son cada vez maiores, como se sabe.
Agora haberá que poñerlle nome, o cal non resulta fácil, aínda que espero que non custará chegar a un acordo. A min, con tal de que non lle chamen dunha maneira rara, tanto me ten, sempre que se respecte a dignidade do animal. Durante a comida, pedíronme opinión e veume á cabeza, non sei por que, o nome … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 23, 2012 | Marxe
O luns pasado, ao chegar a San Sebastián, Robert Mitchum tivo que escoitar unha vez máis na súa vida, xa preto de oitenta anos, as inevitables frases admirativas que lle dedican as señoras descaradas. Unha delas, co despepite descontrolado, quixo arrincarlle a camisa, aínda emocionada coa lembranza do torso espido do actor, aquel recurso obrigado que os produtores lle impuñan en cada película na que participaba e que resulta fácil de calcular: dez, quince minutos do comenzo do filme, peito ao aire. Sempre.
Perden o tempo as señoras con este home. Ninguén conseguiu poñer unha mancha na súa castidade acrisolada, lendaria. Intentouno como puido Ava Gardner, tan ben dotada para a tentación, e atopouse con que a porta da alcoba de Mitchum estaba construída coa chapa de aceiro dunha virtude inexpugnable.
Pertence á raza deses individuos que se distinguiron, máis ben poucos en cada época, por comportamentos heroicos nas arrebatadas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 22, 2012 | Marxe
En Londres, uns veciños denunciaron a unha señora que lle pegaba ao seu loro. En realidade, pensaron que se trataba dun neno, pois os berros do animal confundíanse cos dunha persoa. Cando chegou a policía e lle preguntou á muller onde tiña escondido o rapaz, ela invitounos a revisar a casa de arriba a abaixo, aducindo que se trataba dunha equivocación, pois vivía soa desde había vinte anos. Efectivamente, os axentes comprobaron que era certo e dispuxéronse a marchar, incómodos pola situación creada.
No momento en que saían, non obstante, o loro, que ata aquel momento estivera calado, deu un berrido angustioso, quizais adiviñando o que ía suceder cando os policías xa non estivesen. Foi así como se descubriu o pastel, que resultou ser indixesto, segundo o testemuño da vella malvada, unha muller perversa, quizais tola.
Entre as trasnadas que lle facía ao animal, unha das máis suaves consistía en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 21, 2012 | Marxe
Caeu outro. Quero dicir que pouco a pouco, para a miña desgraza, pois estas cousas agrandan o buraco xa de por si grande do escepticismo, vaise confirmando esa lei na que creo desde hai moitísimos anos e que o paso do tempo vai confirmando case día a día dunha maneira inexorable. Esa lei, que non pretendo compartir con ninguén, só comigo mesmo, podería formularse así: o grao de sinceridade da indignación moral dun individuo en relación coa conduta dos demais é inversamente proporcional á súa formulación pública en forma de acusación implacable, de espavento xesticulante ou de descualificación categórica. A moral firme adoita ser comprensiva.
Desde que estou aquí, os críticos máis feroces contra Clinton, aqueles que máis se indignan no nome dos principios, non aqueles que o censuran con claridade, pero sen furia, que tamén existen; aqueles primeiros, digo, van caendo un tras outro na grande charca en que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 20, 2012 | Marxe
O gobernador Bush, que ten moitas posibilidades de converterse no próximo presidente dos Estados Unidos, dixo o outro día que no seu país hai un gravísimo déficit de amor. Supoño que non se refería a ningunha estatística ou estudo sociolóxico concretos, como aquel ministro de Franco que un día lle revelou á revista católica fancesa Esprit, que en España, segundo investigacións moi fiables, despois de 1936 ían ao inferno un sesenta por cento menos de almas que antes da guerra civil. Parece que Bush aludía a eses crimes colectivos tan frecuentes en América, nos que sempre sucede o mesmo: un tolo colle un rifle e ponse a matar a todo canto ser humano pilla por diante.
Este tipo de sucesos non son novos naquel país, pero o gobernador pensa que agora son máis ca antes e que se deben a unha falta de amor. Está no seu dereito de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 19, 2012 | Marxe
Cando eu era rapaz e me confesaba todos os xoves, algúns dos pecados que lle tiña que contar ao padre Cesáreo, un frade franciscano que o perdoaba todo a cambio dunha avemaría, eran os que cometía cos libros que lía sen facer caso das recomendacións en contra do padre Garmendia de Otaola, un xesuíta que tiña catalogada como gravemente perigosa toda historia da literatura universal. Entre renunciar á lectura para ir ao ceo e facer o contrario sabendo que podía ir ao inferno, elixín o máis razoable. Lin o que puiden.
Non recordo que entre os libros prohibidos estivesen As aventuras de Huckleberry Finn. Polo menos, eu linas a cara destapada, consciente de que naquela ocasión non estaba pecando. Foi unha sorte porque a lectura inocente daquela novela aforroume o esforzo de andar buscando entre liñas a malicia que non tiña.
Agora, en cambio, nos Estados Unidos non se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 18, 2012 | Marxe
Acabo de escoitar na radio a noticia da morte de Karl Popper. A verdade é que a biografía do filósofo que lle escoitei ao locutor era pouco afortunada; en vez de dicir as cousas raras que dixo del, puido contar que cando era un mozo de vinte anos de idade e cría no marxismo e no internacionalismo proletario, quixo ser ebanista de profesión, un dato concreto que ilustra bastante ben o amor que Popper sentía pola realidade que se toca, paralelo ao desprezo que lle inspiraban as desputas fatigosas de moitos filósofos sobre as palabras.
Para ser ebanista, entrou a traballar de aprendiz nun taller baixo as ordes dun artesán que pretendía construír a máquina do movemento perpetuo. Un encargo de trinta mesas de escritorio, todas con moitos caixóns, convenceron a Popper de que era un ignorante para aquel traballo tan complexo. Por iso se dedicou á filosofía.
Esta historia … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 17, 2012 | Marxe
Onte pola noite asistín a unha discusión delirante, pero admirable polo enxeño que durante máis dunha hora despregaron os dous interlocutores, ambos ben estimulados pola colaboración beneficiosa dunhas doses de licor xenerosamente inxeridas. O debate, quizais soamente un xogo, versaba sobre san Buenaventura e o número de alas que polo visto tiña. A discrepancia reducíase fundamentalmente a un asunto de cantidade. Non cheguei a comprender a importancia de que aquelas fosen sete e non oito.
Convertido en espectador mudo, non me atrevín tampouco a intervir, consciente das dificultades de encaixar a miña opinión naquela metáfora enlouquecida de disparates. O que eu quería saber era por que causa o santo obxecto do litixio, que non tiña a condición de anxo, posuía en cambio alas.
Na arquitectura impecable da disputa, a miña pregunta podería soar como unha provocación. San Buenaventura tiña alas da mesma maneira que Dalí se vestiu un día de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 16, 2012 | Marxe
Unha vez, no palacio da Zarzuela, durante unha recepción a un grupo de escritores, Francisco Umbral díxolle ao rei Juan Carlos que Gonzalo Torrente Ballester era un gran mentiroso. Para que se entenda mellor, debo engadir que a frase foi precedida dunha pregunta do monarca, intrigado por saber de onde sacaba don Gonzalo as cousas raras que escribía. Nunca souben se a resposta de Umbral a entendeu o aludido como unha impertinencia ou como un eloxio, á parte da intención con que fose pronunciada.
Eu, desde logo, entenderíaa no seu aspecto máis positivo. Como se sabe, Valle-Inclán narraba na tertulia unhas historias magníficas, ás veces difíciles de crer. Cóntase que nunha ocasión, alguén dixo en ton desencantado que o escritor inventaba todo, pero que era mentira. Alguén lle respondeu: “Si, mentira, pero só para os parvos”.
Acordeime disto onte, mentres lía unha crítica feroz contra o escritor polaco Ryszard Kapuscincky, … Seguir leyendo
