por amarxedotempo | May 26, 2013 | Marxe
No mesmo centro de Nova York, a escasos metros da parte sur de Central Park, nunha esquina da Quinta Avenida, hai un restaurante chamado Lespinasse, no que se ve moita xente gorda, especialmente homes de negocios. Non se trata de xerentes de empresa, case todos delgados e preocupados polo peso, senón de auténticos propietarios, a maioría deles indiferentes ás cuestións da imaxe, devoradores de patés, consumidores infatigables de pan con manteiga salgada, devotos, en fin, das cremas, dos pasteis e das natas.
Ata hai pouco aínda, os clientes deste coñecido restaurante remataban os seus feroces xantares cun habano inmenso nas mans. Era o momento en que un se decataba de que hai gorduras que non proceden da gula, senón de algo que quizais se poida chamar ceba. Só así se explica que os dedos cheguen a ser como chourizos.
Desde o pasado mes de abril, está prohibido fumar no comedor … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 25, 2013 | Marxe
Pasamos o domingo en terras portuguesas da raia, entre as localidades e Montalegre e Vilar de Perdizes, a pouco máis de media hora de Xinzo de Limia. Cando estabamos comendo na primeira das vilas citadas, á hora dos postres, escoitouse un ruído forte e seco, que a min me pareceu producido por unha táboa. Fun o único que pensou así, pois de seguida me decatei de que todos os presentes, incluídos os donos do restaurante, pensaban nun disparo.
Durante uns instantes, as caras da xente expresaron sentimentos de ansiedade e de medo. Logo, pouco a pouco, foron cambiando para amosar unha curiosidade expectante. Houbo un momento en que un home que traballaba detrás da barra, despois de mirar en todas as direccións, observar o teito e mover obxectos, tratando de atopar unha explicación para o misterio, fixo o que todos estabamos esperando: entrou no cuarto de baño. Estivo uns minutos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 24, 2013 | Marxe
Pasei o día de onte en Barcelona, onde tiven que dar unha conferencia na universidade, invitado polo meu amigo Basilio Losada, catedrático naquela casa. Aproveitei para pasear, visitar un par de librerías e facer tertulia con algúns compañeiros que andaban por alá. Divertímonos nas Ramblas, que sempre se pareceron a un teatro e que agora teñen todo o aspecto dun circo no que se ven pallasos, cantantes, marionetas, músicos, saltimbanquis, mimos e loros. Todo gratis, a non ser a vontade.
Non coñezo ningunha outra cidade de Europa que teña tanta festa xunta. Cada dous por tres fórmanse grupos de curiosos, non só turistas, segundo se desprende das aparencias, que fan roda arredor dalgún espectáculo. É unha boa maneira de guiarse. Xeralmente, se un se achega a un deses sitios, non queda decepcionado.
O que me chamou a atención foi que, nun deses grupos, a xente miraba para o ceo. No … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 23, 2013 | Marxe
O próximo día 4 empeza a viaxe da que falei aquí o outro día. Cen escritores de corenta e sete países imos recorrer unha parte de Europa en tren, desde Lisboa a Berlín, pasando antes por Francia, Bélxica, Polonia, Lituania, Letonia, Estonia, Rusia, Bielorrusia, Polonia de novo e Alemaña. No tren van viaxar varios equipos de televisión, que filmarán todo canto ocorra alí dentro, sempre contando co permiso dos interesados. Menos mal. Non me equivoquei moito, polo tanto, cando, nun artigo anterior, medio en broma medio en serio, dixen que aquilo podía acabar como o programa Gran hermano. Deus nos colla confesados.
Mentres tanto, eu non penso máis que en resolver os problemas prácticos que se van presentar nesta viaxe. En primeiro lugar, un asunto de maletas, pois recomendan non levar máis que unha por persoa e quedan excluídos os baúis. Tranquilízame saber que está asegurado un servizo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 22, 2013 | Marxe
Leo nun periódico de Madrid o artigo dun amigo intelixente. Ao chegar ao final decátome de que é dinamita raposamente colocada no medio do corazón dun candidato ás próximas eleccións xerais. Coñezo ben o autor desas liñas e sei como pensa, por iso me resulta difícil de entender os motivos que o levaron a escribilas. Descarto que fose o cinismo e tampouco me parece que todo se deba a unha actitude oportunista, pois téñoo por un home honesto, probado ademais en situacións ás veces moi difíciles, das que sempre saíu airoso e digno.
Así que leo o artigo por segunda vez e observo que o ton dominante non é a intelixencia, o cal non quere dicir que esta lle falte ao escrito, senón a brillantez, unha borracheira de enxeño que deseguida se impón pola agudeza malabar do sarcasmo empregado e pola graza que o autor derrocha nunha fervenza sonora de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 21, 2013 | Marxe
Hai un artista americano, ben coñecido no seu país, J. S. G. Boggs, que fai diñeiro, máis en concreto billetes de dólar, exactamente iguais aos de curso legal. Non se trata, por suposto, de reproducións realizadas por procedementos mecánicos, senón de debuxos. Eu vin varios deles e resulta imposible, polo menos para unha persoa normal coma min, distinguilos dos verdadeiros. Por esta razón, Boggs ten tido problemas de tipo xudicial, tanto no seu país como fóra del. Hai tempo tivo que facer fronte ao Banco de Inglaterra, que lle presentou unha demanda, e á policía federal de Australia, que fixo o mesmo. En ambos os dous casos, gañou Boggs.
Nos Estados Unidos, as cousas non lle pintan tan ben. Unha lei que prohibe executar ese tipo de imaxes tenlle creado algunhas dificultades. O Servizo Secreto ségueo de cerca e non só entra no seu estudio de pintor de cando en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2013 | Marxe
Onte falei aquí da casa de Beiro, agora en ruínas, na que pasei tantos días felices na miña infancia. Habería que engadir tamén as horas tristes. Non doutra maneira se poderían considerar aqueles terrores que nos entraban aos nenos cada vez que tiñamos que atravesar o salón polas noites, iluminados pola luz amarela dun quinqué. Eu polo menos non podía esquecer, naqueles momentos, que alí se cometera un crime moitos anos antes.
A imaxinación pintaba entón fantasmas coas sombras que se formaban nas paredes. Estaban ademais os atracadores. Contábanse historias terribles de asaltos nocturnos e de mortes. Eu tiña ademais un amigo, o Lisardito de Porto Quintela, recentemente desaparecido, que sufrira esa experiencia, e da que lle quedara unha desgraza: bebera lixivia, que lle dera unha serventa pensando que era auga.
Polo demais, a felicidade foi o normal. Cando algún dos maiores se sentaba ao piano, a alegría adonábase da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2013 | Marxe
Recordo que era un día moi frío, aínda que non nevaba. Eu pasara un par de horas no centro da cidade, en Halmstad, facendo compras e lendo o periódico nun café antigo, entre vellos pescadores melancólicos e solitarios. Cando volvín á casa, ao chegar, observei que o coche do neno, que daquela tiña uns meses, estaba no xardín, pero non supuxen que se atopara el dentro, pois a temperatura non pasaba duns oito graos baixo cero. Un par de minutos despois, ao entrar no salón, xa me decatei de que me equivocara.
Custoume aceptar aquel costume. Logo, andando o tempo, xa me pareceu normal que os rapaciños suecos pasasen o día durmindo nos xardíns, ben abrigados, pero con temperaturas criminais arredor. Tamén me afixen pronto a entender que moitas nais os deixaran nos coches ás portas dos restaurantes polas mesmas razóns.
Por iso me resultou tan cómico ler nos periódicos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2013 | Marxe
Hai anos, cando este país era difícil para case todos e imposible para moitos, vivía en Santiago, alá pola rúa de San Pedro, un home humilde e pobre que tivo a desgraza de caer enfermo de gravidade. Como se trataba da súa propia vida, acudiu a un médico de sona e de prestixio, no que atopou un dobre consolo: por un lado, devolveulle a saúde; por outro, non só non lle cobrou nada, senón que lle pagou os medicamentos e o axudou en moitas outras cousas. Non sabía como, pois carecía de bens, incluso dos máis elementais, pero quería corresponder á súa maneira con quen se tiña portado con el dun xeito tan humano e tan cariñoso.
Pasado algún tempo, cando a saúde lle permitía levar novamente unha vida normal, un día, aquel señor presentouse na consulta do médico para darlle as grazas e facerlle un obsequio. El mesmo, coas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 17, 2013 | Marxe
As persoas que trataron a Edmundo Estévez, máis coñecido como Alambritos, recordarán del a súa simpatía, o mal xenio que tiña e o antifranquismo profesional que gastaba. Para denigrar ao xeneral, valíalle calquera pretexto, incluída a choiva ou a sequía, segundo lle conviñese. Dos escasos minutos que pasou con el, cando Estévez era gobernador civil de León, en tempos da República, gardaba un anecdotario inmenso, destinado a ponderar a pouca intelixencia e a ruindade espiritual do seu inimigo.
Para remachar a opinión que lle merecía o ditador, un día fíxome unha profecía que por fortuna nunca se cumpriu, polo menos ata agora. Dixo que chegaría unha época, que pola miña idade eu estaba condenado a vivir, na que o país se iría desfacendo aos poucos. Mesmo sería inevitable andar polas rúas cun casco na cabeza.
Chegara a esa conclusión por un razoamento lóxico aplastante: tendo en conta que todo o … Seguir leyendo
