Pasamos o domingo en terras portuguesas da raia, entre as localidades e Montalegre e Vilar de Perdizes, a pouco máis de media hora de Xinzo de Limia. Cando estabamos comendo na primeira das vilas citadas, á hora dos postres, escoitouse un ruído forte e seco, que a min me pareceu producido por unha táboa. Fun o único que pensou así, pois de seguida me decatei de que todos os presentes, incluídos os donos do restaurante, pensaban nun disparo.
Durante uns instantes, as caras da xente expresaron sentimentos de ansiedade e de medo. Logo, pouco a pouco, foron cambiando para amosar unha curiosidade expectante. Houbo un momento en que un home que traballaba detrás da barra, despois de mirar en todas as direccións, observar o teito e mover obxectos, tratando de atopar unha explicación para o misterio, fixo o que todos estabamos esperando: entrou no cuarto de baño. Estivo uns minutos dentro e saíu tranquilo. Non había ningún suicida no lavabo. Confeso, non obstante, que vin a decepción nalgúns rostros.
O café e o puro fómolos disfrutar á casa dun amigo, en Vilar de Perdizes. Desde unha terraza ampla, como situada diante do escenario do mundo, pasamos unhas horas no paraíso: só se escoitaban os paxaros. Para que non faltase nada, a poucos metros, na dirección do horizonte, tiñamos cinco castiñeiros xigantes, gordos coma homes dos que non hai, con cincocentos anos ás costas. E alá arriba, no ceo, unha aguia buscando presa. Tirouse por ela no monte, entre uns penedos. A distancia era perfecta: suficiente para contemplar a elegancia e o poderío da ave rapaz, pero non para ver o rostro da vítima. De maneira que o día acabou moi ben.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de maio de 1998.