por amarxedotempo | Dic 27, 2017 | Marxe
Mentres viaxo no coche, vou escoitando na radio un divertido debate sobre esa moda que hai agora de pintar sinaturas e frases nas paredes. Pertence ao xénero dos programas estúpidos, hoxe tan abundantes, nos que se fala de banalidades nun ton transcendente. Participan na discusión, ademais do moderador, que se expresa coa seriedade que el mesmo lle concedeu previamente á disputa, un pintor de muros e tapias, un escritor e o presidente dunha organización que agrupa a varias asociacións de veciños de Madrid.
O dos pinceis parece inocente: posto no trance de ter que falar en serio da súa afección, só pide que lle recoñezan o dereito a facer algo que lle gusta. É dicir, que ten a sensatez de non saírse do campo reivindicativo da liberdade. Para deixar claro ademais que se trata dunha persoa razoable, a súa reclamación exclúe edificios e casas.
O máis parvo resulta ser o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 26, 2017 | Marxe
Estes días de nadal, aproveitei a tarde do vinte e cinco para revolver entre os papeis na casa de Ourense. Sempre aparece algo: unha fotografía esquecida, unha libreta con pensamentos, unha carta antiga… Nesta ocasión atopei unhas notas de estudo, de finais dos anos cincuenta, tomadas por alguén descoñecido, pois non conseguín identificar a letra, durante unha clase de relixión. O máis interesante non eran os apuntamentos en si, senón os comentarios, con seren aqueles dignos dunha antoloxía da estupidez ou do disparate.
Recollíanse nas citadas follas unhas normas de decencia cristiá redactadas en forma epigramática que se podían resumir nesta máxima: “El verano es el invierno de las almas”. A man anónima da que falo, sospeito que dun primo meu algo golfante, anotou debaixo: “Hace tanto calor que yo tengo el alma completamente sudada”.
Moitos anos antes, na ditadura de Primo de Rivera, houbo outro profesor en Ourense que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2017 | Marxe
A poucos santos lle terei rezado eu con máis fervor que a un cachiño da sotana do padre Claret que se gardaba nun relicario na casa dos meus pais. A miña ignorancia salvoume do pecado naquela ocasión: se entón chego a saber que aquela pequena porción de pano debeu ser testemuña das confesións da raíña dona Isabel, unha golfa simpática e vital, mal casada con don Francisco de Asís, ilustre maricón, probablemente me tería que confesar tamén eu dalgunha faltiña, aínda que soamente fose cometida coa imaxinación.
Ter unha reliquia na casa parecíame unha distinción especial do ceo, algo así como un signo evidente de que un estaba destinado á salvación. Non tanto, non obstante, como a graza que lle correspondía a uns veciños, propietarios soberbios dun anaquiño da oliveira na que estivo apoiado Xesús, cando a oración do horto.
Leo agora que a maior parte das reliquias son falsas. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2017 | Marxe
Onte dixen que ía falar do gato Samuel, que polo que vexo cando ando por aí adiante, ten moitísimos amigos en toda Galicia, se xulgo pola xente que me pregunta por el e se interesa pola súa saúde. Pois resulta que na casa, alguén non lle ten demasiada estima, como puiden comprobar o domingo pasado, durante a tertulia familiar do almorzo. Andaba o animal feito un cristo, mollado coma unha ovella, co pelo aplastado contra o corpo, mesmo coma se o levase tratado con brillantina, cando escoitei dicir que Samuel era parvo, entre outras cousas porque, cando chove, lle gusta durmir ao aire libre, debaixo da auga que cae.
Esa foi a primeira acusación que lle fixeron. Despois viñeron algunhas máis, entre outras, que polo visto, aínda que eu nunca me fixara, Samuel dorme de costas, é dicir, panza arriba. Por último, que no tocante aos seus costumes culinarios, cambia … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2017 | Marxe
Hai uns días, nunha viaxe rápida a Segovia, ida por volta, para participar no que alí chaman as Tertulias dos Martes e que non consiste noutra cousa que dar unha conferencia, o presentador do acto dixo algo que provocou a conmoción do público e que a min me deixou pasmado. Despois de anunciar que a miña vida estaba chea de datos curiosos e raros, o cal xa resul taba preocupante, acabou dicindo que eu era neto dun bispo. A xente, asombrada pola noticia, miroume desde entón como quen mira un animal de circo.
Mentres durou a presentación, que por outra parte estabafeita con agarimo, vivín a experiencia de ser o neto do sacrilexio que acababa de explicar o meu despistado introdutor. Desde as butacas, as miradas dirixíanse a min cargadas de asombro: a maior parte expresaban curiosidade, pero había tamén algunhas un pouco ruíns.
Cando me tocou a vez e … Seguir leyendo
