por amarxedotempo | Jul 16, 2017 | Marxe
A primeira vez que vin un can labrador foi en Suecia, hai máis de vinte anos, cando esa raza era pouco coñecida no noso país. Vivía nunha casa veciña cunha señora maior e pasaba horas deitado no xardín, un territorio que compartía cun ourizo cacho e cun faisán, todos en libertade. Ás veces pasaban tamén por alí esquíos e coellos, pero nunca escoitei ruído de pelexas ou berros de pánico. Un día falei na casa daquel can tan curioso e foi entón cando me dixeron que se trataba dun labrador, un animal intelixente e tranquilo.
Desde entón, xa tiven varios. Primeiro, a pobre Alba, que morreu dunha peste. Despois, Sembra, que tampouco tivo sorte na vida. Agora, Leda, que como todos os cans desa familia, é listísima. Baste dicir que cando chego á casa sen chave e non hai ninguén, pídolle que me abra a porta desde dentro e faino … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 15, 2017 | Marxe
A chegada a Berlín, onte pola tarde, foi apoteósica: unha multitude aplaudindo na estación como se viñésemos de coroar o Himalaia. En realidade viñamos de pasar seis semanas fantásticas, cun montón de novos amigos e amigas, vivindo experiencias riquísimas e coñecendo xente chea de interese humano. Cando remate a viaxe, que para min acabará o domingo pola noite, no momento en que chegue a Lavacolla, terei tempo de seguir falando con calma dos meus compañeiros e compañeiras do tren, pois penso que paga a pena.
O traxecto de Varsovia a Berlín, para min empezou moi ben. O encargado do tren, a quen alguén lle comunicara antes que eu era un apaixonado dese medio de transporte, invitoume a viaxar na cabina cos maquinistas. Despois, amosáronme unha maqueta en miniatura e regaláronme un alfiler de gravata. Só me faltaba o que pasou logo: ao chegar a Berlín, na estación había cinco pancartas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 14, 2017 | Marxe
Nunha aldea próxima a Xinzo de Limia escoitei, hai xa moitos anos, o primeiro pranto do que teño memoria. Era o morto un rapaz novo, compañeiro meu de xogos, que morrera a consecuencia dunha infección provocada pola extracción dunha moa con flegmón. O día do enterro, no momento en que sacaban a caixa co morto da casa, un grupo de mulleres vestidas de negro, colgadas dun balcón de madeira, empezaron a dar uns alaridos sobrecolledores, como se un lobo enorme e negro lles estivese comendo o corazón.
Pasado o primeiro momento de sorpresa, coa angustia aínda metida no corpo, decateime de que aquelas mulleres dicían frases dunha comicidade absoluta. Unha delas falaba duns pantalóns que lle fixeran ao rapaz había aínda pouco tempo e que case non tivera tempo de estrealos. Outra dixo que ao finado lle gustaba o flan.
Espectáculos así vinos despois moitas veces, sempre co mesmo tipo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 13, 2017 | Marxe
No artigo de onte falaba desa ramiña que trouxen de Suecia e que, polo visto, serve para predicir o tempo. O caso foi que o domingo, despois de cear, saín pasear polo xardín coa intención de darlle as boas noites á mazá, que non a vira en toda a xornada, xogar un pouco cos cans, que estes días teño a impresión de que se senten algo desamparados, pois non están os rapaces na casa, e mirar o ceo, que se vía estrelado e claro, moi fermoso. Nese momento acordeime tamén da ponla e fun ver como se atopaba, ou sexa, se miraba cara arriba, sinal de bon tempo, ou miraba cara abaixo, proba inequívoca, segundo a folla das instrucións, do contrario.
Estaba caída cara abaixo, pero moito, case como pendurada. Se digo a verdade, tiña un aspecto triste, igual que se toda a ramiña fose unha lágrima. No momento, cheguei … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 12, 2017 | Marxe
Teño unha veciña que se parece a San Francisco de Asís. Non o digo polo físico, porque ela é unha rapaza bonita e el non sei como podía ser, senón polo amor aos animais, que niso coinciden. Hai catro ou cinco días, pola noite, cheguei á súa casa, invitado polos pais para cear, no momento en que lle acababa de morrer unha periquita, vítima dun ovo que se lle atravesou. Levaba varias horas aplicándolle os remedios que lle dixera o veterinario, pero non puido facer máis. Retirouse a chorar en silencio e á parte, de verdade.
Xa de nena, amosaba este amor franciscano polos bichos. Cos nosos cans, pasouno moi ben, pero tamén cos gatos, incluso cos que non teñen dono, que abundan bastante aquí, no noso barrio. Na casa, en cambio, nunca lle permitiron fauna maior, de maneira que se tivo que contentar con paxariños e pequeñeces semellantes.
Esta … Seguir leyendo
