por amarxedotempo | Dic 10, 2016 | Marxe
Hai turistas que chegan á India, descobren en cada recuncho do país cousas insólitas, disparan as cámaras e volven marabillados das delicias dunha cultura na que aínda queda un lugar para o espírito. Se coincide ademais que o turista é un intelectual, dun espectáculo macabro como o dos cadáveres que baixan polo Ganges e son devorados polos corvos, fará un discurso, non sobre a escasez das funerarias en Oriente, senón sobre a fermosura épica da pobreza. A insensatez humana non se detén nin sequera diante da morte.
O espírito nada ten que ver coa miseria. Matar a pedradas a seis nenos, como sucedeu onte, porque uns homes lles destrúen os templos a outros homes de relixión diferente, é unha acción que produce estupor. Espírito por espírito é preferible a indiferenza laica do materialismo occidental, racionalista e pragmático, que pensa que ningún templo, por sagrado que sexa, vale a vida dun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2016 | Marxe
Souben da morte de Xavier Pousa onte, cando estaba en Barajas agardando para subir nun avión. Non me sorprendeu porque hai tempo que sabía do seu mal, pero causoume unha tristeza inmensa. É difícil aceptar a morte dun amigo aínda que se espere. Compartimos xuntos horas e horas, aquelas horas felices de hai máis de trinta anos, no Ourense de Vicente Risco, cando soñabamos tantas cousas. Desde o primeiro día que o vin, Pousa fascinoume como personaxe: rostro nobre, voz rexa, simpatía natural. Escoitarlle contar historias do Brasil era como ler unha novela de Jorge Amado, que el tamén lía, porque ademais de pintor era un gran lector. Aínda recordo o día que me regalou, na librería Tanco, o diario de Cesare Pavese, que aínda conservo.
A Pousa téñoo asociado desde sempre coa alegría: aquelas veladas nocturnas, absolutamente disparatadas, nas que el raramente perdía a calma, na casa de Xaime … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2016 | Marxe
Nunca entendín por que motivo, unha cidade cun pasado cultural tan glorioso como Zürich non conserva apenas as referencias desa parte da súa historia. Hai unha foto famosa, que os afeccionados á literatura coñecen ben, na que se ve, na célebre Bahnhofstrasse, a rúa máis luxosa da vila, a tres gamberros facendo o pallaso. Un deles é levado como unha vaca, arrastrado por outro, coa lingua fóra; un terceiro simula unha decapitación. Trátase de Tristan Tzara, Hans Richter e Hans Arp, fundadores de Dada.
O movemento Dada, tan importante na historia da arte do noso século, naceu en Zürich, no café Voltaire. Este famoso local estaba situado na Spiegelgasse, unha rúa da parte vella que aínda existe. Nela viviron Goethe, Robert Walser e Lenin. Este último, por certo, saíu de Zürich precisamente en 1917 para dirixir a revolución en Rusia.
Inútil atopar hoxe referencias a estes feitos nas guías turísticas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 7, 2016 | Marxe
Alá polos anos sesenta, cando eu era estudante en Santiago, un día dei unha conferencia no Liceo de Ourense, quizais das primeiras da miña vida. Non recordo moi ben o que dixen, aínda que sei perfectamente o que quería dicir: facer unha crítica, dentro do que entón era posible, sobre a situación política que se vivía en España. Ao rematar, un señor que ocupaba un asento na primeira fila pegou un salto e veume dar un abrazo ostentoso. Case seguido, cando pensou que non o escoitaba, fixo de min un comentario negativo.
Foi unha boa lección, aínda que non a última. Comportamentos como aquel aprendín despois que non son infrecuentes, mesmo me atrevería a dicir que son bastante normais. Ese convencemento non conseguiu, pese a todo, converterme nun pesimista, aínda que me permitiu catalogar a hipocrisía como un pecado divertido.
En xeral, os hipócritas non me caen mal. Cando vexo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2016 | Marxe
Atopábame no piso coarenta dun hotel, en Toronto, agardando a chamada duns amigos. Para entreter a espera, púxenme a mirar desde a ventá. Os autos e as persoas, alá abaixo, tiñan a dimensión insignificante dos xoquetes e as formigas. De pronto, produciuse un accidente bastante aparatoso, no que colisionaron un autobús e dous turismos, un dos cales acabou precipitándose no lago Ontario. Cando me fun, aínda non fora localizado polos servizos de resscate que acudiron nuns segundo ao lugar.
De primeiras, levado por un pulo infantil, sentín o desexo de botarme ao ascensor e baixar para ver as cousas de preto. Sen embargo, antes de chegar ás portas da habitación, xa decidira sguir contemplando o espectáculo desde lonxe. É certo que perdía o dramatismo da escea, pero gañaba en cambio a tranquilidade de non ver os feridos ou os mortos, que desde aquel piso non pasaban de ser uns puntos … Seguir leyendo
