por amarxedotempo | Dic 15, 2016 | Marxe
Estiven lendo nos periódicos as noticias que chegan estes días sobre ese famoso revolucionario venezolano chamado Carlos, de familia millonaria, ao cal empezaron a xulgar en París a semana pasada. Non me sorprende nin me molesta que sexa fumador de puros, que vista camisas de seda ou que use perfumes caros. Tampouco me importa que o teñan sorprendido en íntima comuñón cunha das súas avogadas no cárcere onde permanece pechado desde o ano 1994.
Despois de todo, son pecados humanos, comprensibles. Chamáronme a atención, en cambio, as palabras que pronunciou o primeiro día do xuízo para responder a un formulario de rutina que lle presentou o tribunal. Dixo que era un revolucionario de profesión, da estirpe de Lenin, que a súa patria comprendía o mundo enteiro e que o seu último domicilio estaba na cidade e Jartum.
Demasiado solemne, incluso algo cursi. A verdade é que se trata dun individuo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2016 | Marxe
Onte estiven no acto de entrega dos Premios Fernández Latorre e no xantar que seguiu, nos novos locais onde agora se fai este periódico. Tocoume unha mesa con bos contertulios, xente case toda do mundo do Dereito, que dedicaron unha parte das horas que estivemos xuntos a contar historias da súa facultade, onde abundaban, naquel tempo, os docentes pintorescos. Parece ser que foi certo aquilo, que tiña escoitado outras veces, dun profesor que dixo: “Se un ladrón entra pola ventá ou viceversa”. Había dúbidas, en cambio, respecto doutra frase, tamén moi mencionada. Aquela que di: “Imos dividir a clase en tres metades”.
Todas eran atribuídas á mesma persoa, que eu coñecín e sempre me pareceu un home bondadoso, aínda que non teño elementos para opinar sobre a súa sabedoría. Cando eu era estudante de Letras atribuíanlle ditos que seguro que non eran certos, como aquel de que acababa de recibir … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2016 | Marxe
Non recordo como empezou todo, pero teño moi claro na memoria de que maneira me vin metido nunha festa aloucada que, aínda hoxe, despois dos anos, ignoro por que razón milagrosa non deu con todos nós na comisaría. Foi na casa da cantante Marina Rosell, unha muller encantadora, dotada dunha enerxía vital difícil de seguir cando ela decide poñer o sangue a ferver no corazón. E aquela noite, despois de cear, acendeu o lume. O incendio puido ser pavoroso, pero ela mesma se encargou de apagalo.
Quero dicir que cando apareceu un garda na porta, quizais avisado por alguén, convenceuno sen esforzo de que se fose, previa promesa de que a continuación se ía portar ben. Non o fixo. Pasados uns minutos, xa estaba organizando outro pasimisí, obrigándonos aos asistentes a utilizar as tixolas e as potas como tambores.
A cousa era unha especie de tren formado por ela mesma, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2016 | Marxe
Hai unha novela de amor moi popular nos Estados Unidos, que algúns pensan que é a causa de non poucas relacións apaixonadas entre os seus lectores. Un día de aí atrás, o seu autor, James Salter, contoulle a un grupo de amigos durante un xantar unha destas historias, que lle foi referida por unha rapaza, protagonista do suceso xunto co seu mozo. Resulta que a parella decidira ler a novela en voz alta e que nese proceso atoparon páxinas que os entusiamaron pola sensualidade que desprendían.
O paso seguinte consistiu en que cada un dos dous debía seleccionar aquelas partes que imaxinaba que máis lle podían agradar ao outro. Como ambos eran tímidos, acordaron que en vez de facelo de viva voz, empregarían un fax. De maneira que buscaron as pasaxes respectivas e dispuxéronse a cumprir co establecido.
En vista de que o home traballaba nun banco e que o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2016 | Marxe
Pasei a mañá de onte tratando de falar por teléfono con José Hierro, gañador do Premio Cervantes deste ano. Non foi posible. Ten tantos amigos que o número de chamadas debeu de ser tan desbordante como a personalidade do premiado. A última vez que felicitei a Hierro por un premio, creo que cando lle concederon o Príncipe de Asturias, díxome unha frase deliciosa, característica del: “Estoy avergonzado. Me siento como si me sorprendieran robando en El Corte Inglés”. Non se trata de retórica nin de falsa modestia. Estou seguro de que ese é o sentimento que experimenta en casos así. Este gran poeta é un exemplar humano absolutamente excepcional.
Poucos saben que ten detrás da súa vida unha biografía dura, que nunca pregoa. Foi dos que perderon a guerra, sendo aínda un rapaz de menos de vinte anos. A idade, cando estaba no tempo de gozar dela alegremente, sen responsabilidades … Seguir leyendo
