por amarxedotempo | May 11, 2016 | Marxe
Non recordo se llo oín contar a alguén, quizais EduardoBlanco Amor, que sabía destas cousas, ou se, polo contrario, olin nalgún libro. Tanto ten; a historia é sinxela e tivo lugar en Granada, nos primeiros días da Guerra Civil. Estaba a familiade García Lorca reunida na casa, agoniados todos pola morte había pouco dun dos seus membros, fusilado uns días antes a consecuencia das ideas políticas que profesaba. De pronto irrompeu no interior unha panda de xente ruín e fanática, especies que con frecuencia se dan xuntas nunha soa peza.
O pai do poeta, un velliño educado e pulcro, enfrontouse aos bárbaros coa única forza da súa palabra, sempre correcto,quizais tamén firme. Entón, un deles, con toda seguridade o máis miserable de todos, adiantouse cara a aquel señor e, pegándolle un par de golpes no rostro, derrubouno no chan. Logo vería o resto da traxedia.
Naquela casa de campo acábase … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2016 | Marxe
Era un allboroto pequqeniño, no que participaban somente dúas persoas, un home duns sesenta anos e un rapaz novo, corcovado. Cando eu cheguei, discutían con xenio, pero aínda non berraban. Empezaron a facelo pouco despois, quizais encirrados pola miña presenza, convencidos de que cunha testemuña a representación debía chegar á beira mesmo dos puñazos. Detiñan a furia xusto na fronteira. cando unha palabra máis os podería obrigar a liarse a golpes. Entón recuaban, volvíanse razoables por uns instantes e logo acababan dicíndose as barbaridades de sempre.
Ao principio, o home de máis idade adoptou unha posición cauta. Mesmo pareceu que pedía perdón, se non coas palabras, polo menos coa actitude e con algúns xestos. Foi a belixerancia indignada do contrincante a que o obrigou a poñerse á altura das circunstancias, como se despois de aturar tres ou catro insultos se sentira lexitimado para responderen igualdade, quere dicir cos mesmos gritos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2016 | Marxe
Era como se estivese nun teatro de mimo. Sucedeume onte, mentres agardaba nun semáforo no barrio do Berbés, a primeira hora da mañá. Na beira da rúa, diante dun bar, un home forte, quizais algo gordo de máis, vestido cun xersei de color azul, estáballe contando algo a outro señor. Facíao con grandes movementos das mans, dun xeito tan gráfico que cheguei a pensar que podía ser un xordomudo. Non obstante, polo uso que facía da boca e dos labios, non tardei en decatarme de que isto último non era certo.
Estou seguro de que entendín perfectamente o contido da conversa. Tratábase, sen dúbida, da escenificación dunha pelexa dun individuo con outro, con navalla. O resultado debeu ser unha ferida no antebrazo esquerdo, pois nas tres ou catro veces que repetiu a historia, o narrador trazaba alí un corte longo e profundo.
Unhas horas máis tarde, mentres tomabamos un café … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2016 | Marxe
O outro día, en Cuenca, despois de dar a conferencia no ciclo sobre novela contemporánea, antes de abandonar a sala, achegóuseme unha señora cun libro para que llo asinase. Pregunteille o nome, pero díxome que abondaba con que lle puxese a miña firma, sen máis. Naturalmente, accedín ao seu desexo e fixen o que me pedía. Cando rematei, a señora colleu o libro, mirou o autógrafo e dixo espontánea: “¡Huy! ¡Que letrita más piojosa! ¡Seguro que duerme usted muy mal!”. Non me chamou a atención a primeira parte da frase, porque é certo, pero sorprendeume a conclusión. En todo caso, pareceume mellor iso que me dixese que era tacaño.
Sen darme tempo a responderlle, a señora, un pouco lareta e bastante terremoto, díxome que para durmir ben, o mellor remedio, en caso de que o sono se amose rebelde e non queira pousarse nos ollos, consiste en quentar un pouco … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 7, 2016 | Marxe
Tiña eu un compañeiro en Santiago, na miña época de estudante, que de cando en vez me regalaba libros. Eran exemplares que non estaban ao alcance das miñas posibilidades económicas, pero que case sempre ocupaban o centro dos meus desexos. Nunca souben o motivo daquel proceder tan xeneroso, aínda que supoño que algo tiña que ver co afecto e a amizade. É certo que a el non lle resultaban caros: descosera o forro dun gabán e alí mesmo os metía coa arte consumada dun golfo audaz e destemido.
O domingo pasado falamos do asunto nun encontro de amigos. El, que conserva intacta a graza descarada da mocidade, deu detalles que eu non sabía. Nunha ocasión, ademais de levar tes libros, antes de saír, aínda se atreveu a pedirlle un cigarro ao libreiro, que llo deu cun sorriso, o cal fixo que o pillabán se sentise un cínico.
Animados pola sinceridade … Seguir leyendo
