por amarxedotempo | May 16, 2016 | Marxe
Pola chamada telefónica dun amigo recibo a noticia de que don Pepito Pajarito, de quen falei onte aquí, morreu hai xa varios anos, cousa que eu ignoraba. Matouno un coche. Nun primeiro momento pensei que andaría voando polo medio do tráfico, daquela maneira súa que consistía en botar carreiriñas de cinco metros, batendo os brazos como se fosen ás e resoplando. O suceso foi moito máis prosaico. Esmagárono contra unha parede, mentres estaba sentado á entrada dun portal, quizais reparando forzas.
Este don Pepito Pajarito tiña lenda. Eu oín varias versións respecto das súas orixes. Unha delas facíao profesor de física nunha universidade francesa ata que lle entrou na razón aquel trebón de poesía ou disparate. Outra convertíao en cura renegado, enfrontado ao seu bispo por unha cuestión de teoloxía heterodoxa.
Para min tiña o aspecto dun home do campo avariado por algún desgusto, por mala alimentación ou porque a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 15, 2016 | Marxe
Alá polo ano de 1302, un señor que se chamaba Giraldo Pérez e mandaba moito nas terras de Macendo, na comarca ourensá de Castrelo de Miño, fixo un testamento terrible no que, en uso das súas facultades mentais ou con siso e memoria, que é como figura no documento citado, acordaba entregar a súa alma a Deus, mentres que dispuña que a do seu fillo Estevo fose para o demo. A razón de tratar dunha maneira tan cruel a este último era, segundo facía constar, polas moitas deshonras que lle tiña causado.
Nisto da ingratitude filial sempre houbo de todo, desde quen rouba aos pais ou lles quita a facenda e os deixa ao vintimperio ata quen os trata como se fosen inimigos. Do outro lado, tampouco faltan mostras de comportamento contra natura, a máis incomprensible das cales consiste nese horror que se chama parricidio.
Con todo, isto do testamento, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2016 | Marxe
Un dos moitos costumes que desapareceron da vida política foi aquela práctica de levantar a voz durante os mitins para berrar “¡Controversia!” desde o público e solicitar así o uso da palabra. Pedíase controversia para calquera cousa. Nunha ocasión, un individuo interrompeu varias veces ao alcalde de Ourense con esa trécola e cando o aludido lle preguntou que tiña que dicir, o de abaixo puxo as mans en forma de buguina, ergueu a voz canto puido e berroulle simplemente: “¡De parte da túa muller, que lle compres aceite!”
Outras veces, as intervencións eran menos inocentes, ou espontáneas e graciosas, ademais das que simplemente pretendían molestar. A Francisco Largo Caballero, por exemplo, pedíronlle controversia durante un mitin para chamarlle mamón. A Manuel Azaña, que non tiña sentido do humor, un andaluz cortoulle un magnífico discurso doutrinal para pedirlle máis alegría e unha pouquiña lixeireza.
Despois da guerra, a Franco tamén o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2016 | Marxe
Nunha viaxe que fixemos xuntos Joan Perucho e mais eu á Unión Soviética, hai anos, o escritor catalán, que é un home moi relixioso e que presume de ter unha pantasma na súa casa de Albiñana, santiguábase tanto, o mesmo ao saír do hotel que ao subir aos avións, e entraba en tantas igrexas para acender velas a distintos santos, que os nosos anfitrións, quizais por deferencia hospitalaria cara a nós, fartáronse de levarnos a visitar templos, reliquias, incluído o corpo incorrupto dunha nena mártir de doce anos, ademais de organizarnos un encontro co arcebispo “katolikós” de Armenia nun seminario situado nunha vila próxima á cidade de Erevan.
Outra vez, estando en Nova York, Perucho chamoume por teléfono ao meu cuarto do hotel para dicirme que era hora de erguerse porque era domingo e había que ir á misa. Obedecín, aínda que eran as oito da mañá e eu levaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2016 | Marxe
Este ano vou ter tres pavías, segundo comprobei onte pola tarde, paseando polo xardín. Algo é algo: o ano pasado non tiven ningunha. Das tres, unha é grande e gordecha; as outras dúas tiran a ruíns. Non acabo de entender que lle pasa a esta pavieira. En primeiro lugar, foi regalo dun bo amigo: non trae, polo tanto, nin meigallo nin maldición. Pero ademais procede de Beade, alá no Ribeiro, que ten fama de producir as mellores de Galicia, con permiso das de Arnois, na Ulla, que gozan tamén de sona merecida.
Se fose eu quen a plantase, que non fun, era para pensar que teño man de capador, que polo visto arruinan os frutais cando os plantan. Das froitas que roubei de pequeno, asaltando hortas alleas cos nenos de Beiro ou de Sabucedo, só había dúas que me gustaban por si mesmas, non só pola aventura de ir procuralas … Seguir leyendo
