por amarxedotempo | Feb 9, 2016 | Marxe
Onte falamos aquí da popularidade de que gozan de novo en toda Europa os bruxos e os curandeiros; do que non tratamos foi da eficacia dos métodos curativos empregados. De cando en vez, lemos nos periódicos noticias de individuos que, utilizando medios máis ou menos relacionados co mundo da maxia, aseguran sandar enfermos que padecen doenzas incurables. Naturalmente, só persoas cunha mentalidade moi infantil son capaces de acreditar nestas cousas, polo menos ata que a realidade as desengana.
Por suposto que tamén nisto hai excepcións. Cando un le as Memorias do Cardeal de Retz, un vicio que convén fomentar, hai un episodio que sempre desconcerta, aquel no que conta o caso dun home con pernas de pau, a quen despois de dar unhas fregas nos muñóns con aceite da lámpada que arde diante da Virxe do Pilar, en Zaragoza, lle medraron unhas pernas novas*. Claro que Retz era un cínico.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 8, 2016 | Marxe
O sábado pola tarde baixaba eu andando pola rúa Carral, en Vigo, cando vin dous policías, un par de rapaces novos vestidos con uniforme azul, que saíron dun coche oficial e se dirixiron cara a un mozo de aspecto desastrado que estaba sentado no chan. Víase ben que o individuo non estaba pasando un bo momento. A porción da cara que se lle podía adiviñar a través dunha barba longa e sucia, moi negra, tiña unha acentuada cor branca, tirando ao amarelo enfermizo da cera. Ía vestido con pouca roupa, a pesar do frío que corría.
Os policías achegáronse a el, preguntáronlle que lle ocorría e non conseguiron máis resposta que un rosmido de anoxo, rouco e baixo, imposible de entender. Durante uns segundos, os dous axentes miraron un para o outro sen dicir nada, un deles volveu os ollos cara ao ceo e volveron preguntarlle se estaba ben.
Desta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 7, 2016 | Marxe
Eran as nove da mañá e a xente que agardaba o autobús. aínda con restos de sono nos ollos, miraba con sorpresa a un burro de cartón, que alguén deixara arrimado á parede dunha casa. O máis gracioso era a cara do animal, na que destacaban uns rizos abundantes e alborotados que lle saían entre as orellas e un sorriso aberto e pícaro, case de persoa, pero cun claro matiz de senvergonza. A pesar de todo, o bicho tiña un aspecto simpático, que pouco a pouco foi conquistando á concurrencia.
A xente empezou a comentar o ben feito que estaba. Despois viñeron algunhas conxecturas sobre o material, pois uns dicían que era de plástico mentres outros pensaban que era de cartón. Tamén houbo opinións diverxentes sobre a procedencia do animal, que moitos consideraban xa como lixo, aínda que alguén ben informado explicou que o abandonaran alí uns xitanos na noite … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 6, 2016 | Marxe
Na vida do escritor Josep Pla houbo tres mulleres importantes: Aurora, unha profesional do pecado, infeliz e analfabeta; Consuelo, unha xitana que tampouco sabía nin ler nin escribir, e Adi, unha moza escandinava, filla dun diplomático nórdico, que falaba sueco, danés, alemán, inglés, francés, italiano, castelán e catalán e que recitaba de memoria a Rilke e a Goethe. A relación que tivo con elas, que eran tan diferentes, foi bastante parecida: nada intelectual, algo cínica, escasamente romántica e a veces sórdida.
A propia Adi Enberg ten contado a furia que lle entrou o día que respondeu a unha chamada de Pla, atravesou Europa en tren para xuntarse con el e non o atopou na estación de Irún, como conviñeran, porque quedou durmido, senón en Madrid, nunha pensión horrible, na que encontrou un anano espatarrado na cama do escritor.
Leo nunha revista que acaba de saír un novo libro de Cristina … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 5, 2016 | Marxe
Pola chamada telefónica dunha amiga, recibo noticias de Rosita Caval e sei que vive e que pasa bastante dos noventa anos de idade. Foi persoa moi coñecida en Xinzo de Limia na miña época de adolescente. Nacida para o teatro, organizaba funcións cada inverno nun dos cines da vila, sempre con éxito de público. Os actores eran rapaces e rapazas, normalmente estudantes de bacharelato, e ás veces incluso algún profesor, como José Luis Bobillo, un home tan emotivo que choraba de verdade en plena representación e que unha vez se abrazou con tal forza a unha das actrices, que non a podía soltar. E Rosita baixou o telón.
Unha das actrices máis celebradas era a miña irmá Mercedes (ou Meches, como a coñecía todo o mundo), que tiña a rara virtude de facer rir os espectadores coa mesma graza que nos facía rir a todos na nosa casa. Rosita Caval, … Seguir leyendo
