por amarxedotempo | Jul 16, 2015 | Marxe
En vinte anos, nunca fun capaz de entender a complexa relación que os suecos teñen coa bebida. Ao final, cheguei á conclusión de que se parece bastante á relación que nós tiñamos co sexo antes da revolución dos costumes que dun xeito gradual e case insensible se foi producindo tamén no noso país. Velos na cola das tendas de alcohol coa cabeza gacha, como se estivesen pecando, ten unha indubidable semellanza co puterío, é dicir, igual que atopar unha persoa honorable nunha casa de lenocinio.
Son bebedores ocultos e torturados, chimpavasos. Moitas veces, cando un os ve beber con tan pouca graza, ten a impresión de que non o fan polo pracer de degustar algo que lles sabe ben, senón por amodorrarse. Algo así como se batesen cun mazo na cabeza.
Un dos crimes máis vergonzantes que hai aquí, destilar alcohol na propia casa, está alcanzando uns niveis altísimos. Coa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 15, 2015 | Marxe
Recordo moi ben os días aqueles, hai trinta anos, cando na prensa de todo o mundo apareceron as fotografías do Che Guevara morto en Bolivia. Unha amiga miña e mais eu dedicámonos durante varias horas a examinar con lupa as fotos para chegar á conclusión, absolutamente clara e indiscutible, de que eran falsas. Nunha tarde, conseguimos elaborar toda unha teoría, racional e sen fisuras, destinada a probar que se trataba dunha montaxe infame organizada polos servizos secretos americanos, é dicir, a CIA.
Anos despois, viaxando por Asturias con Mario Onaindía no vagón do tren que utilizaba Franco, contoume que cando el estaba condenado a morte, despois do xuízo de Burgos, tiña o convencemento, compartido polos seus compañeiros, de que non habería indulto, senón que ETA os sacaría do cárcere antes da hora fatídica.
Naturalmente, as fotos eran do Che Guevara e Mario Onaindía e os seus colegas non foron rescatados … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 14, 2015 | Marxe
Onte pola mañá, mentres nos dispuñamos a tomar o almorzo nun pequeno cuarto da Fundación Camilo José Cela, en Iria, unha das rapazas que nos trouxo o café e as pastas entregoume a min, de parte dun panadeiro do lugar, unha bola de pan cunha pinta excelente. Sen pensalo, arrinqueillo o molete e púxenme a comelo. Debín de facelo con tanto entusiasmo que Cela, que se atopaba ao lado, apuntouse deseguido ao festín, de maneira que entre os dous, protestando de cando en vez do exceso que estabamos cometendo, demos conta, en media hora, da peza completa. Agradoume saber que o autor de La colmena ten tamén a debilidade do pan.
Foi un bo sinal porque, pouco despois, durante a conferencia que pronunciou no curso que estamos celebrando, Ana María Matute fixo caer algunhas bágoas dos ollos de moitos dos asistentes, emocionados polas palabras que a escritora dedicou a recordar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 13, 2015 | Marxe
Todos estamos felices en Varsovia: non levamos un coche da policía abríndonos paso nin unha ambulancia pechando a comitiva, como en Minsk, pero nos debates dicimos o que queremos sen que as tradutoras censuren as nosas palabras. Por outra parte, a cidade é moi fermosa, sobre todo a parte vella, que foi reconstruída despois da guerra casa por casa, adorno por adorno, rúa por rúa. Nela morreron oitocentas mil persoas, unha cifra tan grande que esconde a dor de cada morto individual, pois a morte é cousa de cada un.
Aquí non se ve a pobreza de San Petersburgo, aínda que tampouco está tan limpa como Minsk, onde resultaba imposible ver un papel tirado na rúa. Polo demais, hai unha grande actividade, moito comercio e alegría de vivir. Tamén hai golfería. Desde que chegamos, por debaixo das portas métennos todos os días anuncios de señoras sen roupa e cos números … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 12, 2015 | Marxe
Xa sei que non lle importará a ninguén, pero nacín un día de tronos e moita calor. A miña nai adoitaba dicir que sempre temeu que a inquietude que ela sentía me acabase afectando e que eu me convertese, máis tarde, nun rapaz intranquilo e nervioso. Por iso, de pequeno, procuraba calmarme recitándome versos. Sabíaos moi fermosos e moi feos, desde El tren expreso de Campoamor, que a min me daba a risa, ata aquel poema de Machado que fala dunha folliña verde que lle saíu, como un milagre, a un olmo seco.
Quizais fose esta circunstancia de ter nacido entre tronos a que me fixo sentir sempre envexa do meu fillo maior, que naceu con música. O primeiro ruído que el escoitou ao chegar a este mundo foi o Concerto para piano e orquestra en do maior de Mozart, o famoso concerto número 21. Exactamente, o segundo movemento.
É … Seguir leyendo
