Xa sei que non lle importará a ninguén, pero nacín un día de tronos e moita calor. A miña nai adoitaba dicir que sempre temeu que a inquietude que ela sentía me acabase afectando e que eu me convertese, máis tarde, nun rapaz intranquilo e nervioso. Por iso, de pequeno, procuraba calmarme recitándome versos. Sabíaos moi fermosos e moi feos, desde El tren expreso de Campoamor, que a min me daba a risa, ata aquel poema de Machado que fala dunha folliña verde que lle saíu, como un milagre, a un olmo seco.
Quizais fose esta circunstancia de ter nacido entre tronos a que me fixo sentir sempre envexa do meu fillo maior, que naceu con música. O primeiro ruído que el escoitou ao chegar a este mundo foi o Concerto para piano e orquestra en do maior de Mozart, o famoso concerto número 21. Exactamente, o segundo movemento.
É unha das miñas músicas predilectas e supoño que esa foi a razón de que a nai a elixise para aquel momento. Non sei o que puido significar para o meu fillo. En todo caso, a envexa da que falo non é polos posibles efectos educativos sobre a sensibilidade, senón porque me parece fermoso entrar na vida collido da man de Mozart. É unha cuestión de estética. Nada máis, porque eu a Mozart só o poño cando me sinto melancólico. Como onte pola tarde, que pasei o día escoitándoo, supoño que non debía andar eu moi alegre.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de xullo de 1996.