por amarxedotempo | Jul 11, 2015 | Marxe
O domingo pola mañá, mentres facía o vago honestamente, sentado na terraza dun bar de Panxón, vin un can horrible. Non quero dicir que fose un bicho que metese medo, senón que era feísimo. De entrada, estaba esmirriado. Tiña ademais un pelo podre, como de animal tiñoso, con calvas na parte da barriga. Non me pareceu que estivese nas últimas, nin sequera enfermo, quizais soamente abandonado. Ía e viña sen rumbo, cheirando aquí e acolá, deitándose de cando en vez, coa cara triste e as orellas gachas.
No tempo que o estiven observando, non vin a ninguén que lle fixese unha graza. Sempre que alguén pasaba á súa beira, acababa por apartarse. Soamente unha vez, unha señora maior que camiñaba amodo, algo coxa dunha perna, no momento de facer un descanso, quedou mirando para el e dirixiulle un levísimo xesto amigable.
De súpeto, nun momento, observei que o can se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 10, 2015 | Marxe
Remato coas historias de Gimeno. Xa dixen que tiña un claro talento literario, desperdigado, como sucede tantas veces, nos periódicos, pero que coallou en novelas interesantes. A pesar do aire refunfuñón e amargo, era un grande humorista, por máis que se empeñara en escribir dramas rurais terribles, que nunca gañaban o Nadal. Nos sesenta, convocouse en Valencia a Olimpiada Internacional do Humor. Gimeno presentou unha novela sobre un americano chamado Jimmy Castiñeiras e obtivo o galardón. Como non tiña moito sentido da medida, ao ano seguinte presentouse e gañou de novo, con “La Perfecta, casada”. E aínda conseguíu a tercera edición, con “Amor con amor se apaga”.
Un día díxome que se quería presentar por cuarta vez e se lle podía mandar a novela desde Suecia, para evitar que o xurado desconfiara. Respondinlle que era case seguro que ían abrir as plicas antes. Eso a el non lle importaba, así … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 9, 2015 | Marxe
O día 19 de xullo do ano 1850, un cargueiro americano de nome Elizabeth naufragou no medio dun gran temporal nas inmediacións de Fire Island, cando se aproximaba ao porto de Nova York. En pouco tempo, as praias próximas foron enchéndose de xente que contemplaba o espectáculo e que esperaba apañar unha parte do botín despois de que a traxedia acabase de consumarse. Algúns viron unha muller de pé sobre o barco, aguantando ata o final. No momento en que aquel se afundiu, a señora desapareceu engulida polo mar.
Así morreu Margaret Fuller, unha escritora forte e valente, admiradísima no seu tempo, da cal se publican agora nos Estados Unidos seis volumes con toda a súa correspondencia. Non será necesario insistir demasiado en que tanta admiración foi acompañada tamén de odios e censuras, como sucede sempre nestes casos.
Ao día seguinte do naufraxio, o poeta Henry D. Thoreau acercouse ata … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 8, 2015 | Marxe
Desde hai algún tempo anda polas librerías, impresa de novo, aquela Enciclopedia que se estudaba nas escolas hai corenta ou cincuenta anos. Era libro único, onde viña de todo, tanto a historia, como as matemáticas ou a historia sagrada. Sabendo aquilo, supoño que un podía considerarse case un sabio, aínda que non resultaba fácil aprendelo. Eu tiven un compañeiro que presumía de poder recitar de memoria as primeiras trinta e sete páxinas seguidas, sen perder unha coma. Non sei se era certo, porque cada vez que o mestre lle preguntaba a lección e non a sabía, escusábase en que nunca lle tocaba a parte que tiña estudada.
Onte estiven vendo con certa parsimonia a citada enciclopedia da miña infancia. Chamoume a atención descubrir que recordaba mellor os santos, que era como os nenos lle chamabamos aos debuxos, que a letra. Unha ilustración bíblica, na que se ve a Caín e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 7, 2015 | Marxe
Hai anos, mentres acompañaba a un amigo que vivía os últimos días da súa vida nunha pequena aldea e que quería morrer na casa, de cando en vez falaba por teléfono cun médico, tamén amigo, para algunhas consultas. Unha noite, ao ver que o enfermo se agravaba, chamei ao doutor para que viñese. Diante da miña sorpresa, preguntoume se no cuarto daquel había cheiro a mazá. Deixei o teléfono uns segundos e comprobei que efectivamente, a alcoba arrecendía, sen dúbida ningunha, como el me dixera.
Esquecinme de preguntarlle despois por aquilo, pero agora leo no New Yorker o artigo dun médico da India que fala do mesmo asunto, aínda que moi ampliado. Parece que as febres tifoideas dan olor a pan fresco, que determinadas doenzas pulmonares cheiran a cloaca e que o coma hepático produce un cheiro intenso a amoníaco.
Antes, nos libros de santos dicíase con frecuencia que estes … Seguir leyendo
