por amarxedotempo | Oct 16, 2013 | Marxe
Onte, cando falei aquí das monxas, citei o caso dunha rabisaca, tan distinta das demais que coñecín, todas elas boa xente. Esta outra apareceu na miña vida de maneira casual, cando a miña nai decidiu declararlle a guerra ao exército español. Sucedeu isto no tempo en que me correspondía facer o servizo militar, con destino en África. Tiña eu planeada unha aventura que consistía en aproveitar aquela circunstancia para viaxar despois, unha vez cumpridas as miñas obrigacións, por Arxelia, Túnez e Exipto.
Non contaba eu coa firmeza da miña nai, capaz de mover montañas. Empeñouse en que non estaba en condicións de servir á patria, entre outras cousas porque pesaba só cincuenta e dous quilos. O caso é que me vin metido nun hospital militar, aqueixado de non sei que mal, e de alí marchei para a casa con todas as bendicións.
Con todas, a non ser as dunha monxa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2013 | Marxe
Houbo unha época en que tiven o propósito de traducir A illa do tesouro ao galego, pero entre unha prudente nugalla e outras circunstancias, o proxecto non chegou a realizarse. Na fase preparatoria, que sempre adoita ser a parte máis grande en calquera proceso, fun recollendo materiais, entre elas distintas traducións a outras linguas dese libro precioso. A que máis me gustou de todas foi a que realizou Gaziel, un prestixioso periodista español xa desaparecido que oculta o seu nome baixo ese pseudónimo.
Hai, non obstante, na tradución de Gaziel unha pasaxe curiosa que nunca conseguín aclarar. Na obra orixinal, cando o fidalgo e o médico falan co capitán Flint, aquel di textualmente que este era un filibusteiro tan terrible que “the spaniards were prodigiously afraid of him”, é dicir, que “os españois lle tiñan un medo enorme”. Non sei por que, Gaziel cambiou españois por holandeses.
É probable que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2013 | Marxe
Aínda que supoño que non lle interesará a ninguén, direi que teño unha aversión instintiva á solemnidade e que nos lugares públicos, cando o protocolo impón unha liturxia obrigada, con frecuencia sinto ganas de rir. Non se trata de ningunha actitude crítica, moito menos despectiva, senón dunha vella reminiscencia infantil. Cando era neno e ía de visita formal coa miña nai á casa dos amigos, ela tiña o costume de advertirme para que non rise. O resultado era case sempre catastrófico.
Hai uns días, nunha reunión, esta deficiencia educacional non resolta estivo a punto de colocarme nunha situación difícil. No momento central do acto, cando a compostura era obrigada, a imaxinación fóiseme cara a unha lectura que fixen hai anos non sei onde e que tiña como protagonista a William Faulkner, o novelista americano.
Alguén invitara o escritor a unha festa nalgún país de Europa. A reunión era con solemnidade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2013 | Marxe
Non me acordo exactamente en que ano foi, aínda que teño a impresión de que debeu ser a finais da década dos setenta. Nunha das miñas visitas a Estocolmo, estiven na casa do escritor Artur Lundkvist, que daquela tiña fama de mandar moito na Academia e decidir coa súa autoridade unha boa parte dos premios Nobel de literatura de cada ano. Polo pouco entusiasmo que sentía pola persoa e a obra de Borges, de quen falamos aquel día, souben que ao escritor arxentino lle ía ser moi difícil obter o arelado galardón.
En cambio, non recordo se naquela ocasión ou nalgunha outra posterior, saín convencido de que un candidato firme para un futuro máis ou menos inmediato era Octavio Paz, como así sucedeu uns anos despois. Lundkvist falaba con tanta admiración do poeta mexicano que non resultaba aventurado adiviñar o que pasou.
Daquela, eu díxenlle que non se entendía ben … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2013 | Marxe
Estes días, desde que saíu nos periódicos a noticia de que se acababa de publicar un relato meu co título de Un polbo xigante, padecín as bromas de non poucos amigos e coñecidos, aumentadas onte, durante a presentación que se fixo en Vigo, porque na invitación para o acto confundíronse e, en vez de “polbo”, puxeron “polvo”. (Supoño que, na imprenta, alguén corrixiu o que lle parecía un erro.) Adiántome a dicir, para os menos informados, que polbo é o nome lingüisticamente correcto para nomear o que normalmente case todo o mundo chama pulpo.
Confeso que no título orixinal, eu puxera pulpo conscientemente, aínda sabendo que sería máis pertinente escribir polbo, palabra que, por outra parte, eu escoitei desde neno. Os correctores, sen embargo, meteron o coitelo e deixaron as cousas no seu sitio, facéndolle un beneficio á ortografía e armándome a min un pequeno lío. Sen ir … Seguir leyendo
