Onte, cando falei aquí das monxas, citei o caso dunha rabisaca, tan distinta das demais que coñecín, todas elas boa xente. Esta outra apareceu na miña vida de maneira casual, cando a miña nai decidiu declararlle a guerra ao exército español. Sucedeu isto no tempo en que me correspondía facer o servizo militar, con destino en África. Tiña eu planeada unha aventura que consistía en aproveitar aquela circunstancia para viaxar despois, unha vez cumpridas as miñas obrigacións, por Arxelia, Túnez e Exipto.
Non contaba eu coa firmeza da miña nai, capaz de mover montañas. Empeñouse en que non estaba en condicións de servir á patria, entre outras cousas porque pesaba só cincuenta e dous quilos. O caso é que me vin metido nun hospital militar, aqueixado de non sei que mal, e de alí marchei para a casa con todas as bendicións.
Con todas, a non ser as dunha monxa alférez, grande e bruta, que puña tanto empeño en que eu debía ir a África como a miña nai puña para conseguir o contrario. Detestábanse con sorrisos, invocando as dúas a Deus Noso Señor. Eu divertíame no medio, entre outras cousas porque me decataba de que a monxa estaba convencida da súa vitoria, quizais porque ignoraba a forza da natureza que tiña diante, pequeniña, amable e simpática por fóra, pero puro ferro por dentro. Gañou a miña nai, por suposto. Eu nunca souben se perdín.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de outubro de 1997.