por amarxedotempo | Jun 20, 2013 | Marxe
Como dixen onte, estou en Trujillo, esta fermosa cidade cacereña, chea de cegoñas nos tellados, onde nos xuntamos uns vinte escritores, españois e portugueses, para falar das literaturas dos dous países, aínda que oficialmente o congreso se chama dunha forma máis solemne: “Portugal y España, dos literaturas ante el próximo milenio”. En realidade, do que se trata é de falar, discutir e pasar o tempo discorrendo un pouco sobre un tema que nos interesa a todos os que viñemos ata aquí, invitados pola Fundación Santa María. Este tipo de xuntanzas serven para coñecerse, convivir e reflexionar en voz alta, sen máis.
Por suposto que non vou falar aquí das nosas discusións, pero non renuncio a citar un par de ideas que apareceron no debate e que me resultaron atractivas. Unha delas defendeuna o filósofo Reyes Mate: o característico do ser humano non é posuír a verdade, senón buscala. Como todas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 19, 2013 | Marxe
Hoxe pola mañá, mentres ía andando pola rúa, escoitei unha blasfemia que me sorprendeu. O asombro non mo causou a rareza do feito, senón a singularidade do dito, pois o bárbaro que tan brutalmente esbardallaba contra Deus non empregou unha desas expresións habituais que todos coñecemos e que, de tan oídas, xa non nos chaman a atención. O que dixo tiña toda a aparencia de ser creación orixinal e mesmo me atrevería a dicir que non carecía de graza se non fose porque o blasfemo parecía moi consciente do seu enxeño.
Cando eu era neno, na miña vila aos blasfemos metíanos no cárcere. Ao principio, os rapaces iamos velos a través das reixas, convencidos de que tiñan que ser xente rara, incluso marcados por algún distintivo anatómico especial. Eu deixei de ir presenciar o espectáculo cando me decatei de que eran xente como os demais, a non ser un tipo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 18, 2013 | Marxe
A capital de Armenia, Ereván, é unha cidade de cor rosa, na que un atopa fontes en cada esquina, mesmo nos vestíbulos dos hoteis, onde se pode beber a auga máis fresca do mundo, quizais procedente da altura branca do monte Ararat, sempre no horizonte. É unha das formas de combater a calor tórrida do verán, con frecuencia desbordada por riba dos corenta graos e convertida nunha masa de aire espesa que manca nos pulmóns e fai do corpo un saco pesado do que un se quixera librar. Nese momento, cando se está disposto a deixarse caer debaixo dunha sombra porque non se pode máis, entón xorde o milagre da auga en forma de pitorriño metálico cichando cara arriba. ¡Unha delicia!
De poucas cousas se senten máis orgullosos os armenios que das súas fontes, sobre todo cando saben que en moitos países de Europa se bebe auga embotellada. Hai anos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 17, 2013 | Marxe
Teño un amigo tan expresivo que cando fala é como se convertese as palabras en cousas, deses que serían capaces de aplacar a fame pronunciando simplemente a palabra “salmón”. Atopeime onte con el en Santiago e estivemos de parola durante algún tempo. Contoume o que lle sucedeu a primeira vez que foi entrevistar a Carl Smith, acompañado dun intérprete que presumía de saber alemán e que non sabía absolutamente nada.
Ao final, o ilustre profesor quixo beber unha cervexa e acabaron servíndolle bicarbonato. Mentres falaba o meu amigo, eu puiden ver as longas guedellas brancas do filósofo, a súa gorra, o caxato que levaba sempre consigo, a cara ancha que tiña e aqueles ollos maliciosos e intelixentes que lle daban aínda un aspecto xuvenil cando xa era un vello moi vello. Tamén vin o intérprete, a pesar de que morreu tamén.
Logo falamos do mar, que o meu interlocutor describiu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 16, 2013 | Marxe
Con certa frecuencia recibo visitas de tipos estrafalarios ou pintorescos. Como me dá apuro despedilos ou dicirlles que estou ocupado, procuro soportar o incordio facendo exercicios de paciencia, a non ser que se trate de individuos humanamente interesantes, que nese caso acabo dando grazas a Deus pola feliz circunstancia. Isto último pasoume hai pouco aínda con señor que me veu cantar tangos. Lamentablemente, alarmada polo que se escoitaba desde fóra, unha señorita da oficina entrou a rescatarme.
Onte mesmo, valéndose do enxeño característico dalgúns pillabáns, entroume no despacho un tipo simpático e falador, con aires de moito mundo, relacións fáciles e amizades importantes. Expresábase con elegancia, quizais unha miga pedante de máis no seu propósito de causar boa impresión, pero sen estridencias.
Tardei en darme conta de que era un golfo e cando o descubrín xa me caera simpático, de maneira que decidín escoitalo. Non entendín ben de que me … Seguir leyendo
