Con certa frecuencia recibo visitas de tipos estrafalarios ou pintorescos. Como me dá apuro despedilos ou dicirlles que estou ocupado, procuro soportar o incordio facendo exercicios de paciencia, a non ser que se trate de individuos humanamente interesantes, que nese caso acabo dando grazas a Deus pola feliz circunstancia. Isto último pasoume hai pouco aínda con señor que me veu cantar tangos. Lamentablemente, alarmada polo que se escoitaba desde fóra, unha señorita da oficina entrou a rescatarme.
Onte mesmo, valéndose do enxeño característico dalgúns pillabáns, entroume no despacho un tipo simpático e falador, con aires de moito mundo, relacións fáciles e amizades importantes. Expresábase con elegancia, quizais unha miga pedante de máis no seu propósito de causar boa impresión, pero sen estridencias.
Tardei en darme conta de que era un golfo e cando o descubrín xa me caera simpático, de maneira que decidín escoitalo. Non entendín ben de que me falaba, probablemente porque non me falaba de nada; o discurso era un puro exercicio de retórica espabilada destinada a preparar o asalto final, é dicir, o sablazo. Cando me sentiu maduro, pediume dúas mil pesetas. Deille unha cantidade bastante máis pequena, pero agradeceuna con tanta corrección e elegancia que me sacou as colores da cara.
Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de xuño de 1994.