por amarxedotempo | Jun 15, 2013 | Marxe
Hai anos participei en Madrid nunha reunión dun xurado que tiña que outorgar un premio importante. Eramos uns quince membros e debiamos elixir entre unha lista de libros na que figuraban obras escritas en castelán, galego, catalán e vasco. Respecto desta última lingua, como non dispuñamos de traducións, todos pensamos que practicamente quedaba excluída, a non ser que un dos nativos que formaba parte do xurado nos convencese de que se trataba de algo importante e obrigar desa maneira o organismo convocante a encargar unha versión ao castelán para que a puidésemos ler antes de que se celebrase a última xuntanza, uns días máis tarde.
A sorpresa foi que, ao facer o escrutinio das papeletas, un dos libros vascos tivo dez votos. Todo o mundo puxo cara de sorpresa, houbo algunhas risiñas e todos quedamos convencidos de que na segunda votación non se repetiría aquel disparate. Porén, repetiuse. Uns por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 14, 2013 | Marxe
Vexo repetida estes días nos periódicos a fotografía do presidente de Bolivia, Jaime Paz Zamora, que recibiu a visita do seu colega español. Nada que recorde aquel mozo que nos anos sesenta, na época do fervor revolucionario e castrista dos estudantes de medio mundo, viña a Santiago de vacacións. Estouno vendo na casa de Aurichu Pereira, que logo se había converter na súa cuñada, cantando uns versos de Nicolás Guillén que dicían: “Soldado, aprende a tirar, que hay mucho que caminar, tú no me vayas a herir”. Era simpático, translucía unha delicadeza aprendida na educación exquisita dunha boa familia, tocaba ben a guitarra e sabía moitísimas historias da súa terra natal.
Sobriño de Paz Estensoro, entón presidente de Bolivia, militaba na oposición máis radical e tiña un irmán na guerrilla. Este último detalle facíao aínda máis interesante, pois a nós parecíanos que falando con el ou estreitando a súa man, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 13, 2013 | Marxe
O outro día que estiven en Ourense atopeime cun amigo de Xinzo de Limia, co cal me dediquei a informarme sobre persoas e acontecementos sucedidos ultimamente na miña vila. En canto pasa algún tempo, sempre hai novidades. Así souben, por exemplo,que a un señor que eu daba por vivo, resulta que está morto desde hai anos. Era un tendeiro con quen eu falaba moito. Tiña fama de mala persoa, un pouco ruín e atravesado, pero a min caíame simpático. Recoñezo que era algo raro, pero contaba as cousas moi ben.
Sabía vidas e famas, coñecía crimes e mortes violentas e atribuíalle aos curas toda clase de maldades, incluso a un capelán da vila, bastante infeliz, de quen dicía que levaba un coitelo metido no cinto. Ás veces, cando o tal tendeiro estaba irritado, botaba os clientes do negocio, sobre todo a xente que entraba sen saudar.
A un señor de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 12, 2013 | Marxe
Dicía eu onte aquí que o novelista ourensán Julio V. Gimeno tiña unha tendencia irrefreable a provocar desgrazas. Nunha ocasión, mentres descansaba bucolicamente no medio dun piñeiral en compaña do poeta Antón Tovar, de maneira involuntaria ocasionou un incendio. Por se fose pouco, debido a un erro de visión da persoa que os denunciou, a Garda Civil tirou a conclusión de que os dous escritores viaxaban nun coche con matrícula falsa. O asunto rematou desfavorablemente para ambos os dous no xulgado de Allariz.
Con frecuencia, os artigos que Gimeno escribía na prensa deron orixe a sancións gobernativas. Unha vez, por dicir que un garda civil que vivía no mesmo edificio que o novelista facía ruído a propósito para non deixalo durmir. Outra vez por tomar a broma o proxecto dun gobernador civil que pretendía facer o Miño navegable.
O peor de todo, non obstante, foi a catástrofe que provocou con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 11, 2013 | Marxe
Chegamos a Bordeos o sábado pola mañá, despois de pasar a noite no tren, durmindo de dous en dous, en departamentos de coche-cama. Podíase elixir a persoa acompañante, previo acordo, por suposto. Nada máis atravesar a fronteira, a Gran Voz repetiu en inglés, francés e alemán que estaban “desolados” porque a compañía española non nos servira o almorzo, pero que os franceses ían resolver o problema. Non era xusto, porque nos levantamos ás seis e media da mañá e ademais os ferrocarrís españois puxeron á nosa disposición un tren magnífico moi cómodo. Como ocorre ás veces, pagaron xustos por pecadores.
Polo demais, a organización francesa, moi ben. Todo funcionou como un reloxo, ao revés do que sucedera en Madrid. Despois de xantar, eu participei nunha mesa redonda, na Fnac, a célebre cadea de librerías, sobre as literaturas que se fan en España nas distintas linguas. O público seguiu o debate … Seguir leyendo
