Estes días pasados que estiven en Suíza falei moito cun rapaz que foi compañeiro meu de xogos nos anos da nenez e que leva moito tempo traballando naquel país. Contoume cousas que eu ignoraba. Por exemplo, a labazada que lle pegou o mestre o primeiro día que foi á escola, cando lle amosou o debuxo dunha cunca e lle preguntou como se chamaba aquel obxecto. Naturalmente, o neno acertou sen esforzo, pero non imaxinaba que se trataba dunha trampa insidiosa. Foi así como aprendeu a palabra “taza”.
Eu tampouco sabía que aquel rapaciño que xogaba comigo nos veráns era parente da Pata, unha señora que vivía apartada de todos e a quen iamos velar os rapaces polo pracer de sorprendela facendo pecados. En realidade, nunca a descubrimos noutra actividade que non fose a de darlle de comer ás pitas.
Falamos tamén dun individuo que fixo unhas ás de palla e que se botou a voar desde o alto dun carballo. Neste asunto, os nosos recordos foron diverxentes. Eu sempre pensei que aquel home voara uns metros, non de maneira elegante, como unha cometa, senón atolondrada e raseira, como as galiñas. El está convencido de que caeu a peso como un saco, que rachou a cabeza e que o levaron para a casa nun carro de bois. Debe de ser así. En caso de conflito entre a poesía e a realidade, aquela nunca gana.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de maio de 1997.