por amarxedotempo | Ene 26, 2013 | Marxe
A semana pasada, nese par de días que estiven en Barcelona para dar unha conferencia, atopei nunha librería o volume número 46 das Obras completas de Josep Pla, que non tiña nin sabía que se publicaran, pois daba por feito que a recompilación dos escritos deste home rematara co volume inmediatamente anterior. De maneira que pasei o día contento, esperando que chegase a noite para empezar a lelo no cuarto do hotel. Chamoume a atención que o vello Pla, tan pouco deportivo e tan solitario, lle dedicase un artigo bastante extenso, que se recollía no libro, a Johan Cruyff, un dos máis famosos futbolistas de toda a historia do club Barcelona.
Como se dun presentimento se tratase, no tempo que pasei na cidade, apenas estiven nunha reunión de amigos, fose xantar ou cea, na que non se falase de fútbol, unha conversa que me aburre ata o sopor, cousa que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 25, 2013 | Marxe
Había en Ourense un señor, alá polos anos setenta, boa persoa e moi ben educado, que tiña a mala sorte de caerlle mal a Pepe Suárez, o famoso fotógrafo nacido en Allariz. Para min, aquela mala relación persoal, que nunca traspasaba os límites da cortesía por ambos os lados e que se reducía a pequenas chinchorradas de tipo verbal que Suárez lle deixaba caer ao outro de vez en cando, resultaba incómoda porque lles quería ben aos dous. Unha noite, estando sós Pepe e mais eu no desaparecido Café Miño, pregunteille con toda a cautela do mundo, para non provocar nel unha explosión de furia, pola razón daquela antipatía.
A miña sorpresa foi grande porque tiña sospeitas de que a cousa viña da política, pois para Pepe ese era un motivo frecuente de animadversión contra todo aquel que non fose republicano, que non admitise a supremacía intelectual de Unamuno, amigo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2013 | Marxe
Hai que irse preparando para a moda budista que se achega. Contáronme que en Madrid xa hai xente que se nega a matar as moscas e que se ven pintadas en contra dunha empresa internacional que se dedica a preparar velenos para toda clase de animais molestos: mosquitos, toupeiras, ratos… Por outra parte, polo visto empezan a inzar as academias, aínda que supoño que terán un nome máis exótico, para practicar a meditación.
Só falta que nos grandes almacéns vendan traxes de monxe tibetano e máquinas para rapar o pelo. Supoño que mentres dure a moda, o país vaise encher de charlatáns e que haberá que irse armando de paciencia, virtude por certo moi cultivada polos budistas, para aturar a todos os pesados que en reunións, ceas e tertulias intentarán adoutrinarnos sobre tisaranas, dharmas e shangas. O peor vai ser para o budismo.
Quero dicir que esta doutrina vai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2013 | Marxe
Alá polos anos corenta, durante a Guerra Mundial, había nos Estados Unidos un comunista célebre, Earl Browder, a quen lle correspondeu a difícil tarefa de convencer aos americanos de que debían construír unha sociedade como a soviética. Era un home honrado, pero pouco realista. Naturalmente, morreu sen ver cumpridos os seus soños, aínda que convencido de que o futuro do mundo iría na dirección que el pensaba. Ese futuro, radiante e precioso, sería aquel no que probablemente vivirían os seus fillos ou os seus netos.
Un destes, Bill Browder, matriculouse na universidade de Chicago para estudar economía e alí atopou de fronte, comoprofesor, ao famoso Milton Friedman, un dos teóricos do libre mercado, é dicir, defensor de todo o contrario do que quería o avó Earl, aquel visionario inxenuo e optimista. O mozo quedou fascinado.
Cando caeu o muro de Berlín, o economista colleu a maleta e foise vivir a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2013 | Marxe
A evocación da figura do Mangante, un señor ao cal nunca lle souben outro nome, tróuxome á memoria o recordo doutros personaxes da miña infancia. Por máis que xa falei aquí de case todos, penso que aínda me queda algún sen citar. Por exemplo, a Victoria, unha muller maior, vestida sempre cunha touca de la natural, sen tinguir, que lle chegaba ata os pés. Levaba tamén un gorriño da mesma clase e un fato grande no que ía metendo toda canta trapallada atopaba pola rúa: botes, latas, periódicos, caixas de mistos, roupa vella…
Vivía nunha casa en ruínas, empoleirada nun pequeno anaco de piso que se fora salvando milagrosamente do desastre, entre dúas trabes. Recordo a emoción, un día que fun coa miña nai a facerlle unha caridade. Estaba sentada nun banqueto, calada. Eu pensaba que nos ía botar a berros, pero portouse de maneira moi educada.
A xente dicía … Seguir leyendo
