por amarxedotempo | Ene 31, 2013 | Marxe
Un profesor inglés está facendo a historia do cuberto. Parece que é obxecto de orixe oriental, como outros refinamentos que nos chegaron de alá. Puido empezar con el algún chinés escrupuloso, quizais neurótico, que sentía reparos en usar os dedos para comer. Despois pasou a ter dous, máis tarde tres, finalmente catro. Nos primeiros momentos considerouse cousa de mulleres e homes ridículos. Un verdadeiro macho debía usar coitelo de punta afiada ou pringar as mans.
O mesmo profesor pensa seguir despois coa historia da culler, que asegura resulta máis difícil de seguir. E non renuncia a coñecer as orixes do coitelo, o vaso, o abrenoces, a cafeteira… É dicir, todos eses artefactos marabillosos e prácticos dos que nos valemos todos os días e aos que apenas lle prestamos atención.
En xeral, os historiadores non son moi partidarios de entrar nestas miudezas, pequenas cagadiñas de mosca na inmensidade maxestuosa da historia. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 30, 2013 | Marxe
Durante anos, Ramón Piñeiro e mais eu acudimos moitas veces a comer nun restaurante de Santiago onde nos atopabamos cómodos, entre outras razóns porque dispuña dun comedor tranquilo, no que era posible falar sen necesidade de compartir a conversa coas mesas veciñas. Ramón, que fora un home de grandes renuncias, gozaba con pouco. Para el, unha longa tertulia de sobremesa, intranscendente e amigable, convertíase nun acontecemento. Sen renunciar, por suposto, ás delicias do propio xantar, que valoraba.
Había naquel restaurante un camareiro lareta e simpático que lle sacaba as colores a Piñeiro dicíndolle eloxios na súa presenza. O home non acababa de entender que un señor tan importante, de quen a xente falaba con tanto respecto, fose tan sinxelo e tratase a todo o mundo como se fosen reis, e ademais con cariño.
Onte comín eu só naquel restaurante e, naturalmente, acordeime do meu querido amigo. O que non esperaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 29, 2013 | Marxe
Para as persoas que se indignan ou se irritan ante o comportamento público dos insensatos, o espectáculo que deron o outro día un grupo de deputados checos no Parlamento do seu país debe ser un motivo de desgusto. Desde logo, entre as múltiples mostras de actuacións aloucadas que se dan adoito na vida política moderna, está é un dos maiores desatinos dos últimos tempos. O que alí dixeron e fixeron aqueles señores enfurecidos podería ser catalogado como unha mostra pura de conduta zoolóxica.
A Václav Havel, a candidatura do cal para a presidencia do país se sometía a votación, convertérono nun cristo de insultos. Dixeron del que era fillo de millonarios, megalómano, escritor mediocre, amigo e protector dos comunistas, intelectual e traidor. Naturalmente, como resulta lóxico e inevitable nestes circos, acabaron chamándolle colaborador dos nazis e confidente da policía. O de sempre.
Hai moita xente indignada polo comportamento incivil deste … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 28, 2013 | Marxe
Onte pola tarde, mentres fóra da casa zoaba o vento ao bater contra as árbores e o alto da Grova se ía cubrindo todo de branco coa neve que caía, senteime nunha butaca, coa calefacción posta a tope, e púxenme a ler o último número da revista inglesa Index, que levaba uns días agardando que lle botase unha ollada. Entre unha reportaxe sobre Diana de Gales e unha serie de artigos sobre a partición da India e o Paquistán, ocorrida hai agora cincuenta anos, inclineime pola segunda. Por sorte, non tiven que arrepentirme.
Lin historias conmovedoras, como as que falaban das mulleres hindús, todas pobres, raptadas e trasladadas ao Paquistán,onde vivían cos seus violadores. Anos despois, cando se organizaron misións para levalas de volta cos seus homes, moitas non quixeron regresar: comían xeados, vestían roupa de seda e ían ao cine.
A maior parte dos testemuños relataban experiencias espantosas. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 27, 2013 | Marxe
Un día, en Hamburgo, baixando en taxi desde o barrio de Altona ata a estación de ferrocarril, pedinlle ao taxista que correse canto puidese porque non quería perder o tren. Resultou ser un mozote de Lugo, simpático e charlatán, que me tranquilizou dicindo que en Alemaña funcionaba unha cousa chamada a Grüne Welle e que non iamos ter problemas. Deseguida me decatei de que cousa falaba: os semáforos ían abrindo dunha forma gradual e perfecta, igual que unha onda verde, levando o tráfico con suavidade. Exactamente ao revés do que me sucede a min todos os días pola mañá, cando vou ao traballo.
Pouco despois de saír da casa, atópome cun semáforo. Aínda sendo o primeiro en pasalo, o que encontro a continuación, douscentos metros máis adiante, case sempre está pechado, pero non sempre. É dicir, que parece gobernado polo capricho.
A favor do azar e as súas virtudes … Seguir leyendo
