A evocación da figura do Mangante, un señor ao cal nunca lle souben outro nome, tróuxome á memoria o recordo doutros personaxes da miña infancia. Por máis que xa falei aquí de case todos, penso que aínda me queda algún sen citar. Por exemplo, a Victoria, unha muller maior, vestida sempre cunha touca de la natural, sen tinguir, que lle chegaba ata os pés. Levaba tamén un gorriño da mesma clase e un fato grande no que ía metendo toda canta trapallada atopaba pola rúa: botes, latas, periódicos, caixas de mistos, roupa vella…

Vivía nunha casa en ruínas, empoleirada nun pequeno anaco de piso que se fora salvando milagrosamente do desastre, entre dúas trabes. Recordo a emoción, un día que fun coa miña nai a facerlle unha caridade. Estaba sentada nun banqueto, calada. Eu pensaba que nos ía botar a berros, pero portouse de maneira moi educada.

A xente dicía que a Victoria tiña un fillo piloto de aviación. Daquela, un aviador era cousa rara, de gran prestixio, polo menos entre os nenos. Con frecuencia, alguén anunciaba a pronta chegada daquel home e creábase unha espectación nerviosa en toda a rapazada. Un día, por fin, chegou. Non era, non obstante, un mozo guapo nin vestido de uniforme, senón un home xa maior, que se parecía á nai: pequeno e gordo, con cara triste e pinta de infeliz. Veu ademais nun autobús misto, daqueles que levaban persoas e vacas.

Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de xaneiro de 1998.