por amarxedotempo | Nov 20, 2012 | Marxe
Cada vez que teño coincidido co poeta José Agustín Goytisolo nalgún congreso ou reunión, polas noites, á hora das copas, sempre consegue que todo o mundo o secunde no que parece ser a súa gran paixón despois da literatura: xogar aos monos; ou chinchimoni, como lle chaman na miña terra. É ese pasatempo que consiste en gardar unhas moedas na man e que cada un dos participantes trate logo de adiviñar a suma total. Cando a José Agustín lle dá por aí, a cousa pode prolongarse durante horas.
En Lisboa, na Brasileira, tívonos unha noite atrapados a varios amigos ata as tantas da madrugada. Cando nos botaron, no taxi que nos levaba ao hotel, mentres eu ía falando con Antonio Martínez Sarrión, o empedernido púxome o puño dereito diante e invitoume: “A ver, pide”. Logo seguiu no ascensor e no cuarto.
Onte vin a José Agustín Goytisolo nun interesante programa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 19, 2012 | Marxe
En Belgrado, un poeta acaba de desafiar a un colega para dirimir unha cuestión de insultos pola vía clásica: con espada e padriños, nun descampado e de madrugada. A ofensa, polo visto, consistiu en que o ofensor lle chamou “garrapata” traidora ao outro. Supoño que se trata dun desafogo e que o ofendido non é nin unha garrapata nin un traidor, senón que simplemente ambos os dous poetas se caen mal por razóns de ciumes, envexas e todas esas miserias humanas que se dan na tribo literaria en todas partes. Nada novo.
Nun país no que a violencia chegou a niveis de crueldade extrema, como sucede sempre nas guerras civís, xa parece un adianto que dous homes indignados un co outro non acaben a tiros. Algo parecido declarou o propoñente do desafío, que dixo que non ten intención de matar ou ferir ao seu adversario; só poñelo en ridículo.
Para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 18, 2012 | Marxe
Alá polos anos sesenta asistín a unha conferencia na Universidade de Santiago na que o orador pretendía demostrar científicamente a existencia de Deus. Para construír a proba, valeuse da teoría da dilatación do cosmos de Arthur Eddington, co argumento de que se o cosmos estaba en expansión constante, habería que imaxinalo dun tamaño moito menor que o actual. Desa maneira, reducindo, reducindo, o conferenciante chegou a propoñer a imaxe dun balón de fútbol, dunha pelota de tenis e da cabeza dun alfinete.
A graza do asunto consistía en afirmar que, aínda que o mundo fose tan pequeno como a pata dun piollo, sería necesaria a intervención dun Ser Supremo para crear esa migalla. Como dixo despois un señor do público, entre crear da nada unha area ou o universo completo, a cuestión do tamaño carecía de relevancia.
Agora leo nos periódicos unha noticia relacionada coa posibilidade de que os científicos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 17, 2012 | Marxe
Unha señora indignada parece que lle pegou cun lacón na cabeza ao seu home. A arma, polo visto, estaba sen preparar, é dicir, que aínda non fora cociñada. Non é a primeira vez que se utiliza un anaco de porco para agredir a unha persoa. Hai anos, cando empezaron a instalarse en Galicia as grandes tendas de alimentación, circulou por todo o país adiante o rumor de que na Coruña, un marido irritado pola voracidade compradora da súa muller, que enchera o carro dunha maneira que a el lle pareceu desmesurada, ao chegar á caixa, supoño que como consecuencia do monto da factura, colleu un xamón e descargoullo enteiro na cabeza. Son formas primitivas de castigar, que corresponden a un pobo que nestas cousas non se fía aínda da modernidade.
Cando eu era estudante en Santiago, un día asistín a unha vista oral daquelas que celebraba a Audiencia da Coruña … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 16, 2012 | Marxe
Aproveitei as horas de espera entre o avión que me traía de Baltimore e o que me tiña que levar ata Madrid, para dar un paseo por Nova York. O día estaba radiante e ía bastante calor. Entrei no Museo de Arte Moderna para ver unha vez máis eses cadros que un aprendeu a querer hai anos: xa se sabe, Jackson Pollock, Willem de Kooning, Barnett Newman… Despois perdinme polas rúas do centro sen rumbo, a gozar das marabillas dunha cidade que uns odian con carraxe e que outros amamos con entusiasmo case infantil.
Pasei tamén pola librería Gotham, tan destartalada e vella, onde os letreiros das distintas seccións aínda están escritos a man, con caligrafía amorosa, iso si, ben diferentes dos rótulos industriais, perfectos de execución e deseño, de Barnes and Nobel e outras tendas de libros da Quinta Avenida, ordenados e asépticos como farmacias.
Por último, antes de … Seguir leyendo
