por amarxedotempo | Nov 15, 2012 | Marxe
Nesta terra de Galilea, en pequenos lugares situados á beira do lago, transcorreu un anaco da vida pública de Xesús de Nazaret. Confeso que a maior parte deles non me dixeron case nada. No monte Tabor, onde tivo lugar a Transfiguración, todo se botou a perder cando un frade nos amosou a marca do pé de Cristo. Na colina do Sermón da Montaña, parece un sarcasmo que o templo que conmemora un dos discursos máis fermosos da Historia fose construído por Mussolini. No río Xordán, venden botellas de auga a tres dólares, mentres centos de turistas americanos vestidos con túnica branca se bautizan por inmersión entre aplausos.
Cafarnaún é diferente. Esa foi a aldea na que viviu Xesús. Por fortuna, ninguén pretende coñecer cal era a súa casa, aínda que está sinalada a que pertenceu a Pedro. Abonda con entrar no que queda da sinagoga, onde el falou, para deixarse … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 14, 2012 | Marxe
O outro día, paseando por Madrid, vin unha pintada escritaen letra encarnada de tamaño grande e rubricada cun signo quepodía ser unha serie de ondas na auga ou un “m” minúsculo malfeito, que dicía: “El moro nos invade. Defiende tu nación”. A expresión “el moro” non a volvera escoitar eu desde a primeira campaña electoral, cando o representante dunha daquelas siglas que formaban o que entón se chamou sopa de letras, saíu na televisión dicindo que España era un país en decadencia, a quen non respectaba “ni el moro”.
Supoño que con termo “mouro” se queren referir sobretodo aos marroquís, que aquí se coñecen popularmente desa maneira,pero sospeito que na pintada, a expresión abarcaba aos árabes en xeral, pois na mesma parede e ca mesma cor de letra, aínda que non tan grande, había un escrito que dicía: “Argelinos mamones”.
A verdade é que en Madrid se ve bastante xente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2012 | Marxe
Hai unha lenda nacida arredor do mundo do crime, en Nova York, que asegura que nunha data determinada, unha das letras do rótulo luminoso que hai en Central Park se apaga durante unha noite enteira. É unha homenaxe do destino a un dos gánsteres máis famosos da cidade, o nome do cal empezaba precisamente por esa letra. Era un xudeu pequeño e intelixente, cruel e magnánimo, nada mesquiño. Metéronlle unha bala na ingle no trasteiro dun hotel e alí mesmo se desangrou como un tigre solitario.
Este mundo tenebroso está cheo, non obstante, duns tipos magníficos, nada vulgares, capaces de grandes xestos, tamén coa alma ateigada de sangue. Por riba da cualificación moral que nos merezan, está claro que como personaxes deron orixe a toda unha mitoloxía, ben recreada en múltiples novelas e películas.
Eu non sei como se podería levar ao cine ou a unha novela a estes personaxes … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2012 | Marxe
Sucédeme con frecuencia que palabras que para min son de uso normal, porque as aprendín de rapaz, algunhas persoas non as entenden cando as emprego, probablemente porque non teñen máis que unha circulación de tipo local. Ocorreume o outro día co verbo “guichar”, que nas terras da Limia coñece todo o mundo e que se utiliza co significado de ‘mirar sen ser visto’ ou ‘vixiar a outra persoa desde un lugar oculto’. Ás veces, por exemplo, as parellas de mozos cazaban aos nenos guichando.
Había rapazolos que acababan tendo fama de guichóns, o cal non estaba ben visto; como un compañeiro meu de escola, do que non direi o nome para que non se sinta avergonzado, pero que pasaba o día guichando detrás das paredes ou subido nas árbores, velando aos mozos e ás mozas que se escondían para bicarse.
Isto de guichar acáelle moi ben a esa prensa que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2012 | Marxe
O sábado, no pazo de Reboreda, amosáronme o lugar onde estaba, xusto no arranque das escaleiras, o refuxio defensivo desde o cal disparaba o señorito contra bandidos, atracadores e inimigos. Na casa de Beiro, onde eu pasei grandes tempadas na miña infancia, había tamén unha especie de cámara acoirazada, con tres portas gordísimas, todas remachadas de cravos, que volvían practicamente inexpugnable un cuarto disposto para resistir calquera asalto. Por suposto, era o sitio predilecto para xogar os rapaces.
Que eu recorde, aquel cuarto non se empregou máis que unha única vez. Todo empezou porque petaron na porta cando estabamos sentados na mesa á hora da cea e unha das mulleres da casa botouse a chorar dicindo que eran os atracadores. Creo que xa teño contado que se trataba dun peregrino que pedía pousada.
Estas falsas alarmas eran frecuentes, quizais porque non era difícil sentir medo. Non había luz eléctrica e … Seguir leyendo
