por amarxedotempo | Abr 15, 2012 | Marxe
Escribo na casa duns amigos, o domingo pola tarde, ao aire libre. O resto da xente está noutra parte, falando e rindo, a uns metros do lugar retirado onde me atopo. Aquí ao lado, xogando, unha nena pequeniña de tres anos sobe e baixa unhas escaleiras de pedra, entre flores, bota unha carreira insegura e atolondrada e despois déixase caer por riba dunha hamaca. Nese momento lanza unha risotada de satisfacción, agardando que eu mire para ela e lle diga algo. Logo, sobe de novo as escaleiras e empezaoutra vez.
O peor do xogo é que vai rematar de maneira inevitable cunha zoupada e unhas lágrimas. Pouco a pouco, a nena está máis insegura e os seus movementos, conforme queima as enerxías, van sendo cada vez máis torpes. Xa tratei de disuadila con algunha trampa que non deu resultado. Só conseguín facela chorar.
Así que, agardando o inevitable, eu sigo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 14, 2012 | Marxe
Logo fará un mes que nunha destas miñas notas diarias falei dun episodio intrascendente que tiña presenciado uns días antes, mentres tomaba unha cervexa sentado na terraza dun café. Tratábase dun home, que eu describía como ensumido e de aspecto avinagrado, ao que sorprendín mirando fixamente para o lugar onde eu me atopaba, o cal me produciu un desconcerto incómodo ao principio, ata que me decatei de que a mirada non ía dirixida cara a min, senón cara á fermosa muller que sentaba ao meu lado.
Nese momento, cando descubrín esa circunstancia, o que antes me parecera a ollada dura dun tipo ácido, que por algunha razón descoñecida me miraba dunha maneira tan pouco amable, de pronto comprendín que non era máis que a ollada pícara dun individuo do que eu dícía que tiña un rostro inconfundible de porquiño.
Onte recibín unha carta triste e desolada do protagonista, na que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 13, 2012 | Marxe
Estes días que estiven en Italia, unha tarde, a iso das oito, mentres ía paseando sen rumbo fixo por unha rúa estreita do centro de Florencia, de pronto oín que do interior dunha igrexa que tiña as portas abertas de par en par, saía, pronunciada en voz alta, case a berros, a palabra puttana, que non será necesario traducir. Movido instintivamente pola sorpresa e a curiosidade, decidín entrar para ver que sucedía. Como supuña, non me arrepentín. Un cura, vestido con alba, estaba naquel momento en plena predicación.
Era pequenote e miúdo, con pelo abundante e disparado, tipo musical. Falaba desde abaixo, entre os asistentes, dirixíndose a eles directamente de cando en vez, facendo preguntas en ton coloquial. Logo, administrando as pausas coa mestría dun bo actor, erguía as mans cara ao ceo e tronaba un discurso feroz.
De Deus, falou pouco: substituíuno por Platón, de quen leu un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 12, 2012 | Marxe
A Semana Santa, por eses caprichos recónditos da memoria que a vontade non goberna, tróuxome estes días o recordo case perdido do Malarraza. Era o soldado romano que ía nas procesións de Xinzo. Vestido coa coiraza pintada de purpurina prateada, casco da mesma cor, lanza de madeira e escudo de plástico, dáballe unha solemnidade ao desfile que nos facía esquecer a todos que en realidade ía feito un adefesio. Nin a ridícula corneta que tocaba nin as fracas canelas postas ao aire conseguían restarlle seriedade ao esperpento.
Se mal non recordo, o resto do ano, o Malarraza dedicábase a traballos de conxuntura, case sempre relacionados con eventualidades producidas no concello. Mesmo teño para min que debeu ser el quen inaugurou o posto de laceiro, polo cal andaba deambulando polas rúas cun raro artiluxio na man á procura dos cans soltos. Digamos que estaba en disposición permanente de servizo.
Aquel home … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 11, 2012 | Marxe
Ao día seguinte de chegar a Venecia, pola mañá, antes de saír para Bolonia, andei paseando pola cidade, sempre á procura deses barrios tranquilos onde non hai apenas turistas, que son moitos. Acompañábame un amigo do cal me perdín por un despiste de ambos os dous: eu metinme nunha librería de vello e el seguiu cara adiante, sen decatarse. Para atopalo, decidín volver á praza de San Marcos, coa esperanza de que alí non me había ser difícil dar de novo con el, a pesar da multitude de xente, sobre todo rapaces, que enchían o lugar.
Cando levaba un bo anaco de tempo paseando arriba e abaixo, perdido na marabunta, cheguei á conclusión de que a cousa non ía resultar tan doada como eu imaxinara. Aínda que el é bastante alto, non conseguía divisar a súa cabeza sobresaíndo entre tantos xaponeses e americanos que ían e viñan en grupos organizados.… Seguir leyendo
