por amarxedotempo | Abr 20, 2012 | Marxe
A primeira vez que estiven en Portugal, alá polos anos cincuenta, vivín aquela curta viaxe de pouco máis de corenta quilómetros como se fose un grande acontecemento. Naturalmente, non todo foi fermoso. Deixando de lado as tres horas longas que se tardaba en percorrer en coche, bache a bache, curva a curva, un traxecto que hoxe se fai en trinta minutos, houbo algunhas decepcións. Por exemplo, que a raia, que era como se chamaba a fronteira na miña terra, non fose exactamente iso, unha raia branca pintada no chan.
Era unha estrada de coio que remataba nunha caseta, uns gardas civís gordos e desganados, cumprindo coa rutina de revisar os pasaportes e abrir os maleteiros dos escasos coches que cruzaban dun país ao outro, e uns gardiñas portugueses vestidos cuns uniformes parecidos aos dos homes que vendían queixo nas feiras.
Chamoume a atención que en Chaves houbese tanta xente descalza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 19, 2012 | Marxe
Onte pola mañá, a iso das once, aproveitando un momento de sol, saín a dar unha volta polo xardín para botarlle unha ollada ás árbores, que supuña castigadas despois das tormentas deses días pasados, tan enlouquecidos. Como temía, a pedra fixo bastante mal. A pavieira, que rebentaba de gozo, está triste. A mazaira ten as follas tronzadas e o froito incipiente vese xa que desta vez non irá para adiante. O tempo cálido de aí atrás enganou as froiteiras, deulles a oportunidade de florecer e logo machacounas no sitio, como a traición. Ninguén ten a culpa, naturalmente, e non hai, polo tanto, a quen reclamar, pero dá pena que as árbores estean tan indefensas.
Hai anos, Christopher Stone publicou un libro precioso, como se pode desprender do mesmo título: ¿Deberían as árbores teren dereitos? Os seus argumentos non eran tontos. Sería algo así como cando os xuíces designan unha persoa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 18, 2012 | Marxe
O venres pola tarde, tal como estaba programado, participei nos actos do Salón do Libro. Falei do que me pediron, é dicir, de dúas das miñas novelas, Ilustrísima e Deus sentado nun sillón azul,e logo fomos cear co embaixador, Fernando Arias Salgado, a un restaurante do centro da cidade. A cea foi animada e longa e, despois, algúns aínda nos lanzamos á procura dalgún lugar tranquilo, dispostos a seguir ata que nos chegase a hora pouco cristiá de marchar para o hotel. Cada un divírtese como pode. Esta tarefa, non obstante, non resultou fácil nunha cidade como esta, tan estritamente regulamentada, algo morta e non demasiado nocturna.
O sábado dedicamos a mañá a pasear pola parte vella. O día estaba espléndido, co ceo azul, case sen nubes e unha temperatura suave, ideal para andar. A xente camiñaba máis de présa que outros días, quizais porque o comercio pecha ás … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 17, 2012 | Marxe
Hai uns meses, nun programa informativo da televisión rusa, os espectadores puideron ver a un deputado votando por varios compañeiros ausentes. As cámaras sorprendérono agachado, valéndose de todos os medios posibles, é dicir, os dedos, o nariz e os cóbados. O escándalo, só relativo porque os rusos teñen unha opinión moi negativa dos políticos, obrigou ás autoridades a tomar as medidas correspondentes, non para acabar con esa práctica, que continúa, senón para que non se vexa pola televisión.
A Rusia actual é un desastre: viaxar en metro custa a metade do salario dun mes enteiro, a xente non cobra as pensións e as mafias controlan a vida económica do país. A situación chegou a un grao de deterioro tan extremo que os balcóns das casas caen con bastante frecuencia e xa teñen ocasionado a morte de varios viandantes.
A escritora Tatiana Tolstaia, ben coñecida en Europa e América, conta aquela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 16, 2012 | Marxe
Onte pola mañá estivo na casa unha rapaza que traballa nunha pequena revista universitaria. Viña facerme unha entrevista. As preguntas parecéronme estimulantes. Unha delas tiña que ver con algo que eu dixen moitas veces en público e que a miña entrevistadora lera nalgún sitio. Refírome á opinión de que a literatura non serve para nada. Para aclararllo e disipar a súa preocupación, conteille que cando estiven na casa onde os nazis decidiron matar os xudeus de todo o mundo, lin nun folleto que dous dos asistentes a aquela reunión, despois de acordar aquela loucura, estiveron lendo poemas románticos ao pé do lume, e choraban.
Tamén se sabe que moitos dos dirixentes nazis eran melómanos consumados, incluso virtuosos, que interpretaban a Bach e a Mozart, ou dispuñan de excelentes coleccións de pintura. Por non falar dun dos condenados no xuízo de Nuremberg, non recordo exactamente cal deles, que chorou na súa … Seguir leyendo
