por amarxedotempo | Dic 15, 2011 | Marxe
En París, en pleno barrio de Montmartre, paseando de madrugada cuns amigos, vin unha vez unha pelexa entre homes que se atacaban uns a outros como se fosen bichos. Pareceume que a loita era a vida ou morte e que a enerxía que empregaban aqueles tipos para destrozarse muatuamente non saía só do poder dos seus músculos, senón da parte da alma onde dorme o odio, quizais tamén onde se esconde o instinto de supervivencia. O ruído da carne rachada polos golpes resoaba como unha loita de leóns.
Afortunadamente, a policía impediu que o suceso acabase en mortes. Durante uns minutos, varios axentes grandes e fornidos tiveron que multiplicarse para reducir os combatentes, que saltaban no aire cunha axilidade escorregadiza de xabón. Por fin, conseguiron poñerlles as esposas e metelos a empurróns nun coche celular.
Cando os prenderon, estiven observando un dos individuos: alto e forte, magro, cun xesto altivo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2011 | Marxe
Falei onte aquí do escultor Arturo Baltar, a quen atopei o outro día en Ourense, no mesmo sitio onde está instalado o seu famoso belén. Encontreino mozo, a pesar de que sempre dixo que naceu o ano do descubrimento de América. A verdade é que non aparenta tanta idade. Cando eu o coñecín, alá polos sesenta, andaba desgustado porque aseguraba ser autor do ciborio da catedral e que nunca lle pagaron a obra. Queixábase a don Vicente Risco. Un día, este último díxolle que probablemente todo se debía a unha confusión, pois os libros de historia aínda hoxe atribúen o citado ciborio, construído no século XVI, a Rodrigo de Badajoz.
Como saben todos cantos o coñecen, Baltar sempre foi moi andaluz, aínda sendo tamén moi ourensán. Esa cousa vénlle da época en que andou cos títeres dos xitanos. Daquela, ademais de facer de cabra, como contei onte, cantaba. Chamábase «El … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2011 | Marxe
Un amigo meu viu o outro día unha águia pousada nunha leira. Estaba no medio da finca, peteirando con calma, igual que fan as galiñas cando comen uns graus de millo que se atopan esparexidos polo chan. Amante e coñecedor da natureza ademáis de curioso, o meu amigo achegouse para ver en qué consistía o banquete do animal, pois non lle parecía que aquela maneira de comer se correspondese coa actitude de alguén que dá conta dun coello ou dun pito. Naturalmente, en canto o home se aproximou, a águia fuxiu voando, pero sen alonxarse, quizais coa intención de reanudar o festín en canto desaparecese o perigo humano, sen dúbida o único que podería causarlle graves problemas naquela situación.
Cando chegou ó sitio, o meu amigo descubriu que a águia estaba comendo miñocas, non unha a unha, que sería como a demostración de que a ave tiña fame, senón bolas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2011 | Marxe
Coa chegada dos primeiros fríos de decembro, o gato volveuse tamén máis cariñoso. Agora, polas tardes, busca a calorciña amante do colo e polas noites pega un pinchecarneiro e salta na cama para acocharse ennobelado entre os pés, sobre a suavidade mol da manta. Puro egoísmo. Se fixese máis calor, andaría de chimpafigos polo barrio, porquiño de Santo Antón a pedir polas casas, igual que se fose un bicho ventureiro e vagamundo. Como se trata dun animal elegante e fermoso, esta calma resulta agradable: un aproveita para miralo.
O can, pola contra, faga frío ou calor, non se despega da casa. Vai e vén dun cuarto para outro, acode facendo festas cando o chaman, déitase sobre a alfombra mentres a xente le os periódicos ou ve a televisión, e obedece a toda canta orde recibe, incluso aquelas que lle impiden facer o que quere e lle gusta, como pegar de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2011 | Marxe
Estes días pasados estiven falando da desmemoria cultural dos suízos. Hoxe vou falar da que nos afecta a nós mesmos. En xeral, aquí dedícanse rúas a personaxes insignificantes que, pasados algúns anos, ninguén sabe quen foron. Son decisións tomadas ás veces co corazón desbordado de emoción, sen esa pausa necesaria e obrigatoria que permitiría facer as cousas con máis sentido. Eu sei un caso, por exemplo, dun señor alcalde que inaugurou unha rúa co seu propio nome. Non era mal home, a pesar de todo.
Pódese dicir, polo tanto, que poucas persoas que teñan destacado algo en calquera actividade pública, o mesmo na política que na economía, nas artes ou nas letras, ten moitas probabilidades de gozar algún día dunha rúa co seu nome, polo menos ata que se esquezan del e teñan que buscar outro oco no rueiro. Hai un exemplo, non obstante, que chama a atención, aínda que … Seguir leyendo
