por amarxedotempo | Dic 10, 2011 | Marxe
En relación coa historia do conde austríaco Francisco Xosé Kueffstein, o alquimista de quen falabamos onte, que chegou a crear no seu laboratorio dez homiños diminutos, debo dicir que non se tratou de ningún suceso menor no seu tempo e que tivo transcendencia. Coñecemos os detalles do ocorrido grazas ao testemuño escrito do seu secretario e axudante, Kammerer, que nos transmitiu un texto fantástico. Por el sabemos como se fixeron as citadas criaturas, pero sobre todo temos noticias de cal foi finalmente o seu destino.
Mentres foron noviños, os pequenos non deron guerra, pero conforme empezaron a medrar, viñeron as primeiras dificultades. Un día, por exempolo, cando Kueffstein lles estaba dando de comer, o cura, que tiña mal xenio, mordeuno nun dedo. Foi algo así como a picada dun piollo, pero causoulle dor e febre.
Pouco despois, o rei, que ata entón non fixera outra cousa que dar bos consellos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2011 | Marxe
Coñezo un periodista que di que neste país, ás nove da mañá de cada día, xa está toda a carne picada. É dicir, que cinco minutos despois de iniciadas as primeiras tertulias radiofónicas, non queda nada en pé: o goberno convertido nunha cuadrilla de bandidos; os periódicos que non berran nin cultivan o dramatismo, acusados de seren cómplices da catástrofe; as persoas que non caen ben, insultadas por alias, como se fosen delincuentes… E toda esa trapallada, disfrazada de discurso moral e responsable.
Unha comedia: así hai que ver este inmenso desatino. Non comparto a visión desesperada dos que estiman que un despropósito semellante nos conduce de forma inevitable á catástrofe. Non se poden tratar as manifestacións cómicas da vida humana coa gravidade das traxedias, senón coa lixeireza dos sainetes.
Toda esa multitude de tráxicos e apocalípticos que de pronto lle saíron ao país son simplemente comparsas dunha ópera bufa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2011 | Marxe
Vin a París para dar unha conferencia sobre Gonzalo Torrente Ballester. Confeso que non é un tema que me guste porque, á hora de falar do escritor, xúntanse na miña memoria as lembranzas do amigo e non me resulta fácil separar unha cousa da outra. As novelas de Torrente coñézoas como lector, pero tamén sei delas polas moitas horas que falei co seu autor. Algunhas incluso as vin elaborar e fun seguindo o proceso da súa escritura a través de conversas e comentarios do propio novelista. Polo tanto, a miña visión é moi peculiar. Por outra parte, sucede que coñecín a varios personaxes, quero dicir que tiven a ocasión de tratar a persoas reais nas que Torrente se inspirou para crear personaxes de ficción.
Cada vez que leo Fragmentos de Apocalipsis, por exemplo, non podo imaxinar a Lenutska, a rapaza rusa que anda pola novela adiante, sen acordarme de Helena, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 7, 2011 | Marxe
Nunca pasei por Zürich sen facer tres cousas: visitar a tumba de James Joyce, alá nos altos de Fluntern, moi preto do zoolóxico; contemplar as vidreiras de Marc Chagall na igrexa da Fraumünster e dar unha voltiña polas tendas de trens eléctricos. Nesta ocasión, cando colla o avión do domingo pola tarde, de volta para Galicia, Joyce poderíame reprochar ser o único esquecido dos tres. O certo é que andei por alá arriba, entre as árbores nevadas, pero nun autobús. Aceneille de lonxe, máis co pensamento que coa man, e seguín camiño cos meus amigos. Estaba unha mañá espléndida, chea de sol, aínda que algo fría, pero moi fermosa e agradable.
As vidreiras de Chagall, magníficas. Teño fotos delas na casa, en Vilariño, e véxoas de cando en vez, pero non é o mesmo. Sempre me gustaron os artistas de corazón inocente, gozosos coa color e atrevidos como rapaces. Nesta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2011 | Marxe
Hai uns días, nunha das reunións dos xurados encargados de decidir os Premios Nacionais de Literatura, despois dunha hora de votacións e discusións, por fin chegamos a un momento en que quedaban só tres candidatos. Propúxose entón que cada un de nós escribísemos dous nomes na papeleta, de maneira que quedaría eliminado o que menos votos tivese. A continuación sería moi fácil elixir o gañador entre a parella que resultase finalista. O procedemento, como non parece difícil imaxinar, é o máis normal e correcto.
De repente, un dos membros do xurado ergueu a man e pediu a palabra para unha cuestión de procedemento. Con total naturalidade, mesmo cunha inocencia candorosa, sen reparar na perversión do que propuña, dixo que talvez sería mellor facer unha votación escribindo un nome só, o de aquel que queriamos eliminar.
Eu acordeime dun incidente que me sucedeu en Suecia, hai xa bastantes anos, un día … Seguir leyendo
