por amarxedotempo | Dic 7, 2011 | Marxe
Nunca pasei por Zürich sen facer tres cousas: visitar a tumba de James Joyce, alá nos altos de Fluntern, moi preto do zoolóxico; contemplar as vidreiras de Marc Chagall na igrexa da Fraumünster e dar unha voltiña polas tendas de trens eléctricos. Nesta ocasión, cando colla o avión do domingo pola tarde, de volta para Galicia, Joyce poderíame reprochar ser o único esquecido dos tres. O certo é que andei por alá arriba, entre as árbores nevadas, pero nun autobús. Aceneille de lonxe, máis co pensamento que coa man, e seguín camiño cos meus amigos. Estaba unha mañá espléndida, chea de sol, aínda que algo fría, pero moi fermosa e agradable.
As vidreiras de Chagall, magníficas. Teño fotos delas na casa, en Vilariño, e véxoas de cando en vez, pero non é o mesmo. Sempre me gustaron os artistas de corazón inocente, gozosos coa color e atrevidos como rapaces. Nesta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2011 | Marxe
Hai uns días, nunha das reunións dos xurados encargados de decidir os Premios Nacionais de Literatura, despois dunha hora de votacións e discusións, por fin chegamos a un momento en que quedaban só tres candidatos. Propúxose entón que cada un de nós escribísemos dous nomes na papeleta, de maneira que quedaría eliminado o que menos votos tivese. A continuación sería moi fácil elixir o gañador entre a parella que resultase finalista. O procedemento, como non parece difícil imaxinar, é o máis normal e correcto.
De repente, un dos membros do xurado ergueu a man e pediu a palabra para unha cuestión de procedemento. Con total naturalidade, mesmo cunha inocencia candorosa, sen reparar na perversión do que propuña, dixo que talvez sería mellor facer unha votación escribindo un nome só, o de aquel que queriamos eliminar.
Eu acordeime dun incidente que me sucedeu en Suecia, hai xa bastantes anos, un día … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 5, 2011 | Marxe
Nunha revista americana apareceu hai días un extenso artigo sobre a importancia que na vida pública de Serbia ten a muller de Slobodan Milosevic. O autor asegura que se trata dunha fanática radical, máis aínda que o seu home, e que exerce sobre el unha influencia grande nos asuntos de Estado. Debe ser certa a valoración do periodista, pois a pesar de que a nai desta señora foi torturada ata a morte pola policía política do estado comunista creado por Tito, ela non tivo inconveniente nin escrúpulos en afiliarse ao partido dos asasinos.
A señora Milosevic, que sente a paixón da política, é a fortaleza do seu home, un túzaro desalmado que, non obstante, posúe tamén algunhas debilidades humanas. Fillo de pais suicidas, vese eternamente perseguido polas fantasmas de ambos os dous, aos cales tivo que contemplar ademais nese dramático e horrible xesto final que compoñen case sempre aqueles que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 4, 2011 | Marxe
Hai uns días, cando falei aquí do lobo Ramiro, unha amiga preguntoume se era costume en Galicia que os lobos tivesen nome. A verdade é que non o sei. Eu coñecín a tres bautizados: este ao que me referín, outro que se chamaba Toribio, do cal me falou varias veces Ánxel Fole e que creo que operaba polo Incio, e un terceiro que respondía por Genaro, con toco nas terras de Pintás, na raia seca, e de quen o meu paisano Euloxio Portela sostiña que era portugués. Este caeu nun cepo, vítima dunha trampa, alá polos anos cincuenta.
Nisto dos nomes, con excepcións como estas das que estamos falando, a cousa estaba reservada aos animais domésticos. As vacas, por exemplo, sempre levaron nome, igual que os cans; mesmo os gatos, aínda que estes non sempre, pois teño para min que se trata de costume recente. Os porcos tampouco gozaban dese … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 3, 2011 | Marxe
O taxista que me levou o outro día desde o aeroporto do Prat ata Barcelona era home falador e simpático, a pesar das aparencias. Digo esto último porque, a primeira vista, pareceume algo túzaro, máis que nada porque levaba o pelo pincho, como cepillo de fregar, e ía vestido dun xeito zarrapatroso, con aspecto de socialista, según diría José Luís Varela, que lle chama así ós que van mal vestidos. Logo resultou ser un señor agradable, que prendía na fala a golpes de hipo, en forma tatexa. Falando, confesoume que era cazador furtivo e que aquela tarde marchaba a Cuenca coa familia, a ver se cazaba un cervo co flamante remington de repetición que acababa de mercar nunha subasta de armas da policía.
Naquel momento pensei que estaría ben poder enviarlle recado ó cervo, avisándoo de que aquel home ía por el. Desgraciadamente, o mundo aínda non está tan ben … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 2, 2011 | Marxe
Nunha viaxe recente a Madrid, un amigo que traballa no mercado do mundo da arte, levoume a unha galería para ver uns cadros de pintores americanos modernos. Se digo a verdade, o primeiro que me impresionou na miña visita foi a rapaza encargada da sala: un metro oitenta de beleza espléndida, abusiva, unánime. Naturalmente, despois desta primeira visión tan grata, o resto do que alí puiden contemplar, incluídos os cadros, algúns deles moi fermosos, xa non me chamou tanto a atención.
Diante dun cadro de Frank Rothko (xa se sabe: tres franxas horizontais de colores lisos), a nosa anfitriona adiantou a cabeza ata quedar moi cerca do lenzo, fixo un xesto pícaro e gracioso cos labios, como se fose depositar un bico sobre a pintura, e confesou o seu amor arrebatado polo famoso expresionista abstracto.
A moza fixo un canto ao seu deus e dixo que cada vez que ía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 1, 2011 | Marxe
Onte pola tarde estiven lendo no New Yorker un artigo sobre as relacións entre o Marqués de Sade e a súa muller, Pélagie de Montreuil. As orxías daquel libertino, que incluíron a unha cuñada e non excluíron nenos e nenas, remataron o día que a súa sogra, furiosa porque lle seducira a filla pequena, o denunciou á policía, o cal supuxo para aquel gran senvergonza unha pena de cárcere de trece anos. Durante moito tempo, a infeliz de Pélagie, que estaba moi enamorada do seu home, acudiu a visitalo á cadea con regularidade. Non só iso, senón que chegou a empeñar todo canto tiña, alfaias e terras, para cumprir os caprichos que lle demandaba.
Un día, o Marqués de Sade escribiulle unha carta chea de furia, ditada quizais por un ataque de ciumes, na que lle daba ordes moi expeditivas: que acudise á prisión, os días de visita, cun gorro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 30, 2011 | Marxe
Estou convencido de que unha cousa non é difícil de crer porque sexa incrible, senón porque estea mal contada. Gustaríame, polo tanto, saber contar algo que me sucedeu onte, pois resulta difícil de crer. E non obstante foi certo.
Ía eu pola autoestrada de Baiona a Vigo, conducindo a unha velocidade moderada debido a que pouco antes, diante do cruceiro de Mañufe, acababa de ver restos dun accidente: garda civil, ambulancia e xente agrupada ao redor de dous coches estragados. Sempre ocorre que, en circunstancias así, nos minutos que seguen, se baixa a marcha, aínda que por pouco tempo. Supoño que hai un mecanismo de supervivencia que leva a esquecerse dos accidentes; en caso contrario paralizaríase o tráfico.
De pronto, cando ía pensando nestas cousas, fixeime que circulaba polo quilómetro 13. Nese momento, dunha maneira case automática, veume á cabeza un pensamento estúpido que tratei de desbotar para non sentirme … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 29, 2011 | Marxe
Escoito na radio unha alborotada e caótica tertulia sobre a vellez e o seu significado. Durante máis de media hora, un grupo bastante numeroso de homes e mulleres a quen o locutor presenta como persoas expertas e intelixentes din cousas máis ou menos atinadas, aínda que ningunha acerta a enfiar un pensamento ou unha frase que emocionen ou convenzan. Quédome coa observación dun amigo que asegura que un empeza a ser vello cando de pronto se decata de que os futbolistas e os soldados son rapaciños novos.
Podo traer aquí unha frase de Miguel Torga, o grande escritor portugués, hoxe un ancián enfermo, pero erguido e solitario como un lobo na súa casa de Coímbra. Un día, perdido entre a multitude entusiasmada dun primeiro de maio en liberdade, despois da caída da ditadura, Torga sentiu lágrimas nos ollos e dixo que a vellez era aquilo: ou chorar sen motivo ou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 28, 2011 | Marxe
Creo que xa teño expresado aquí noutras ocasións a miña simpatía humana por eses curas de aldea que había antes, grandes comellóns e xogadores de cartas, bos cazadores, que non andaban sobrados nin de latín nin de teoloxías, pero que en xeral eran boas persoas. Educados no seminario para comprender sutís conceptos relacionados coa substancia ou a transubstancia, ao final debían predicar para xentes que non entendían máis aló dos contos sinxelos que lles contaban sobre as vidas dos santos.
Nas miñas terras da Limia falábase de varios destes cregos, algúns dos cales se tiñan enfrontado a tiros cos atracadores. Eu mesmo coñecín un deles, a quen uns bárbaros lle machacaron a pedradas a placa do Sagrado Corazón que lucía na porta do patio e que llela obrigou a repoñer, apuntándolles cunha escopeta.
Nun lugar de Santander aparece agora un cura desfacendo a martelazos unha lápida bendicida polo bispo hai … Seguir leyendo
