por amarxedotempo | Dic 17, 2011 | Marxe
¿Canto lle pagaría ese soldado francés das forzas das Nacións Unidas que interveñen en Somalia, a esa muller que vimos na televisión e que a punto estivo de ser linchada por prostituírse cun estranxeiro? Seguro que pouco. Na miseria, os ricos adoitan ser máis cutres que xenerosos. Aínda así, por roñosa que fose a cantidade, talvez unha cifra en francos equivalente a cen ou duascentas pesetas, naquel país arruinado dá para vivir unha semana. Se o francés pagase tarifas europeas, a rapaza podería rirse da pobreza durante un ano.
Por riba de ser explotada, a pobre tivo que soportar unha paliza mortal e ver o rostro maldito do fanatismo chuspindo insultos a poucos centímetros da súa cara. O problema, manifestación pura dun tribalismo homicida, probablemente non ten nada que ver coa moral sexual daquela parroquia, senón co sentimento infantil e machista de que veñan os de fóra e leven as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2011 | Marxe
En Italia parece que alguén atopou un documento que demostra que o conde de Cagliostro non morreu no cárcere dun derrame cerebral, como se pensaba ata agora, senón que o matou un frade, máis exactamente o seu confesor, dunha puñada na cabeza. Non sei se esa será a razón de que os responsables da biblioteca do Vaticano, onde se custodia o expediente do proceso que lle abriu a Inquisición a aquel señor, se sigan negando aínda hoxe a permitir a súa consulta aos historiadores.
A verdade é que o asunto da puñada non engade máis crueldade ao que xa sabemos que fixeron con aquel desgraciado. Foi precisamente por consello doutro confesor que se quixeron desfacer del noutra ocasión. Daquela convenceron a súa propia muller de que lle untase as escaleiras con xabón para que se esnafrase.
Aínda houbo cousas peores. Hai que imaxinar o elemento, sometido a interrogatorio, respondendo á … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 15, 2011 | Marxe
En París, en pleno barrio de Montmartre, paseando de madrugada cuns amigos, vin unha vez unha pelexa entre homes que se atacaban uns a outros como se fosen bichos. Pareceume que a loita era a vida ou morte e que a enerxía que empregaban aqueles tipos para destrozarse muatuamente non saía só do poder dos seus músculos, senón da parte da alma onde dorme o odio, quizais tamén onde se esconde o instinto de supervivencia. O ruído da carne rachada polos golpes resoaba como unha loita de leóns.
Afortunadamente, a policía impediu que o suceso acabase en mortes. Durante uns minutos, varios axentes grandes e fornidos tiveron que multiplicarse para reducir os combatentes, que saltaban no aire cunha axilidade escorregadiza de xabón. Por fin, conseguiron poñerlles as esposas e metelos a empurróns nun coche celular.
Cando os prenderon, estiven observando un dos individuos: alto e forte, magro, cun xesto altivo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2011 | Marxe
Falei onte aquí do escultor Arturo Baltar, a quen atopei o outro día en Ourense, no mesmo sitio onde está instalado o seu famoso belén. Encontreino mozo, a pesar de que sempre dixo que naceu o ano do descubrimento de América. A verdade é que non aparenta tanta idade. Cando eu o coñecín, alá polos sesenta, andaba desgustado porque aseguraba ser autor do ciborio da catedral e que nunca lle pagaron a obra. Queixábase a don Vicente Risco. Un día, este último díxolle que probablemente todo se debía a unha confusión, pois os libros de historia aínda hoxe atribúen o citado ciborio, construído no século XVI, a Rodrigo de Badajoz.
Como saben todos cantos o coñecen, Baltar sempre foi moi andaluz, aínda sendo tamén moi ourensán. Esa cousa vénlle da época en que andou cos títeres dos xitanos. Daquela, ademais de facer de cabra, como contei onte, cantaba. Chamábase «El … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2011 | Marxe
Un amigo meu viu o outro día unha águia pousada nunha leira. Estaba no medio da finca, peteirando con calma, igual que fan as galiñas cando comen uns graus de millo que se atopan esparexidos polo chan. Amante e coñecedor da natureza ademáis de curioso, o meu amigo achegouse para ver en qué consistía o banquete do animal, pois non lle parecía que aquela maneira de comer se correspondese coa actitude de alguén que dá conta dun coello ou dun pito. Naturalmente, en canto o home se aproximou, a águia fuxiu voando, pero sen alonxarse, quizais coa intención de reanudar o festín en canto desaparecese o perigo humano, sen dúbida o único que podería causarlle graves problemas naquela situación.
Cando chegou ó sitio, o meu amigo descubriu que a águia estaba comendo miñocas, non unha a unha, que sería como a demostración de que a ave tiña fame, senón bolas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2011 | Marxe
Coa chegada dos primeiros fríos de decembro, o gato volveuse tamén máis cariñoso. Agora, polas tardes, busca a calorciña amante do colo e polas noites pega un pinchecarneiro e salta na cama para acocharse ennobelado entre os pés, sobre a suavidade mol da manta. Puro egoísmo. Se fixese máis calor, andaría de chimpafigos polo barrio, porquiño de Santo Antón a pedir polas casas, igual que se fose un bicho ventureiro e vagamundo. Como se trata dun animal elegante e fermoso, esta calma resulta agradable: un aproveita para miralo.
O can, pola contra, faga frío ou calor, non se despega da casa. Vai e vén dun cuarto para outro, acode facendo festas cando o chaman, déitase sobre a alfombra mentres a xente le os periódicos ou ve a televisión, e obedece a toda canta orde recibe, incluso aquelas que lle impiden facer o que quere e lle gusta, como pegar de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2011 | Marxe
Estes días pasados estiven falando da desmemoria cultural dos suízos. Hoxe vou falar da que nos afecta a nós mesmos. En xeral, aquí dedícanse rúas a personaxes insignificantes que, pasados algúns anos, ninguén sabe quen foron. Son decisións tomadas ás veces co corazón desbordado de emoción, sen esa pausa necesaria e obrigatoria que permitiría facer as cousas con máis sentido. Eu sei un caso, por exemplo, dun señor alcalde que inaugurou unha rúa co seu propio nome. Non era mal home, a pesar de todo.
Pódese dicir, polo tanto, que poucas persoas que teñan destacado algo en calquera actividade pública, o mesmo na política que na economía, nas artes ou nas letras, ten moitas probabilidades de gozar algún día dunha rúa co seu nome, polo menos ata que se esquezan del e teñan que buscar outro oco no rueiro. Hai un exemplo, non obstante, que chama a atención, aínda que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 10, 2011 | Marxe
En relación coa historia do conde austríaco Francisco Xosé Kueffstein, o alquimista de quen falabamos onte, que chegou a crear no seu laboratorio dez homiños diminutos, debo dicir que non se tratou de ningún suceso menor no seu tempo e que tivo transcendencia. Coñecemos os detalles do ocorrido grazas ao testemuño escrito do seu secretario e axudante, Kammerer, que nos transmitiu un texto fantástico. Por el sabemos como se fixeron as citadas criaturas, pero sobre todo temos noticias de cal foi finalmente o seu destino.
Mentres foron noviños, os pequenos non deron guerra, pero conforme empezaron a medrar, viñeron as primeiras dificultades. Un día, por exempolo, cando Kueffstein lles estaba dando de comer, o cura, que tiña mal xenio, mordeuno nun dedo. Foi algo así como a picada dun piollo, pero causoulle dor e febre.
Pouco despois, o rei, que ata entón non fixera outra cousa que dar bos consellos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2011 | Marxe
Coñezo un periodista que di que neste país, ás nove da mañá de cada día, xa está toda a carne picada. É dicir, que cinco minutos despois de iniciadas as primeiras tertulias radiofónicas, non queda nada en pé: o goberno convertido nunha cuadrilla de bandidos; os periódicos que non berran nin cultivan o dramatismo, acusados de seren cómplices da catástrofe; as persoas que non caen ben, insultadas por alias, como se fosen delincuentes… E toda esa trapallada, disfrazada de discurso moral e responsable.
Unha comedia: así hai que ver este inmenso desatino. Non comparto a visión desesperada dos que estiman que un despropósito semellante nos conduce de forma inevitable á catástrofe. Non se poden tratar as manifestacións cómicas da vida humana coa gravidade das traxedias, senón coa lixeireza dos sainetes.
Toda esa multitude de tráxicos e apocalípticos que de pronto lle saíron ao país son simplemente comparsas dunha ópera bufa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2011 | Marxe
Vin a París para dar unha conferencia sobre Gonzalo Torrente Ballester. Confeso que non é un tema que me guste porque, á hora de falar do escritor, xúntanse na miña memoria as lembranzas do amigo e non me resulta fácil separar unha cousa da outra. As novelas de Torrente coñézoas como lector, pero tamén sei delas polas moitas horas que falei co seu autor. Algunhas incluso as vin elaborar e fun seguindo o proceso da súa escritura a través de conversas e comentarios do propio novelista. Polo tanto, a miña visión é moi peculiar. Por outra parte, sucede que coñecín a varios personaxes, quero dicir que tiven a ocasión de tratar a persoas reais nas que Torrente se inspirou para crear personaxes de ficción.
Cada vez que leo Fragmentos de Apocalipsis, por exemplo, non podo imaxinar a Lenutska, a rapaza rusa que anda pola novela adiante, sen acordarme de Helena, … Seguir leyendo
