por amarxedotempo | Ene 21, 2016 | Marxe
Creo que xa dixen aquí algunha vez que os espías, ó revés do que sucede cos piratas, non me fascinan en absoluto. Aínda recordo a cara de infeliz (lembrábame ó Toñito Patata de Ourense) do xefe dos servicios de intelixencia suecos, cando tivo que testificar no parlamento con motivo do asasinato de Olof Palme. Dixo con xesto compunxido que os axentes eran un desastre, pois en canto os mandaba a algunha misión especial a Londres ou París, perdíanse no metro. Semella cousa de Mortadelo e Filemón. Agora leo que máis da metade da información que Anthony Blunt lle pasou ós soviéticos, estes nin sequera a miraron.
O británico Blunt forma parte da aristocracia dos espías do seu país, brillantes intelectuais de Oxford que traballaron para a URSS. Foron traidores á súa patria, non por diñeiro, senón por ideoloxía. Todos se confesaron marxistas convencidos e, polo tanto, antiimperialistas e antibritánicos. Sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2016 | Marxe
Hai dúas semanas, unha señora, calzada con incómodos zapatos de tacón de agulla, trataba de baixar desde o alto dun mosteiro, situado na montaña, ata a estrada que acababa de perder e que ela supuña uns poucos metros máis abaixo. Un monxe que se decatou da situación, sen deixar o sorriso e esmerándose na amabilidade, sinaloulle o camiño que debía seguir. En realidade, meteuna polo peor sitio, entre pedras, pola ruta máis longa e tortuosa, aínda que, iso si, nunha dirección que, con rodeo e todo, remataba na estrada perdida.
Non era un frade ruín, irritado coa frivolidade tonta dos zapatos de muller, senón un amable e pacífico monxe budista residente nun mosteiro próximo a Lhassa, a capital do Tíbet. Naturalmente, a muller era chinesa. Trátase, por tanto, dun episodio da loita implacable que desde hai trinta anos enfronta a nativos con invasores.
Nesta loita, os tibetanos dispoñen de armas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2016 | Marxe
Ocorreu hai algúns anos, no Pazo de Mateus, en Portugal, nos días fríos dun duro inverno nevado. Durante o xantar, a señora que se sentaba á miña dereita, interrogoume sobre o interese que eu podía sentir pola literatura portuguesa. Faleille de Miguel Torga, agora desaparecido, coa admiración e o entusiasmo que sempre me inspirou a súa obra. Despois de dicirme que se notaba ben a devoción que eu sentía polo grande escritor, a señora preguntoume se o coñecía persoalmente. Díxenlle que non.
A continuación, a miña compañeira de mesa quixo saber cal era a imaxe que eu tiña de Torga como persoa. Respondinlle que en xeral a xente dicía del que era un home insociable e brusco. Poucos días antes aínda me contara alguén que dun lapote, o novelista lle tirara co micrófono a un locutor que lle pedira a súa opinión na rúa.
Aquela noite, con moito segredo, despois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 18, 2016 | Marxe
Xa falei onte do libro que escribiu a muller de Saint-Exupéry, o autor de O principiño, que está conmovendo a opinión pública mundial, sorprendida de que o autor dun libro tan fermoso, lido con amor por millóns de persoas, fose un marido tan disparatado. Sen xulgalo polos seus amoríos de ocasión ou polas súas infidelidades, o certo é que do retrato que del nos deixou Consuelo Suncín resulta un home extraordinario. Por veces, un ten a impresión de atoparse diante dun tolo, por momentos parece un neno grande, nalgunhas ocasións semella un ser humano profundamente infeliz.
Sen embargo, sempre o vemos como unha persoa excepcional, dotada dunha capacidade inmensa para querer. E para facer sufrir. Está claro que Consuelo padeceu ambas as dúas. Durante os anos que viviron xuntos, levouna do ceo á terra case simultaneamente. Cando ela se sentía feliz ao seu lado, escoitando promesas de amor eterno, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2016 | Marxe
Onte pola noite escoitei na televisión ese concelleiro de Madrid, chamado Ángel Matanzo, que estes días anda facendo o ridículo por aí. Estaba irritado en exceso e desabrido. Parece un tipo inflamado, co subconsciente ao aire, deses dos que na miña terra din que falan sen permiso da cabeza. Ignoro en que consiste a burla que lle fan ese grupo de actores que o converteron en personaxe cómico dunha obra de teatro. É posible que sexa cruel ou mordaz, pero dubido que o traten tan mal como el se está tratando a si mesmo.
Fala o citado concelleiro cunha voz rouca, de madrugada, foneticamente pretendida nunha larinxe golfa e sintacticamente descalabrada. Con esas virtudes, non parece difícil elixilo para facer escarnio, sobre todo se a ese par de catástrofes se lle engade aínda un temperamento fabricado quen sabe en que quincallería para atolondrados. Vese que os actores tampouco tiveron moito … Seguir leyendo
