Hai dúas semanas, unha señora, calzada con incómodos zapatos de tacón de agulla, trataba de baixar desde o alto dun mosteiro, situado na montaña, ata a estrada que acababa de perder e que ela supuña uns poucos metros máis abaixo. Un monxe que se decatou da situación, sen deixar o sorriso e esmerándose na amabilidade, sinaloulle o camiño que debía seguir. En realidade, meteuna polo peor sitio, entre pedras, pola ruta máis longa e tortuosa, aínda que, iso si, nunha dirección que, con rodeo e todo, remataba na estrada perdida.
Non era un frade ruín, irritado coa frivolidade tonta dos zapatos de muller, senón un amable e pacífico monxe budista residente nun mosteiro próximo a Lhassa, a capital do Tíbet. Naturalmente, a muller era chinesa. Trátase, por tanto, dun episodio da loita implacable que desde hai trinta anos enfronta a nativos con invasores.
Nesta loita, os tibetanos dispoñen de armas inéditas na historia das revolucións. Por exemplo, rin dos chineses. Non con esa risa falsa e forzada dos que odian en segredo, senón coa gargallada franca dos que non poden evitar ver como un espectáculo cómico a tristeza dos novos colonizadores, que arrastran polas rúas unha morriña inmensa e lacrimosa, insuperable. Hai quen di que esta é a primeira revolución histórica que se fai con humor e con paciencia. Con estas armas enfronte, está claro que os chineses perderán a guerra.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xaneiro de 1994.