por amarxedotempo | Dic 26, 2015 | Marxe
Estes días pasados puiden observar que os nenos cren en Papá Noel como antes criamos nos Reis Magos. Iso xa o tiña visto en Suecia, onde é tradicional que alguén da familia se disfrace coas roupas e as barbas do personaxe para repartir os regalos. Cando o velliño peta na porta e entra na casa, os rapaces poñen unha cara de asombro absoluto, coma se o mundo acabase de ser inventado diante dos seus ollos, cos peixes, os leóns, as xirafas, os tronos e a neve acabados de crear a partir da nada. Séntense tan marabillados que son incapaces de descubir que debaixo daquela capa e aquel gorro encarnado se esconde alguén coñecido.
Normalmente, nunca o descobren, aínda que por lóxica, se pensasen un pouco, comprobarían que naquel momento falta unha das persoas que estaba na reunión e que de novo volve aparecer milagrosamente cando Papá Noel xa se foi. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 24, 2015 | Marxe
O home do que vou falar aquí xa non vive. Chamábase G. E. Moore e formou parte daquel brillante cenáculo de Cambridge que contaba con individuos tan estrafalarios e intelixentes como Bertrand Russell, que era un lascivo, ou Wittgenstein, que domesticaba paxaros, ou o matemático S. Ramanujan, que un día viu chegar no taxi número 1729 ao seu colega G. H. Hardy, díxolle que aquel era o número máis pequeno que é dúas veces a suma de dous cubos e deixouno varios meses pensando ata que puido demostralo.
Polo que respecta a Moore, fumaba en cachimba dunha maneira moi curiosa. Cando tiña cargada a pipa, co tabaco ben apertado, acendía un misto para prendela. Nese instante, co xesto suspendido, empezaba a falar coa súa característica voz pausada, unha miga gangosa, mentres o lume se consumía pouco a pouco.
No momento en que sentía arder os dedos, apagaba o misto e, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 23, 2015 | Marxe
A primeira vez que oín falar da Arxentina como dun país conflictivo foi alá polo principio dos anos sesenta, cando estudiaba en Santiago e mantiña unha boa relación persoal co meu catedrático de Literatura, don Enrique Moreno Báez, que con frecuencia me invitaba a tomar o té á súa casa, o mesmo que a dous ou tres alumnos máis, cada vez que tiña a algún convidado ilustre. Unha desas veces coincidiu cunha visita de Francisco Romero, catedrático de Filosofía en Buenos Aires, un home de conversa amena, probablemente moi sabio, que nos fixo pasar unha agradable velada vespertina falando do seu país.
Había xa algún tempo que caera Perón, a quen por certo eu coñecera de causalidade en Madrid, nun restaurante arxentino que se chamaba Tranquilino. (Entre parénteses: non me impresionou nada e pareceume un golfo). Por eso me chamou a atención que entre as cousas que Francisco Romero … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 22, 2015 | Marxe
Non recordo en que libro de Álvaro Cunqueiro se fala dun personaxe que por calquera cousa, se tiña que xurar, cagábase en Weyler. A primeira vez que eu me atopei co escritor, alá polo verán do ano 1964, en Vilagarcía, falando dese asunto dixo que non era o único, pois na súa época de estudante coñecera un vello de Lugo que facía o mesmo pero con máis elegancia: “Me cago en don Valeriano Weyler y Nicolau”. Polo visto, este vello lugués chegara a pelexarse sañudamente cun viaxante de comercio por culpa do xeneral.
Unha das persoas que asistían á conversa, Xusto García Quirós, dixo que el non sería capaz de pelexar por Weyler, pero que no instituto se batera a labazadas cun compañeiro que se atrevera, sabendo que el era carlista, a escribir debaixo do retrato de don Carlos María Isidro dúas palabras infamantes: “Rei Cuchufleta”.
Mirando con cara de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 21, 2015 | Marxe
Estiven lendo en The New Yorker, esa alegría periódica que me chega de América por correo, unha historia sobre o célebre monstro do lago Ness, do que había tempo que non se escoitaba falar. Como se sabe, de cando en vez, ese animal descoñecido e prodixioso aparece na prensa e volve desaparecer, igual que din que ocorre na realidade. Antes, os soviéticos aseguraban que se trataba dunha manobra do capitalismo occidental para distraer a xente das súas graves preocupacións en época de dificultades ou de crise. Naturalmente, era unha bobada, dita con solemnidade, pero bobada ao fin e ao cabo. Estas tonterías e outras semellantes foron as que converteron o comunismo soviético nunha calamidade intelectual, non apto para persoas intelixentes.
Entre os que cren na existencia do monstro, está un profesor americano que xura telo visto en presenza de testemuñas e que lle fixo unhas fotos que deron a … Seguir leyendo
