por amarxedotempo | Dic 31, 2015 | Marxe
Cando a Virxe de Fátima veu a Ourense, alá polos anos cincuenta, traía con ela unhas pombas brancas que non se movían da súa beira. Creo que xa teño contado como entre o meu primo José Gonzalo e mais eu ocasionamos un grave problema ao facelas fuxir, non recordo por que procedementos. O caso é que as pombas da Virxe acabaron no alto dunha viga, case no teito da igrexa, e negáronse a volver ao seu sitio, aos pés da imaxe. Recorremos a botarlle millo e cachos de pan, pero foi inútil, para a nosa desgraza.
Agora, tantos anos despois daquel episodio, recibo unha carta dun membro da familia propietaria da empresa de automóbiles Purrela, que citei aquí hai uns días. Cóntame a historia daqueles autobuses mixtos que andaban de feira en feira e dos que eu non sabía que tivesen unha historia tan interesante e tan accidentada.
Dos primeiros … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 30, 2015 | Marxe
Un dos fenómenos culturais que máis indignación causou no mundo da cultura profesional (intelectuais, artistas e demais membros desa ilustre confraría de personaxes altamente preocupados pola saúde cultural colectiva) foi o programa de televisión Gran hermano. A causa da indignación non era infundada. Resultaba preocupante que un grupo de persoas normais espertasen tanto interese nunha audiencia fascinada pola banalidade dunhas vidas bastante triviais. Nesa crítica podiamos coincidir moitos. Seriamos menos, en cambio, os que estariamos de acordo en estender o significado do fenómeno a outras áreas culturais aparentemente máis nobres, pero idénticas no fondo.
Refírome, por exemplo, á literatura, por falar só dunha actividade que me cae máis de cerca e que coñezo mellor que outras. Unha boa parte dos premios literarios que se conceden, sobre todo os que dependen de grandes editoriais, baséanse con frecuencia no mesmo mecanismo do tan denostado programa de televisión. Cóllese un libro insignificante, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 29, 2015 | Marxe
Onte, a cadela labradora da casa comeume unha caixa de bombóns que me regalara un amigo. Papouna enteiriña, supoño que co envoltorio incluído porque non apareceron os papeis entre os restos. Xa teño dito algunha outra vez aquí que se trata dun animal lambonciño, capaz de aproveitar unha miga de pan que cae da mesa ou de comer cousas que os cans normalmente non comen: noces, xeados, paquetes de leite, caramelos, mel, aspirinas. Nunha ocasión pillou nun descoido unha botella de aceite e acabou con ela co mesmo entusiasmo que se fose un óso. Non sei de onde lle veñen estas ansias de cadela consumida, porque comer come todos os días.
Claro que come eses piensos que hai agora, perfectamente estudados, coas vitaminas necesarias. Supoño que é a forma máis racional, cómoda e sa de alimentar un can, aínda que dubido que sexa a máis grata para o bicho. Non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 28, 2015 | Marxe
Os periódicos de todo o mundo falan estes días de Borislav Herak, un rapaz serbio de vinte anos que moi pronto vai comparecer, para ser fusilado diante dun pelotón bosnio. Nas fotografías ten cara de idiota. Non foi capaz de rematar os estudos primarios e tívose que contentar cun traballo de nada: carrexar vultos nunha fábrica téxtil. A vida perdeuna tamén por unha estupidez, el mesmo se foi meter na boca do lobo ao confundirse de estrada e acabar nas mans dos seus inimigos.
Ademais cantou de coro todas as barbaridades que fixera. Empezou matando bosnios porque escoitou dicir pola radio que estes querían matar tamén a todos os serbios. Despois pensou que a guerra era unha boa ocasión para facerse con cartos e comprar un televisor. Por ese motivo lle desfixo a cabeza a culatazos a unha pobre vella, á cal lle roubou uns poucos marcos. Como nunca se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 27, 2015 | Marxe
Estes días vexo moito en Ourense un deses trens chu-chú que percorren as rúas tocando unha campá e cargados de nenos e xente maior. Polo que deduzo, debe tratarse dunha cousa de publicidade. É igual que un xoguete grande, como se un rei mago xigantesco lle deixase ese regalo á cidade. Onte descubrín subido nel, todo serio e con cara de estar facendo algo importante, un señor vestido cun abrigo azul marino e un sombreiro escuro que observaba con compracencia o mundo desde o seu asento. Parecía feliz.
Pola noite, cando me marchaba para a casa, vin como o tren chu-chú avanzaba pola rúa do Paseo, que é peonal, cargado con persoas de todas as idades, dando unha das últimas voltas da xornada. De pronto, o condutor atopouse con que tres cidadáns deixaran os coches estacionados de xeito que lle pechaban o paso.
Non era fácil resolver o problema. O … Seguir leyendo
