por amarxedotempo | Oct 26, 2015 | Marxe
Onte, eu debía estar na miña casa de Vilariño, co lume acendido no salón, lendo algún dos moitos libros que agardan por min desde hai meses, ou contestando as cartas que empezan a formar unha morea da miña mala educación, ou escribindo algo no libro que empecei o domingo pola tarde. Iso era o que aconsellaban a sensatez e o sentido común. Pola contra, collín un avión en Vigo e fun a Madrid, ida por volta, para presentar unha novela de Bieito Iglesias, bo escritor e bo amigo. Confeso que non me arrepinto, entre outras razóns porque comín co novelista e a súa muller e botamos unha longa parrafada de varias horas, sentados nun restaurante agradable. Por suposto que non renunciei ao meu puro. O médico saberá comprendelo.
Estou convencido de que iso de fumar un bo habano non deixa de ser un disparate, polo menos en termos de saúde. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 25, 2015 | Marxe
A Guerra do Golfo foi quizais a guerra máis formidable de toda a Historia, se entendemos este adxectivo no seu significado orixinal latino, é dicir, pavorosa ou horrible. Tamén foi formidable no sentido que adquiriu esta palabra modernamente como sinónimo de cousa grande ou magnífica, isto se pensamos na perfección tecnolóxica e electrónica despregadas polos americanos ao servizo das súas máquinas, especialmente avións invisibles, bombas intelixentes, mísiles atrapa-foguetes e helicópteros de combate.
Todos vimos na televisión, como se fose un xogo de nenos monstruosos, as cruces que sinalaban o branco e a súa destrución posterior. Resultaba difícil non deixarse enganchar pola maxia infantil daquelas batallas de marcianos, esquecéndonos case por completo de que cada vez que na pantalla facía pun, alá abaixo, na realidade invisible que ocultaba a distancia, había xente que morría rebentada.
Agora, o señor poderoso que entón puxo en marcha aquela maquinaria invencible enfróntase a un poder … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 24, 2015 | Marxe
Nos meus anos de estudante en Ourense, alá pola década dos cincuenta, había unhas néboas tan densas que impedían ver un burro a poucos pasos. Non estou usando ningunha hipérbole. Ás veces tiñamos que interromper os partidos de fútbol porque resultaba imposible saber que sucedía na portería contraria ou adiviñar por que parte do campo andaba o balón. Mesmo na rúa do Paseo, no centro da cidade, resultaba imposible distinguir os amigos ata que se atopaban a uns poucos metros de distancia. E desde o alto do Montealegre ou de Ervedelo, non se vía outra cousa que un mar de néboa espesa, como se debaixo non houbese nada.
O feito de que tivesen que interromper os partidos de fútbol non me gustaba, pero o espectáculo de ir pola rúa, vendo como a xente aparecía de súpeto, como se saíse ás atoutiñas dun mundo de pantasmas, parecíame excitante e marabilloso. Lector … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 23, 2015 | Marxe
Estabamos un día vendo a televisión nun bar de Compostela, hai xa trinta anos. Falaba un coñecido personaxe da vida oficial de entón, ignorante ata a fronteira mesma do alfabeto e a gramática, prepotente como todo individuo que confunde a importancia do posto que ocupa coa súa modesta capacidade persoal para ocupalo. Mentres aquel individuo dicía tonterías grandes como casas, un amigo meu, intelixente e desganado, cun vaso na man, soltou unha sentenza: “Hai tipos que debían estar prohibidos”.
Estou seguro de que o meu amigo, que era persoa tranquila e pacífica, mesmo ás veces demasiado indulxente, non quería matar o citado personaxe, nin sequera metelo no cárcere, pero de boa gana se libraría de ter que escoitalo falar pola televisión. Sen dúbida, iso era o que pretendía insinuar coa frase pronunciada.
Efectivamente, hai persoas que debían estar prohibidas. Por exemplo, todos eses tipos que na radio e na televisión … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 22, 2015 | Marxe
Teño un amigo, profesor de universidade, que desde hai uns meses arrastra con graza unha media cegueira elegante, pendente dunha intervención cirúrxica que lle devolva pronto o ben incomparable que perdeu. Gústalle tanto a literatura que me dá a impresión de que o sufrimento que sente pola situación na que se atopa é bastante menor que as satisfaccións que experimenta contando o que lle ocorre, sobre todo cando hai mulleres polo medio, case todas dispostas a compadecerse das desgrazas deste home.
Estes dias pasados convivín algunhas horas con el e atopeino un pouco canso e taciturno, aínda que recobrando a alegría por momentos, precisamente cando se trataba de contar as historias que lle suceden. Narra coa arte eficaz e consumada dun gran novelista: con fantasía e con detalles.
Segundo me contou, o outro día andaba buscando un enderezo, pero non conseguía ver o número, así que lle preguntou a unha … Seguir leyendo
