Teño un amigo, profesor de universidade, que desde hai uns meses arrastra con graza unha media cegueira elegante, pendente dunha intervención cirúrxica que lle devolva pronto o ben incomparable que perdeu. Gústalle tanto a literatura que me dá a impresión de que o sufrimento que sente pola situación na que se atopa é bastante menor que as satisfaccións que experimenta contando o que lle ocorre, sobre todo cando hai mulleres polo medio, case todas dispostas a compadecerse das desgrazas deste home.
Estes dias pasados convivín algunhas horas con el e atopeino un pouco canso e taciturno, aínda que recobrando a alegría por momentos, precisamente cando se trataba de contar as historias que lle suceden. Narra coa arte eficaz e consumada dun gran novelista: con fantasía e con detalles.
Segundo me contou, o outro día andaba buscando un enderezo, pero non conseguía ver o número, así que lle preguntou a unha señora que pasaba. Esta, sorprendida polo aspecto do profesor, que non encaixaba nin entre os cegos nin entre os ignorantes, despois de axudalo, quedou mirando para el desconcertada. O meu amigo, agradecido, decidiu agasallala cunha sorpresa para alegrarlle os cotilleos de semana. Díxolle que o disculpase, pero que aínda sendo moi rico, tiña tamén a desgraza de ser analfabeto.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de outubro de 1995.