por amarxedotempo | Ago 26, 2014 | Marxe
Supoño que os rapaces de agora xa non xogan aos pés quietos. Xogábase moito hai anos, cando eu era neno. Polo menos, na miña familia. Acordeime onte, ao falar do piano da casa de Beiro. Naquel salón, onde houbera unha morte por disparos de escopeta, alá a principios de século, pasamos moitas tardes de verán lanzándonos a pelota de esquina a esquina, coa atención ben posta no xogo para que non nos caese da man no momento de acachapala. A graza maior consistía en que xogabamos os pequenos e os maiores.
Ás veces, en vez de facelo no salón, iamos ao cruceiro, unha especie de campo presidido por unha cruz, situado a poucos metros da casa. Con frecuencia, a tarde remataba cunha tirada de moedas á rapañota. Un tío meu, que era o organizador daquela festa, gozaba vendo os nenos envorcados polo chan á caza dun real.
Era tamén el … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2014 | Marxe
En xaponés, Akiko significa a rapaza que sorrí. O que sedi sorrir, Akiko Kojima faino de maneira espontánea e seguida, como se estivese condicionada pola alegría do nome que lle puxeron cando naceu. É unha rapaza da cidade de Saporo, que traballa en Toquio, e que acaba de pasar unha tempada en Galicia. Estudou galego co profesor Takekazu Asaka e agora anda polo noso país practicando a lingua que aprendeu e que pronuncia cunha transparencia parecida á que loce no seu nome.
Onte, nun restaurante, Akiko corrixiume con delicadeza dúas ou tres veces por empregar castelanismos inadecuados que ferían o seu pulcro oído de estudante aplicada. Tamén corrixiu a un camareiro que lle chamou licor de “melocotón” ao que ella lle chama licor de pexego. Naturalmente, cando fai estas leves censuras, nunca deixa de sorrir, aínda que tampouco renuncia a deixar as cousas en claro.
Preguntándolle pola súa terra de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2014 | Marxe
Cando eu era neno, na casa do meu tío Benito, en Sabucedo, había un landó no patio. Os meus primos, maiores ca min, aínda o viron funcionar, tirado polo cabalo. Nos meus tempos non era máis que un artefacto para xogarmos os pequenos, privado xa dalgúns dos seus elementos decorativos, como os farois e outros adornos. Subiamos nel, pasabamos por debaixo, e unhas veces servía para imaxinar que andabamos en coche de motor e outras para simular que dispuñamos de casa propia. Non recordo que sucedeu despois con el, aínda que non me custa supoñer que acabaría desfeito en cachos, tirado nun recuncho de calquera almacén de chatarra.
Nunca entendín por que se chamaba o landó dedato. Esta última palabra, igual que me ocorreu con “pestimales”, que se cantaba no himno de San Roque, e algunhas máis que non veñen ao caso, formaron parte do vocabulario enigmático da miña infancia. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 23, 2014 | Marxe
Un profesor que nos explicaba Historia aos rapaces de bacharelato díxome un día no corredor do instituto que dona María Luísa de Parma, a muller de Carlos IV, non tiña dentes, e que ademais enganaba ao seu home cos gardas de palacio, entre eles o que despois sería o seu amante principal, Manuel Godoy, Príncipe da Paz. Superado o sentido de sacrilexio que me produciron aquelas palabras, a información do profesor avivou en min o desexo de saber máis sobre aquela muller e busquei libros para satisfacer a curiosidade.
Atopei algúns que confirmaban aqueles datos, incluso con detalles desfavorables para o rei, que neles aparecía pintado como un parvo, dunha maneira bastante parecida ao retrato cruel que Goya fixo del. Hai tempo, non obstante, lin un estudo rigoroso que defende exactamente o contrario, é dicir, a virtude da raíña.
Estes días, co asunto ese da xente de Pastrana e as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 22, 2014 | Marxe
Como adiantei o outro día, estiven falando varias horas con Domingo García-Sabell sobre a morte, un tema que moitos pensarán que é macabro. Debo dicir que o fixemos despois de comer ben nun restaurante, fumando ambos os dous uns puros enormes, mentres fóra ía un tempo excelente, pleno de luz e de sol, ideal para estar tirado nunha praia, cousa que non nos gusta nin a el nin a min. Pódese pasar un momento agradable divagando sobre un asunto como ese? Por suposto que é posible, sempre que un teña como interlocutor un home vital e optimista de noventa anos, intelixente e culto, ademais de bo contador de historias e de anécdotas.
Non vou contar aquí con detalle de que falamos porque entón lles arruíno a entrevista aos amigos do suplemento de cultura que ma pediron. Non me resisto, non obstante, a contar algunha cousa. A primeira e máis importante, … Seguir leyendo
