por amarxedotempo | Dic 20, 2013 | Marxe
Sucedeu en Moscova hai dez anos. Nun coche oficial, camiño da universidade, iamos o escritor catalán Joan Perucho e mais eu, acompañados por unha intérprete e un funcionario do partido. Este último, que se chamaba Grischa, non tiña moito máis de vinte anos, falaba español con acento cubano e era un dogmático bastante ridículo. Convertido na nosa sombra, debía ter algunha misión pouco gloriosa, probablemente miserable, pero que estou seguro que el desempeñaba con conciencia heroica, revolucionaria.
Creo que xa o teño contado. Nun momento, aquel rapaciño; que ata entón nos tiña divertido coas súas simplezas, claramente escolásticas, sobre a condición burguesa do surrealismo ou o carácter reaccionario do formalismo, díxonos unha cousa que nos paralizou durante segundos, incapaces de dar creto ao que estabamos oíndo.
Con inocencia, sen cinismo nin malicia, coa naturalidade candorosa de quen constata un feito evidente, preguntounos como España, un país que tiña un glorioso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 19, 2013 | Marxe
Antonte pola tarde, cando me chamou o ministro de Cultura para dicirme que o Consello de Ministros acababa de concedernos a Medalla de Ouro das Belas Artes á editorial Galaxia, máis que alegría, sentín nostalxia. Acordeime de Ramón Piñeiro, que non puido gozar deste recoñecemento a tantos anos, cincuenta, de dificultades e de ilusións. Pero tamén me acordei de Francisco Fernández del Riego e de Xaime Isla, que aí están para contalo. E de moita máis xente, pois esa empresa magna foi posible grazas a un número non pequeno de persoas, desde os empregados, ata os subscritores, os autores e os simples lectores.
Cando eu me fixen cargo da editorial, aló polo ano 1984, Ramón Piñeiro cobraba cinco mil pesetas ao mes. Ás veces, se había dificultades, Xaime Isla tiraba do seu talonario persoal e resolvía a papeleta a fondo perdido, sen que ninguén o soubese. Otero Pedrayo cedeu os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 18, 2013 | Marxe
¿Poderíase imaxinar que alguén, en vida de Franco, se atrevese a chamarlle cabrón diante da súa cara? Naturalmente que non. Nin o propio Franco, vítima dun ataque de loucura e enfurecido contra si mesmo, sería capaz dun disparate semellante. E non obstante… Hai un non obstante. Sucedeu en Marín, no ano 1942, pouco despois de que se instalase naquela cidade a Escola Naval, traída do sur. Estaban presentes tres almirantes, Nieto Antúnez, Moreno e Bastarreche. E un civil, Xosé Fernando Filgueira Valverde.
Na tertulia, Franco queixouse con amargura de que como consecuencia do traslado da escola, en Cádiz corrían chistes de mal gusto, un dos cales aludía aos catro cabróns galegos que fixeran posible aquela desgraza que tanto prexudicaba a Andalucía. Por suposto, el ignoraba quen eran as persoas sobre as que recaía aquel groso improperio, pero quería sabelo, por iso lles preguntou aos reunidos.
O almirante Pedro Nieto Antúnez, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 17, 2013 | Marxe
Como teño contado moitas veces aquí mesmo, unha grande parte da miña infancia paseina na aldea, sempre nos veráns, durante as vacacións. Nesas épocas, facía o mesmo que os demais rapaces: ía con eles ao monte, sobre todo cos que tiñan que levar as vacas a pacer, axudábaos nos labores de campo, como apañar patacas ou recoller herba ou tornar a auga para o rego dos prados. Para min todo aquilo era unha diversión. Ás veces tamén roubabamos froita nas hortas dos veciños, especialmente cereixas.
Con todo, de todas as actividades que podía facer naquel paraíso onde aínda non sabía en que consistían os pecados de verdade, as que máis me gustaban eran andar a cabalo dos burros ou guiar os carros de bois. Estes últimos, ademais, na miña terra adoitaban ser uns exemplares fermosos de planta nobre, moi poderosos.
Acordeime deles o outro día en Madrid, por culpa dun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2013 | Marxe
Non me gusta contar soños nin me gusta que mos conten, como tampouco me gustan os chistes, en xeral. A pesar diso, hoxe vou falar do que soñei onte, que ten que ver co escritor Anthony Burgess, morto hai uns días, e a quen vin condenado e atormentado por unha pandilla de demos repulsivos no medio e medio do inferno. Estábano cocendo nunha caldeira, cuns enormes cachos de cebola flotando no caldo, un par de cenorias saíndolle polo nariz e un espeso gorro de verzas cubríndolle a cabeza.
Noutro tempo, supoño que disparates como este acabaron nutrindo de espantos ese mundo nebuloso das profecías e presaxios. Aínda que non me gusta descartar nunca ningunha das posibilidades que o mundo nos ofrece, incluídos estes xogos de irracionalidade onírica, resístome a crer que Burgess estea no inferno.
Tíñalle pánico. Eu mesmo lle oín dicir en Estrasburgo que a pesar das lecturas e … Seguir leyendo
