por amarxedotempo | Dic 15, 2013 | Marxe
En Dinamarca teño escoitado moitas veces unha historia fermosa que serviu para que os daneses me fosen sempre especialmente simpáticos. Algúns amigos contáronme que, durante a ocupación alemá, a xente levaba cosida na roupa a estrela de David, en solidaridade cos xudeus perseguidos polos nazis. Desa maneira, os invasores non conseguían distinguir as súas vítimas, disimuladas e protexidas con ese xesto fraternal e valente. De poucas cousas se senten tan orgullosos os habitantes daquel país.
O que sucede é que iso non foi certo. Acaba de dicilo a raíña Margrethe nunha entrevista que lin onte pola tarde nunha revista sueca. Segundo as súas palabras, con frecuencia a verdade é menos atractiva que os mitos. Pois a min dáme pena que sexa así, aínda que os daneses non deixarán de parecerme simpáticos.
Para empezar, son republicanos, pero séntense orgullosos da súa raíña. Non é para menos: traduciu ao dinamarqués a obra … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 14, 2013 | Marxe
Teño unha amiga alemá, que naceu e viviu no Leste, coa que levo falado moitísimas horas sobre como transcorría a vida diaria do outro lado do muro. Foi ela quen me explicou a loucura do plátano, unha especie de obsesión que afectaba aos cidadáns daquela parte do país, para os cales, conseguir ese froito, dificilísimo de atopar incluso no mercado clandestino, era como achegarse ao benestar soñado que sospeitaban existía na metade occidental.
Tenme contado a miña amiga como transcorría a festa do plátano na súa casa, o día que o pai conseguía un para cada membro da familia. Sentábase na mesa e para que a alegría durase máis, impúñase a prohibición de morder: había que chupar. Aínda así, os pequenos non podían evitar unha dentada de vez en cando.
Eu mesmo vin en Berlín do Leste, cando o muro xa caera, cantidades desmesuradas de plátanos nos mercados, como a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2013 | Marxe
Coñecín a José Luis López-Aranguren hai moitos anos, cando eu era estudante e el era un home xa famoso, pouco despois de que o expulsasen da cátedra que rexentaba na universidade de Madrid. Foi na casa que Domingo García-Sabell tiña na Rosaleda, en Santiago, unha tarde de inverno clara e soleada dun xa lonxano mes de marzo. Como os seus inimigos lle chamaban “Amarguren” e dado que as fotografías que tiña visto del se correspondían bastante ben coa nomeada, quedei moi sorprendido de que fose exactamente o contrario, un ser doce. Despois compartimos xuntos unha aventura que el ten contado en público moitas veces: fomos detidos pola policía e postos a disposición do Tribunal de Orden Público.Non esquecerei nunca a tristeza que me causou ver a Aranguren na comisaría, cos dedos enzoufados de tinta, entre a xente que facía o carné de identidade, onde nos trataron como delincuentes: vergoña … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2013 | Marxe
A miúdo, cando me preguntan cal foi o día máis feliz da miña vida, non sei que responder, pois estou convencido de que esa categoría absoluta non existe. Días felices hai moitos, ou quizais poucos, na vida de case todo o mundo. Podería dicir, en cambio, que unha das datas máis agradables que gardo na memoria correspóndese cunha mañá soleada da primavera do 1967, cando eu era estudante en Santiago e fun á oficina de correos a recoller un paquete do cal ignoraba o seu contido. No momento de abrilo, unha vez que tiña identificado o que viña dentro, sentinme desbordado pola alegría: era o meu primeiro libro, recén publicado.
Era tal a euforia que sentía, que tiña ganas de ensinarllo á xente que pasaba pola rúa, aínda que non a coñecese. Deuse a casualidade de que, ao saír da oficina postal, batín con Ricardo Carballo Calero, que daquela era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2013 | Marxe
Onte, cando ía comer, ao pasar pola rúa do Príncipe, en Vigo, vin un deses pobres dos que falan estes días os periódicos. Era un home novo, moi delgado, cun chupete na boca, subido nun dos bancos de pedra que ocupan o centro do paseo. Sentado aos seus pés, moi serio e posto no seu papel, un can non máis gordo que o seu dono, chupaba tamén dun adminículo semellante.
Como se tivese un resorte eléctrico movido por pilas, o home agachábase de cando en vez para pasar a man pola cabeza do animal. Ignoro a rendibilidade do oficio, pero supoño que non debe ser moi alta: quizais unhas poucas moedas recollidas ao cabo do día para conseguir algo de comer, mercar uns cigarros ou pagar a cama de cada noite nunha pensión. Demasiado pouco para tantas horas de traballo ao aire libre, con frío e sen estima social.
Cando … Seguir leyendo
