por amarxedotempo | Oct 21, 2013 | Marxe
De Madrid seguín viaxe ata Frankfurt para asistir á Feira do Libro. Non cheguei a tempo de ver e escoitar a Leni Riefenstahl, que presentaba aquí a súa biografía. Sentino ben. Esta muller de 97 anos, que deixou o ballet pola fotografía, esperta en min sentimentos contraditorios. Estou seguro de que non foi a amante de Hitler, como se dixo e como ela negou sempre con auténtica furia, estou tamén convencido de que nunca pertenceu ao partido nazi, pero dubido que nalgún momento non sentise simpatías por aquilo. Esa parte alónxame dela como do lume. Pero as súas fotografías, a súa propia personalidade, incluso a súa beleza deslumbrante, da que aínda lle quedan restos vivos, non me deixan indiferente.
Todos temos contradicións, incluso aqueles que aman a coherencia. Cando viña no avión para aquí, coincidín con Fernando Sánchez Dragó. Hai moitos anos, recordo que el era moi de esquerdas e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2013 | Marxe
Teño un amigo árabe co cal comparto algunhas cousas, entre elas a paixón que os dous sentimos polas historias intelixentes, as humorísticas ou as poéticas. Téñolle escoitado algunhas excelentes. O outro día, nunha cea cun grupo de amigos, contou bastantes, todas dignas de seren recordadas aquí, pero non todas tan santas como para seren reproducidas nunha columna como esta. Gustarí ame contar as aventuras amorosas dun vello de noventa anos, encadeado sempre a rapazas novas, pero non o vou facer. Se alguén se sente picado na curiosidade, abonda con que poña a traballar un pouco a imaxinación, que lle bote unhas pingas de sabor picante, uns gramos de humor e algo tamén de asombro e admiración, e logo seguro que acertará.
Non obstante, a historia que máis me conmoveu foi unha que tivo como protagonista ao meu amigo. Cómpre dicir que se trata dun home educado e decente. O caso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2013 | Marxe
O libro máis famoso do século XX, o Ulysses de James Joyce, ten unha historia accidentada, como saben moitos lectores. En primeiro lugar, o seu autor tivo que ver como unha atrás doutra, ata un número de nove, as mecanógrafas se negaban a copiar a novela porque a consideraban inmoral. Algunha delas mesmo foi á casa do escritor a tirarlle co manuscrito nos narices. En Inglaterra, por outra parte, non houbo ningún impresor que se atrevese a compoñelo por medo ás consecuencias legais, e a mesma Virginia Woolf, tan culta, opúxose á súa publicación, na editorial que compartía co seu home, Leonard, porque lle pareceu unha obra obscena.
Nos EEUU, as responsables dunha revista onde se tiña adiantado unha parte do libro, foron levadas diante dos tribunais de xustiza por indecentes. Aínda que o xuíz dixo no transcurso da vista, confundindo a súa competencia como xurista cos seus particulares gustos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 18, 2013 | Marxe
Non sei en que libro lin unha vez que as mazás do Paraíso eran encarnadas e que sabían mellor as que se collían pola noite, cando había lúa chea. Nunha das súas Sátiras, Horacio búrlase dun gastrónomo que invitaba a xabarín cazado cun lixeiro vento do mediodía. Postos a citar rarezas gastronómicas, nalgún tratado antigo de cociña fálase das excelencias das salchichas planas, máis ricas, polo visto, que as redondas, e feitas con fígado picado, pementa e sal, todo introducido en tripa de porco.
No capítulo das extravagancias, son ben coñecidas as de Trimalción, que nunha ocasión sorprendeu os seus invitados cun espectáculo de circo, como aquela cea na que mandou servir un xabarín que, despois de que lle fixesen un corte no lombo, deixou escapar do seu interior unha bandada de paxariños que se foron voando.
En Galicia, a cociña sempre foi máis simple que todo isto, aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 17, 2013 | Marxe
Con Lourdes Ortiz, que acaba de ser finalista no premio Planeta de novela, teño eu discutido moito, ao revés do que me sucede con Fernando Delgado, o gañador, co cal non me resulta difícil estar de acordo. Lourdes é unha muller tranquila e pacífica, cun sorriso franco e agradable, que nunca se altera, pero que defende as súas ideas e opinións cunha firmeza parecida a un penedo. Por outra parte, a ela non lle importa que os seus opoñentes se irriten ou exalten; segue tratándoos coa mesma cordialidade.
O que máis me gusta da fortaleza ideolóxica da miña amiga é que está en concordancia coa súa vida e coa súa maneira de ser. Falando con ela, un dáse de conta de que se toma as cousas en serio, o cal non é moi frecuente. Quero dicir que nisto das ideas, como en todo, hai moita golfería, sobre todo na xente … Seguir leyendo
