por amarxedotempo | Feb 19, 2012 | Marxe
Onte xuntámonos en Ourense un grupo de amigos para recordar a Vicente Risco, que sempre celebraba o Entroido con animación. Andamos dando voltas polas rúas, seguindo os itinerarios que el seguía en vida, desde a súa casa na Rúa de Santo Domingo ata a vella Escola Normal, ambas desaparecidas. Cada un contaba unha cousa e entre todos fomos compoñendo un fermoso mosaico de lembranzas persoais, case todas relacionadas co escritor. Ao final, daba a sensación de que Risco andaba entre nós.
Logo comemos na casa de María Andrea, un edificio do século XVI situado no vello Eirociño dos Cabaleiros, a poucos metros do bar Volter, onde o mestre facía tertulia polas mañás. Puxéronnos un cocido magnífico, con orellas de postre. O resto foi falar. Recordáronse historias e personaxes, sempre arredor da figura de don Vicente.
Antón Risco contou a pelexa a bastonazos entre don Floro Cuevillas e outro señor, con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 18, 2012 | Marxe
Na casa de Beiro, cando eu era neno, había un can que se chamaba Café. Matouno o meu pai dun tiro, de noite, desde a ventá do salón do piano, porque un tío meu o induciu a pensar que se trataba do lobo. Nunca souben se botarlle a culpa ó medo do meu tío ou á falta de vista do meu pai. Porque o tal Café, máis que unha fera corrupia, era un bicho escurrido e triste, con cara de alma en pena, medio apalominado. Tiña ademais o costume de ouvear polas noites, cousa que a min me puña nervioso, pois naquela época, como eu era inocente, cría o que contaba os paisanos, é dicir, que aquel can ventaba a morte e a anunciaba.
O peor de todo, sen embargo, non era eso, senón que se trataba dun can abusón e ridículo. Digo esto porque nunha casa veciña … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2012 | Marxe
Cando era estudante en Oxford, o escritor Oscar Wilde falaba con frecuencia cos seus amigos da posibilidade de converterse ao catolicismo. Non acababa de decidirse, non obstante. Nin a audiencia privada que lle concedeu o papa Pío IX conseguiu ese fin. O organizador daquel encontro, un compañeiro de Wilde, agarrou un día o poeta pola cabeza e díxolle que se ía condenar. Un amigo que asistía á discusión preguntou: “¿E que pasará comigo?” A resposta foi moi cruel: “É seguro que ti te salvarás por ignorante”.
Para evitar a condena eterna, Oscar Wilde morreu asistido por un sacerdote católico. Non é probable que o escritor se atopase consciente, aínda que as persoas que o rodeaban estaban convencidas de que se cumpría a súa vontade. Alguén dixo, non obstante, que aplicarlle os óleos fora como poñerlle un caravel verde na chaqueta.
Os anglicanos nunca lle perdoaron unha traizón que tampouco era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2012 | Marxe
Creo que se chamaba Dorotea, aínda que non estou completamente seguro. Era unha señora chilena con apelido alemán. Coñecina en Suecia alá polos anos setenta, onde ela acababa de establecerse para coidar dunha neta, vítima da barbarie de Pinochet na persoa dos seus pais, ambos asasinados. Debía ter arredor de sesenta anos, pequeniña e rechoncha, algo rebolo, pelo negro e ollos escuros e melancólicos. Estaba indignada porque, nunha visita ao hospital, o médico que atendera a rapaciña era negro.
Pouco despois, un día, paseando pola Praza Maior, descubriu asombrada que un tipo pequeniño e loiro, deses que andan calcetando cos pés, a insultaba cunhas palabras para ela incomprensibles, pero que non tardou en aprender. Traducidas, equivalían a algo así como “sucia estranxeira”. Inmediatamente, tinguiu o pelo.
Acordeime disto onte, cando escoitei na radio a un profesor dun instituto de Madrid que sae agora coa teoría de que os negros son … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2012 | Marxe
Unha amiga da miña nai, que é monárquica desde antes da guerra, chamoume onte por teléfono para rifarme cariñosamente. Non lle gustou nada que contase a historia de que a raíña de Inglaterra, cando se enfada, di palabras feas. Non o cre e preguntoume de onde sacara semellante parvada. Conteille a verdade: dunha revista británica que se chama Index e que está en contra de todo tipo de censura, incluída a prohibición de que no Reino Unido non se poida vender o famoso libro de Kitty Kelley, a célebre periodista norteamericana especializada en cotilleos, autora dunha obra crítica sobre a familia real que os cidadáns británicos non poden mercar.
Falando desta e doutras cousas, a amiga da miña nai acabou recordando outra señora, Lucía Lucha, da que me dixo que fose preceptora no Palacio Real, alá polos anos vinte. Nunca soubera eu tal cousa, pois a esta muller recórdoa moitas … Seguir leyendo
