por amarxedotempo | Oct 8, 2015 | Marxe
Onte, cando xa tiña enviado este traballo de cada día, chamáronme deste periódico para pedirme amablemente se podía facer outro, pois dábase a circunstancia de que un compañeiro destas páxinas falaba exactamente do mesmo que eu falaba. Aceptei en escribir un novo artigo, xa sen moito tempo, pois era tarde e ademais ía saír. Senteime diante do ordenador e púxenme a pensar uns minutos, agardando que se me ocorrese algo. Ao pouco tempo acordeime de que tiña unha débeda.
Hai pouco, cando falei aquí da morte do noso gato, de todas as cartas que recibín lamentando a desaparición do pobre Tomás, houbo unha que non puiden responder porque non traía remite. Viña de Lugo e ía firmada simplemente por Mercedes, sen máis. Tratábase dunha nota breve, chea de cariño. Así que decidín contestar.
Cando tiña o artigo rematado, un apagón borroumo dun golpe da pantalla e deixoume a cabeza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 7, 2015 | Marxe
Estes días pasados, cando estaba en Nova York, ao volver á casa polas tardes e sentarme diante do ordenador para escribir os artigos desta columna, era tan alto o número de imaxes que me acudían á cabeza que forzosamente tiña que facer unha selección. As rúas daquela cidade son un teatro inacabable. Un pode pasar horas vendo gordos, por exemplo, e atopará os gordos máis enormes do mundo, xente de carnes desbordadas que parecen paquidermos. Tamén se pode fixar un nos mendiños, que son tan pobres que ata figuran nas guías de turismo. Aínda que máis que pobres semellan a pobreza mesma, o desvalemento absoluto, o desastre.
Algúns deles, cos signos da peste impresos nunhas caras cheas de pústulas, piden no metro. Sempre hai almas que vencen o medo a achegarse a aqueles seres apocalípticos e danlles unhas moedas. Outros nin sequera piden, están expostos, a punto de caer, igual … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 6, 2015 | Marxe
Non me estaba permitido despedirme de Nova York sen que a vulgaridade do tópico máis parvo me recordase a outra parte da realidade desta cidade tan fermosa. Onte pola mañá, á primeira hora, cando preparaba as compras finais antes do regreso, achegueime á famosa librería Gotham, a moi poucos metros do hotel, coa intención de buscar uns libros non fáciles de atopar nas librerías da Quinta Avenida, asépticas e pulcras como farmacias, pero privadas dese cheiro inconfundible e universal que só se percibe entre libros vellos.
O día estaba precioso, cun aire azul e transparente que o tráfico intenso da Avenida das Américas non conseguía perturbar. Eu ía observando os grandes edificios, admirado unha vez máis desas siluetas elegantes de cristal, soberbias na súa altura, que proclaman rotundamente a beleza racional da proporción xeométrica.
De súpeto, detrás de min escoitei uns berros. Cando pasaron eses segundos de desconcerto que a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 5, 2015 | Marxe
De pequeno tratei bastante a un bárbaro; quero dicir que falei en moitas ocasións cun canteiro que andaba facendo unha casa nas inmediacións da que era dos meus avós e que durante a guerra se dedicara a matar xente polas gabias e polos montes. Naturalmente, entón eu non sabía nada, pero aínda moitos anos depois, cando souben da biografía monstruosa do personaxe, non puiden borrar da miña conciencia a simpatía que espertara en min cando era neno. Por iso me custou moito negarlle o saúdo.
Ao principio non quería aceptar que aquel home tan agradable, que me contaba historias tan bonitas, que me invitaba a gasosa os días de calor e que un día me cumpriu o capricho de subir ao alto dunha árbore para collerme un niño de pega que se me antollara, lle rebentara a cabeza dun disparo a varios veciños e que incluso chegara a pasarlle coa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 4, 2015 | Marxe
Contoumo o sábado un home relacionado co mundo do teatro que ensina na universidade de Barcelona. Un día, este señor propúxolles aos nenos dun colexio de educación especial facer algún tipo de representación, máis ou menos improvisada. Apenas o profesor acababa de enunciar a súa proposta, un dos rapaces dixo que el quería facer de can. Naturalmente, foille asignado ese papel, pero a sorpresa do educador foi enorme cando observou, nos primeiros ensaios, que o neno interpretaba o seu animal-personaxe cunha perfección absoluta, imitando os xestos e os movementos do bicho por riba de calquera ficción, como se aquel meniño, máis ca un rapaz con graves problemas mentais, fose un auténtico can.
Levado pola curiosidade e intuíndo algún tipo de situación morbosa no ámbito familiar do alumno, o profesor fixo averiguacións e atopouse cun feito raro. Mentres os pais ían traballar, o neno quedaba coa avoa, unha velliña que non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 3, 2015 | Marxe
Onte escoitei na radio unha señora desesperada. Choraba con ese pranto convulso dos pobres, que non fan nada por disimular uns sentimentos que a etiqueta ten desterrado da vida pública desde hai tempo. A causa das lágrimas da muller era a situación dun fillo que ten preso en Tánxer, ao parecer por unha confusión que non resulta fácil de aclarar. Un malvado escondeu nun camión, disimulado entre mercancías decentes, un paquete de droga, e logo contratou como chofer ao rapaz para transportalo ata Marrocos.
A muller vai de despacho en despacho, visita emisoras de radio e estudios de televisión, recolle firmas de persoas que acreditan que o seu fillo é honrado, pero aínda non conseguiu nada, pois aos desgraciados todo lle custa máis, como o personaxe do verso de Cernuda, para quen o simple pan é unha instancia difícil de aprobar.
Houbo un momento no programa en que a locutora … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 2, 2015 | Marxe
O sábado pola tarde, despois dunha longa reunión na Real Academia Galega, fun dar unha volta pola Coruña, sen máis propósito que procurarlle un descanso á cabeza. Percorrín a rúa Real nas dúas direccións, atiborrada de xente, e logo detívenme uns minutos en María Pita, admirando a beleza racional dunha praza que exhibe a súa fermosura sen remilgos. Levaba unha cámara no peto, pero non a saquei, quizais porque tiven a impresión de que, apuntase como apuntase, non acabaría facendo outra cousa que unha postal, e iso xa se fixo miles de veces.
Cando marchaba de novo para a sede da Academia, achegóuseme un mozo con cara de pobre, pediume algo despois de dicirme que estaba de permiso penitenciario, e non lle din nada. O corazón, con frecuencia, endurécese con raciocinios de tipo práctico e perde a capacidade de entender os demais. Irritado, o home miroume con cara de odio … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 1, 2015 | Marxe
Se as rúas das cidades fosen de cristal transparente e se puidese andar por debaixo delas… Era o soño dun solitario da miña vila, ao cal non lle importaba imaxinarse a si mesmo vivindo baixo terra, condenado de por vida a unha palidez viciosa, só co propósito, nada difícil de imaxinar, de mirar para arriba cando pasasen as rapazas. Oínllo contar moitas veces, sempre coa mesma ansiedade luxuriosa de porquiño mental, entristecido pola certeza de saber que nunca o seu soño se convertería en realidade.
Todo chega, non obstante, aínda que para algúns veña con atraso. Hai xa tempo que a cidade de Montreal vai medrando baixo terra, duplicándose a varios metros de profundidade, como se sabe. Un arquitecto propón agora que as rúas de arriba sexan dun material transparente; neste caso, por razóns de iluminación.
Por suposto, xa empezou a polémica, aceda e violenta como sucede sempre que se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 30, 2015 | Marxe
Teño un amigo vasco que foi terrorista e agora é escritor. Un día chegou á casa, a policía estaba dentro esperando por el e encheulle o corpo de balas. Aínda leva, e levará para sempre, as marcas na cabeza, non peito, nas mans e nas pernas. Aquela acción, que outros compañeiros considerarían heroica, el viuna sempre como ridícula porque no momento en que caeu ao chan ferido polos disparos, aínda tivo o tempo de reaccionar, empuñar a pistola que levaba na man e pegarlle un tiro no cu a un dos policías.
A vía que elixiu o meu amigo para percorrer en solitario o calvario do arrepentimento foi o camiño da ironía. É un bo camiño. Ten a vantaxe de que non precisa utilizar palabras gordas, esa maneira de falar inchada que nos fai pensar sempre que detrás non hai máis que aire. O meu amigo rise da revolución, rise … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 29, 2015 | Marxe
Alguén acaba de aclararme que os negros non son “baixos en melanina”, como escribín onte, senón todo o contrario, é dicir, altos. O cal é unha sorte para os inventores desta nova maneira de falar que pretende ser correcta, xusta e non discriminatoria, pois en caso de que fose ao revés, xa tiñamos un problema: a xente que carece de algo, aínda que sexa un pigmento, podería sentirse ofendida. Agora só falta que os brancos máis puntillosos ou maniáticos se queixen porque lles chamen “baixos” nesa cuestión citada.
Hai tempo que un profesor de Barcelona empezou cunha práctica semellante a esta que nos está chegando de América. Nos seus libros e nas súas conferencias utiliza sempre o termo “humanes”, en vez de humanos, supoño que para evitar o emprego dun vocábulo masculino que abrangue a todos, homes e mulleres.
Ignoro que fará coa palabra persoa, que neste caso funciona ao … Seguir leyendo
