por amarxedotempo | Mar 18, 2016 | Marxe
Contei onte a historia da chapuza sueca nun incendio, cando non funcionaban nin as tomas de auga nin as mangueiras e tamén me referín a un accidente de tráfico en Alemaña, cando a policía que viña poñer orde no caos que se organizou en pouco tempo quedou co coche avariado no medio e medio da autoestrada. Como dicía un señor un pouquiño ignorante que acompañou a Julio Losada e Manancho Villanueva a visitar a casa de Shakespeare en Stratdford on Avon e estes lle gastaron a broma de dicirlle que o señor que nacera alí era un poeta a quen o arrimaran contra unha parede e lle pegaran catro tiros: “¡Se en todas partes cocen fabas!”
En todas partes cocen fabas, para ben e para mal. Quero dicir que os países, a partir dun certo nivel de renta e educación funcionan case todos razoablemente ben. Eu confeso que cada mañá, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 17, 2016 | Marxe
En Weimar, durante anos, cando ía bo tempo, Goethe adoitaba subir polas tardes ata o altiño de Ettersberg, un lugar apartado e tranquilo, desde onde podía contemplar en silencio a paisaxe espléndida de Turinxia. Había naquel outeiro un carballo á sombra do cal se sentaba a descansar ou falar con Johann Peter Eckerman, o amigo que se acabaría facendo famoso en todo o mundo ao publicar as súas celebres conversas co escritor. Segundo Eckermann, debaixo daquela árbore, un día Goethe díxolle: “Un séntese aquí grande e feliz”.
No ano 1937, cando as autoridades alemás acordaron construír naquel mesmo lugar un dos máis tétricos campos de concentración dos que a humanidade ten memoria, Buchenwald, os nazis decidiron salvar o carballo de Goethe, para o cal publicaron un decreto especial, que ordenaba rodealo cun valo protector. Así estivo ata 1945, cando unha bomba americana o destruíu.
Antes de que isto sucedese, debaixo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 16, 2016 | Marxe
No mes de setembro pasado, cando estaba na universidade de Nova York, un día fun pasar a fin de semana cuns amigos fóra da cidade, nunha casa de campo, no bosque. Na metade do camiño, un accidente que había na autoestrada obrigounos a circular en caravana durante varios quilómetros, o cal aproveitamos para falar, sobre todo da xente que viamos arredor. Digo isto non porque nos dedicásemos a murmurar, como se dicía antes que facían as comadres, senón porque alguén nos pediu que prestásemos atención a unha parella que camiñaba á nosa altura, nun fermoso deportivo descapotable, e iso deunos conversa para algún tempo.
A parella estaba formada por unha rapaza nova, de menos de trinta anos, moi bonita, vestida con gusto, e un señor gordo, colorado como unha cigala, con roupa non moi apropiada para a súa idade. Non cumpría ser demasiado perspicaz para adiviñar que de todas as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 15, 2016 | Marxe
A historia de bailarinas que contei onte aquí tróuxome ata a memoria un suceso ocorrido no ano 1968, cando un novelista francés nos meteu a varios amigos, Camilo Nogueira entre eles, nun lío destinado a sacar do cárcere a un político angolano preso en Porto. Nas semanas que durou aquela aventura fun coñecendo xente moi diversa, desde golfos que o único que querían era gañar cartos a conta do esforzo e o risco dos demais, ata xente aloucada, disposta a queimar o mundo para que todo saíse ben.
Unha das persoas que andou polo medio naquel plan foi un parente meu, idealista e simpático, audaz e imaxinativo, que facía sempre as propostas máis orixinais, rechazadas sempre polo francés, que era un home duro, curtido en Cuba e en Arxelia, de volta de todas as poesías revolucionarias e cos pés postos no chan.
Unha das suxestións propuña vestir o angolano, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 14, 2016 | Marxe
Hai uns días, ao falar aquí dun tío meu, recordei de pasada o cardeal Quiroga Palacios. Cumpriría agora cen anos se vivise. Non sei se contei algunha vez que, cando eu era neno, o confundín con Franco. A confusión tiña certa lóxica. Dixéronme que ía ver o Xefe do Estado e no momento en que apareceu a comitiva, como don Fernando era altísimo e ía vestido de cor púrpura, pensei que el tiña que ser aquel. Escuso dicir que cando me sacaron do erro e descubrín o orixinal, quedei decepcionado.
Non se parecía ao Cid, que era un dos modelos de heroísmo que eu tiña na cabeza, supoño que polo debuxo que viña nunha lección de Historia. A don Fernando vino algunhas veces máis, nunha ocasión coa miña nai. Aquel día souben que cando eu era pequeno e os autobuses paraban nas costas para que a xente baixase, el colleu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 13, 2016 | Marxe
Teño un amigo que está moi preocupado por un dente. Díxomo o domingo pola noite, ceando con el na súa casa. Eu de dentes non sei nada, pero pareceume entender que lle puxeron un que xa estaba vello e que pertencera antes a outra persoa. Polo visto, non lle encaixa ben. O malo é que, segundo me contou, este tipo de pezas van agora engarzadas no óso, de maneira que non son fáciles de quitar. Esta que lle colocaron a el débelle quedar grande e seguramente lla van ter que cambiar ou rebaixar.
Este amigo meu é persoa moi preocupada polas cousas da saúde, tanto que falando de enfermidades, operacións ou diagnósticos, parece médico. Por el aprendín eu que existen o colon irritable, a próstata inflamada e os choques anafilácticos. Ás veces incluso lle teño feito consultas e debo dicir que case sempre me acertou.
Cando eu era rapaz, na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 11, 2016 | Marxe
Pasei a tarde morriñenta de onte lendo unha biografía da raíña Victoria de Inglaterra. Houbo un episodio que me chamou a atención, do que foi protagonista a parella real. Resulta que o príncipe Alberto, nos primeiros meses de matrimonio, levaba mal a circunstancia do papel secundario que lle correspondía como consorte, inevitablemente situado sempre debaixo da soberana. Por esa razón, ás veces non lle era fácil saber se estaba falando coa súa muller ou se, polo contrario, se atopaba en presenza da raíña de Inglaterra.
Nunha ocasión, despois dunha pelexa matrimonial, o príncipe. nun ataque de furia, foise pechar no seu cuarto e Victoria, non menos irritada, púxose a petar na porta. Ao escoitar os golpes, Alberto preguntou: “¿Quen é?” A resposta foi: “A raíña de Inglaterra”. El non fixo caso, pero cando ela volveu petar, repetiu a pregunta.
O xogo de teimosía durou bastante tempo, sempre coa mesma pregunta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 11, 2016 | Marxe
Estou vendo o Vinculeiro, aquel carballo de home, forte como un boi, coa voz escura e cavernosa dos tumbalobos, traballada en pedra por anos e anos de adicción matutina á augardente do país. Tíñase que agachar para entrar polas portas; sentado, parecía un home normal posto de pé. Durante anos, pensei que era un xigante como os que saían nos contos e fun sentindo por el moita admiración e algo de medo, aínda que nunca cheguei a consideralo un paparrapaces, que era o que del pensaban algúns dos meus amigos.
Naturalmente, o Vinculeiro tiña lenda. Da súa estancia en Cuba contábanse cousas tremendas: abrira en dous cunha navalla a un negro chulo, fixera vinte fillos bravos noutras tantas negras e mulatas, arrastrara un home atado ao rabo dun cabalo, e el só, sen axuda de ninguén, nada máis que coas súas mans, desfixérase de cinco criminais armados que lle saíran … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 10, 2016 | Marxe
Estiven vendo nunha revista americana o retrato dun dos ladróns de arte máis importantes deste século: Myles Connor. Ten cara de caribe. Vestido cunha camiseta branca de manga curta e uns pantalóns lixeiros de color marrón, concentra todo o interese da súa fisionomía na barba roxa e nuns grandes mostachos de orixe irlandesa. Pertence a unha ilustre familia de Boston, con antepasados gloriosos. Convertido en garavanzo negro, este tipo listo, malvado e medio tolo, roubou varios cadros de Rembrandt e de Vermeer.
O que a el lle gusta, non obstante, son as espadas dos samurais, das que ten unha colección que vale varios millóns de dólares, supoño que adquiridas de calquera maneira. Non digo que roubadas porque este personaxe ten a teoría de que en arte non hai roubos: os museos son simples depositarios temporais do seus tesouros.
Aínda que Connor é un tipo de coidado, con varios tiroteos coa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 9, 2016 | Marxe
9 de marzo de 2002
14 anos sen Carlos Casares
… Seguir leyendo
