por amarxedotempo | Oct 14, 2016 | Marxe
En Bosnia hai un francotirador que se chama Anxo, ten os ollos intensamente verdes, unha cara agradable, de boa persoa, certa expresión cándida e vinte anos de idade. Leva matado xa unhas cen persoas. Está contento porque se trata de inimigos serbios. Asegura que o seu traballo se parece moito ao xogo do xadrez: un ten que situarse mentalmente no lugar do adversario, meterse psicoloxicamente nos seus zapatos e adiviñar que movemento vai facer a continuación. Nese momento dispara.
Anxo sabe moitas cousas relacionadas coa guerra. Como é un bo observador, e ademais parece intelixente, xa aprendeu que con mira telescópica, a unha distancia de cincocentos metros, debe apuntarse directamente á cabeza: se a vítima está máis lonxe, o correcto é disparar ao tórax. Os mellores brancos son os automobilistas, porque se moven en liña recta e resultan fáciles de cazar.
En xeral, cando Anxo ten matado a alguén, os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2016 | Marxe
Un amigo aclaroume por teléfono que esa historia de medo da que falei onte aquí, na que a pata de pau dun conde morto se paseaba sen o seu dono, de noite, en compañía dun gato negro, polos corredores dun castelo bretón, procede de Chateaubriand, que a conta nas súas Memorias. Seguro que si, aínda que eu non me acordo, pois hai moitos anos que lin esas páxinas. O que recordaba con precisión era a imaxe, que sempre me pareceu moi fermosa, un deses temores fantásticos que a un non lle importaría sentir.
De neno, un criado de meu avó, un portugués de nome esquecido, contábanos moitas historias de crimes. Case sempre se trataba de asaltos nocturnos a casas ricas, resoltos sempre a tiros. O que máis lle gustaba, non obstante, era unha morte a navalladas, que narraba coa perfección consumada dun artista.
Un día, alguén descubriu que aquel … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 12, 2016 | Marxe
Un amigo meu de hai moitos anos, home simpático e agudo, cunha cultivada sona de descrido, volteriano e algo diabólico, el que é un inocente, andou unha tempada, alá pola década dos setenta, coa obsesión de inventar un milagre. Desa maneira divertíase, ao tempo que divertía tamén os amigos da tertulia, e non deixaba morrer a fama de ser un irreverente. O milagre debía suceder nunha aldea próxima a Ourense, onde había un embalse ou encoro, e tiña que contar cunha nena que non soubese nadar e cun mergullador clandestino, oculto debaixo das augas, que fixese o traballo que lle correspondía facer a algún santo ou santa da corte celestial.
Falou tanto do seu proxecto, incluso cun cura intelixente que en vez de asustarse lle seguiu a broma, que a cousa transcendeu. Nesas, un día recibiu a visita dun taberneiro do lugar, preocupado por se o meu amigo necesitaba axuda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 11, 2016 | Marxe
Hai uns días estiven revolvendo nunha librería de vello en Santiago e atopei un par de libros: un de Pablo Neruda para una amiga miña e outro de León Felipe para min. Este último merqueino porque me recordou os meus anos de estudante, cando dispuña dun exemplar do mesmo título que máis tarde perdín. Era a Antología rota, na que viña un poema contra Franco, libro que entón circulaba de ocultis, aínda que non resultaba difícil conseguilo baixo corda na tenda de Eduardo, aquela librería situada nun portal da Rúa do Vilar onde tanto se fixo pola cultura e a nosa liberdade nos anos sesenta. Con frecuencia atopo xente que me recorda a homenaxe que lle debemos a aquel home, pero nunca dei con ninguén que decidise botala a andar.
No momento de mercar o libro non me decatei de que levaba unha dedicatoria manuscrita dunha antiga propietaria, un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 10, 2016 | Marxe
De Albert Camus, a quen citei onte nesta columna, falou sempre moi mal Simone de Beauvoir, a súa colega francesa. Dixo del cousas feísimas, ignoro se certas ou non, aínda que supoño que algún fundamento terían. Por exemplo, que era mal falado, soberbio, narcisista e outras maldades polo estilo. A verdade é que dona Simone non lle quería nada ben e que a relación amistosa entre ambos os dous estivo chea de incidencias negativas, nas que se mesturaron os ciumes, as rivalidades e demais miserias, pero sobre todo as desacordanzas políticas.
Non discuto que Albert Camus, na súa vida privada, fose moi distinto de como aparecía en público. Non é nada raro: a todos nos pasa o mesmo. En todo caso, como dixen onte, non coñezo a ningún escritor deste século que escribise frases tan fermosas como as que el escribiu: “O home é unha idea, e unha idea ben … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 9, 2016 | Marxe
No periódico de onte lin a noticia de que o premio Nobel de Literatura deste ano podería ser para o poeta sueco Thomas Tranströmer, un bo amigo, unha persona excelente e un escritor extraordinario. Ten o aspecto normal dun señor da rúa, cun aire de campesiño calado, máis preocupado pola colleita dos campos que polos versos que escribe. Nunca oín falar mal del a ningún dos seus colegas, algo bastante infrecuente no mundo da literatura, no que abunda o cotilleo feroz, incluso nun país tan civilizado coma Suecia. De maneira que durante unhas horas vivín coa ilusión de que un amigo a quen aprezo moito podería recibir o galardón máis importante do mundo.
A sorpresa xurdiu cando alguén me chamou por teléfono para contarme que o premio llo concederan a José Saramago. Non foi menor a alegría. Hai anos, un día díxenlle algo que el non sabía e que a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 8, 2016 | Marxe
Os periódicos non falaron demasiado estes días do xeneral ruso Alber Makashov, un dos protagonistas principais dos sucesos ocorridos en Moscova. Eclipsado polas figuras máis coñecidas da revolta, pasou case desapercibido, a pesar de que foi el quen dirixiu o asalto á televisión. Púxose á fronte da algarada en traxe de campaña, con gorra de paracaidista e metralleta na man, tal como se estivese participando nunha gran batalla entre exércitos e non nun asalto rapiñeiro e gorrón.
Viuse na televisión no momento de entregarse: cara aplastada, bigote espeso, xesto solemne e mirada terrible, quizais excesivamente feroz. Polo menos en aparencia, non pertence á raza deses tipos que meten medo, senón que forma parte do grupo dos que chaman a atención pola grandeza desmesurada do porte.
Este xeneral alto e chupado, rudo guerreiro á fronte dunha multitude armada con paus, no momento de renderse foi trasladado desde o lugar dos sucesos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 7, 2016 | Marxe
Hai anos, un escritor galego xa desaparecido, ao que lle gustaba cazar e comer ben, escribiu un artigo nun periódico de Madrid no que dicía que lle acababa de retirar a palabra a un amigo da capital porque o convidara a un deses sitios nos que dan hamburguesas e outras cousas semellantes. O escritor aproveitaba para dicir tamén que o tal convite era a correspondencia a un xantar feito en Vigo uns meses antes, no que el invitara ao outro a uns percebes, unha robaliza, unhas filloas e un bo albariño.
A min sucedeume onte que me veu sacar da casa pola mañá un amigo que quería que o acompañase a dar un paseo no seu barco. Aínda que había unha nortada forte, chegamos ás Cíes, que estaban desertas, e axiña tiramos cara ao interior da ría. Logo fondeamos nunha praia pequena e puxémonos a falar das nosas cousas.
Nesas, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 6, 2016 | Marxe
Hai xa moitos anos tiven un profesor, que era magnífico como docente e bondadoso como persoa, pero que estaba algo tolo. Levaba un espertador á aula e cando soaba, interrompía a palabra que naquel momento tiña no medio e medio da boca. Home fondamente emotivo, cun corazón de saldo, sufría para suspender a un alumno e pasábao moi mal cada vez que collía a alguén copiando. Nestes casos, só lle faltaba pedir perdón por descubrir a trampa. Durante unha tempada, eu non lle ía ás clases, víame sentado no café, lendo os periódicos, cando el pasaba cara á facultade, e logo preguntáballes aos meus compañeiros se quizais se portara mal comigo, se me molestara con algún comentario e cousas así. Era un auténtico bendito.
Ademais, era relixioso e moi educado. Por iso me chamou tanto a atención o día que o descubrín, ben avanzada a noite, blasfemando polas rúas, dicindo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 5, 2016 | Marxe
Alá polos setenta púxose de moda dicir que as árbores e as plantas sentían como as persoas. Foi entón cando apareceron pequenos grupos de fervorosos da nova doutrina que lles falaban ás flores ou que lles puñan música ou que incluso lles daban abrazos e bicos. Por aquela época, eu vin nun parque de Berlín unha pandilla de rapaces e rapazas adolescentes, dirixidos por un señor delgado de pelo roxo, con aspecto de cura, vestidos de carnaval ou de festa, que lles facían caricias a unhas árbores vellas, parece que acometidas dunha enfermidade que os expertos do concello trataban de combater, ata aquel momento sen éxito, con productos químicos.
Non recordo en que lugar dos EEUU, nun dos campus universitarios da costa Oeste, que daquela acollían revolucionarios culturais de todo o mundo, púxose de moda tamén durmir nos parques e xardíns para facerlles compañía pola noite a toda clase de … Seguir leyendo
