por amarxedotempo | Oct 24, 2016 | Marxe
Era unha rapaza bonita, de vinte e poucos anos, delgada, cos ollos grandes. Tívena diante de min, a poucos metros, durante máis dunha hora, mentres comiamos en mesas separadas no mesmo restaurante. Estaba acompañada por un rapaz ao que non lle puiden ver a cara, pois ocupaba unha cadeira que daba de costas á miña. Pareceume dunha idade parecida á dela, un pouco deportista, mais ben alto e forte, cunha voz que non concordaba co físico: unha cousa entre afónica e desmaiada, como de pito e cabra.
Esa voz non parou de soar nin un minuto. Empezou falando da beleza en termos filosóficos, literarios, artísticos e poéticos. Deume a impresión de que se refería á moza aquela e que pretendía agradala, aínda que se explicaba dunha maneira tan absolutamente complicada que ás veces non se entendía nada do que dicía.
Cando rematou o discurso arredor da estética feminina, pronunciado en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 23, 2016 | Marxe
O sábado comín cuns amigos nun restaurante antigo do centro de Fráncfort, non lonxe do río. A decoración imitaba unha pátina, que con ser real, resultaba un pouco forzada, como pensada para turistas. Na nosa mesa, grande e de madeira maciza, comían tamén, aínda que á parte, un home e dúas mulleres, os tres dunhas idades máis próximas aos corenta que aos trinta. Das señoras, unha delas resultou ser unha lareta, incapaz de manter a boca pechada nin dous minutos, e falando ademais cunha voz tan alta que non había maneira de evitar escoitar o que dicía, que eran intimidades de tipo familiar, proclamadas sen pudor, cunha conduta máis propia dunha persoa pouco educada que propiamente sincera.
Os tres eran británicos, o cal non deixou de sorprender a un dos meus amigos, que me dixo algo así como que nunca pensara que estas xentes fosen daquela maneira. A min veume … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 22, 2016 | Marxe
Onte falei aquí de Tamara, unha amiga rusa a quen coñecín hai anos en Moscova e coa que viaxei por distintos lugares da antiga Unión Soviética, incluída a súa cidade natal de San Petersburgo. Foi ela quen me levou a visitar a tumba de Boris Pasternak, o piso de Dostoievski e a casa de campo onde viviu Leon Tolstoi. Falaba un español cantarín, como de cristal, e miraba cos ollos tímidos dunha muller intelixente e culta, chea de dúbidas sobre si mesma. Tardou en dicirme a verdade: que non lle gustaba o sistema no que vivía. E tardou aínda máis en confesarme a súa amargura: que non sentía que tivese un futuro por diante. Polo demais, aprendera a vivir coa súa resignación, coas súas limitacións, coa súa pintura e a súa melancolía.
Daquela, era imposible atopar produtos atractivos nas tendas soviéticas. Tanto que os pantalóns vaqueiros chegaran a converterse na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 21, 2016 | Marxe
Escoitei onte na rúa unha señora que berraba por alguna rapaza chamada Helena Susana. Case no instante, despois de oír ese nome, que me sorprendeu, vin unha pequena que acudía correndo, saltando feliz. Era unha meniña de catro ou cinco anos, redonda e gordecha, tipo repolo inflado, vestida en plan vaporoso. Chamábana, non para rifarlle, como pensara eu nun principio, senón para darlle a merenda, como non resultaba difícil imaxinar. Polo aspecto saudable da nena, as viandas debían ser ricas.
Estiven observando a escena durante uns poucos minutos, fascinado polo apetito con que se aplicaba a rapaza a consumir un deses produtos graxos e azucrados, tipo iogur, que tanto lle gustan ás nais para darlles de comer aos seus fillos. Había tal gozo no enzoufe dos labios, que resultaba unha delicia.
Supoño que unha mocosa que come con esa alegría, cantando e batendo as palmas de contenta, está destinada a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2016 | Marxe
Nas vilas e aldeas de Galicia sempre houbo o costume de poñer unhas nomeadas intelixentes, crueis e expresivas. Eu recordo algunhas que me seguen chamando a atención por raras e graciosas: “Cero-quince”, “Seis-reás” e “Merda-de-defunto”.
Nunca souben en que motivo se baseaban, porque eran herdadas e viñan de vello. Sei, en cambio, de onde procedía “Viva don José”, que levaba un pobre home, medio mequetrefe e algo langarillas, empregado dunha fábrica que rexentaba un individuo con aquel nome.
As persoas que teñen o viva fácil non son de fiar. En Ourense había un empregado de sindicatos que estaba especializado en darlle os vivas a un gobernador civil que morría por eles cada vez que tiña unha intervención pública. Sabedor da debilidade tonta do mando, o subordinado decidiu compracelo e sacarlle algo de proveito. Foi dos primeiros que se apuntaron á democracia.
Agora, na China, aparece un individuo, que polo visto … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2016 | Marxe
Hai moitos anos, tantos que prefiro ignorar a brutalidade insolente do número, un día asistín en Ourense a unha conferencia de don Vicente Risco, do asunto da cal non recordo nada máis, e moi vagamente, que trataba dalgún problema relacionado coa arte románica. O caso é que ao rematar, cando un pequeño grupo de persoas das primeiras filas se achegou ao conferenciante para felicitalo, escoitei a voz do escultor Faílde, que presumía de bruto, dicindo: “Don Vicente, nunca sospeitei que soubese tanto”.
A verdade é que Risco era tan natural e sinxelo que podía dar a impresión de non ser un sabio, nin sequera do tipo dos despistados, como ocorría nos banquetes, cando se puña a arrapañar as migas de pan do mantel e a súa irmá lle dicía moitas veces que nunha vida anterior seguramente fose galiña.
Onte empezamos en Ourense, no mesmo edificio onde Faílde quedara sorprendido naquela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 18, 2016 | Marxe
Por Vigo andaba estes días unha señora vestida con cordóns de hábito, non sei se do Nazareno ou doutra advocación calquera, que levaba na man unha foto do candidato socialista e unha estampa de Santo Antón. Ignoro que efecto puideron ter as oracións desta muller nos resultados electorais, aínda que sospeito que non demasiado. Dáme a impresión de que Santo Antón é pouco santo, con perdó n, para contrarrestar as boas relacións que a dereita ten coa Gloria desde hai séculos.
Sei de xente que esperaba que no día de onte se abrisen as comportas do ceo e chovese a Deus dar, igual que sucedeu nas últimas semanas. A chuvia, polo visto, estaba en contra dos intereses do Partido Popular. Pois en Vigo non choveu. Neste caso concreto, a elección do ceo parece que foi bastante explícita: votou por Fraga.
Iso era de esperar. Non imaxina un a Corte celestial … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 17, 2016 | Marxe
O venres pasado, como comentei aquí, fun a Trives para participar nun congreso e comín unha perdiz. Non dixen, en cambio, que tamén pillei un trancazo. Acostumado como está un a non padecer catarros nin outras limitacións de saúde, custa aceptar que o corpo teña estes fallos e que non nos permita facer unha vida normal. De xeito que levo un par de días sen pegar golpe, incapaz de ler ou de escribir, sen ganas sequera de poñerme a mirar pola ventá e papar a mosca, afección que non require esforzo, pero que non se pode practicar con proveito e con pracer, segundo comprobo, máis que cando se está ben. O único que procede en circunstancias así é durmir, aínda que isto tamén cansa, e bastante.
Eu creo que o catarro o apañei na porta do restaurante, cando saiamos de cear. Unha señora amable e simpática preguntoume entón como andaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 16, 2016 | Marxe
Un amigo comentábame o outro día que actualmente apenas se emprega, ou se emprega pouco, unha expresión que antes era moi frecuente: “Comer cos ollos”. Creo que xa me falara disto noutra ocasión. A min ocorréuseme dicirlle que esa maneira de expresarse debe corresponder a épocas de fame. Agora a xente come simplemente coa boca. O último caso que eu coñecín dunha persoa que comía cos ollos foi un neno francés que estivo na nosa casa hai tres ou catro anos e que, cando vía a comida na mesa, se non o servían a el de primeiro, botábase a chorar por medo a que non chegase para el. Era unha cousa rara, pois procedía de casa farta.
En épocas de abundancia, non se come cos ollos, pero si que se come coas palabras. Quero dicir que a xente adoita falar dos asuntos de comer cunha alegría tan grande que lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2016 | Marxe
Contoumo Jon Kortazar, escritor e profesor no País Vasco. Un amigo del, tímido ata extremos enfermizos, viuse involucrado nun accidente de automóvil sen demasiada importancia, peroque lle causou algúns despecfectos ao auto do conductor que o precedía nunha quenda á entrada de Bilbao. Sucedeu que este último era un home agresivo e violento, disposto non só a conseguir que lle arreglaran o coche, senon tamén a castigar cun par de puñetazos ao responsable do percance. Por suposto que tal pretensión descansaba nun feito evidente: a abrumadora diferencia de peso entre ambos contrincantes.
Como resulta lóxico, o tímido ouxo en marcha o único recurso no que se supuña superior ao seu adversario: a intelixencia. Primeiro buscou una distancia prudente entre ambos, nin tan longa que puidese dar a entender o medo que sentía diante daquel energúmeno, nin tan corta que o deixara ao alcance dos seus puños. Despois confiou xa na … Seguir leyendo
