por amarxedotempo | May 28, 2012 | Marxe
Nun cineclub que había en Ourense alá polos anos sesenta vin eu unha película da que só lembro o título e unha escena, pero que me quedaron ambos ben gravados na memoria. O filme chamábase I nuovi angeli e era unha crítica intelixente e irónica da vida política italiana. Na escena citada, aparecía un bispo gordo pronunciando un sermón desde o alto dun púlpito co propósito evidente de aconsellar aos fieis á hora de emitir o voto nunhas eleccións, pero sen violar a neutralidade formal e obrigada da Igrexa.
Dicía o prelado, despois de afirmar reiteradamente a súa imparcialidade diante do proceso electoral, que de todos os xeitos, un católico que se preciase de selo, antes de depositar o seu voto na urna, debía asegurarse de que o partido elixido gozase dunhas condicións irrenunciables: que fose un partido democrático e cristián.
Os rapaces do cineclub, que eramos militantes da esquerda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 27, 2012 | Marxe
O domingo pola tarde, despois de volver de Ourense, senteime cun libro no porche disposto a descansar un pouco deste mes de maio enlouquecido: quince conferencias, varios actos oficiais, non sei cantas reunións de traballo e esta cita diaria no periódico, que nestes días pasados foi escrita case sempre en hoteis, restaurantes, trens, aeroportos e incluso, polo menos nunha ocasión, mentres me levaban en coche dun sitio para outro. Non é raro, polo tanto, que quedase durmido co libro nas mans, case sen encetalo.
Espertei un par de horas máis tarde por culpa dunha invasión de formigas con ás. Saían zumbando por un buraco do chan, entre dúas baldosas. Eran incontables e parecía que se vían medrar cada segundo que pasaba e que lles saían as ás de repente, como un milagre. Nunca tiña observado unha cousa semellante.
Comenteino o luns cun albanel que nos anda na casa. É un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 26, 2012 | Marxe
Estiven lendo un artigo do director de cine Edgar Reitz, no que conta as súas experiencias relacionadas co Maio do 68, queel pasou en Berlín. De todo canto recorda, hai algunhas historias que me parecen moi interesantes. Por exemplo, unha que ten como protagonista a Ulrike Meinhof, a muller que acabou dando o seu nome a unha coñecida banda terrorista alemá. Mentres Reitz rodaba unha película, a célebre revolucionaria conseguiu convencer a todo o equipo, incluído o director, de que debían interromper a filmación. Despois de varios días de longas discusións parece que lles quedou claro a todos que naquelas circunstancias non se debía seguir.
Por suposto que se trataba dunha decisión política, enmarcada nun debate máis amplo sobre o sentido da arte en xeral e do cine en particular. A pesar dos prexuízos que supoñía para actores, técnicos e director, todos asumiron o feito con alegría. No medio da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 25, 2012 | Marxe
Se o rei Víctor Manuel de Italia, que medía pouco máis de metro e medio, lles chegou a parecer un personaxe ridículo aos italianos, non se debeu tanto á súa curtísima estatura como á teima que tiña de vestir de militar. O contraste entre o uniforme castrense, normalmente asociado coas ideas de poderío e marcialidade, e a talla minguada do monarca, acentuaba ata extremos absolutamente cómicos a súa figura infantil. Por se fose pouco, para incrementar aínda máis a catástrofe, o rei empeñábase en andar empinado na punta dos pés.
A xente está disposta a aceptar que os personaxes públicos sexan pequenos, mesmo ananos, ou barrigudos; o que non aturan facilmente é que sexan tramposos ou hipócritas. As desventuras do príncipe Carlos de Inglaterra non lle veñen das orellas, dúas desgrazas considerables situadas a ambos lados da cabeza, senón da incoherencia entre os valores que parece encarnar e a realidade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 24, 2012 | Marxe
Hai anos, unha amiga miña regaloume un libro que aínda gardo: Vino e pane, do novelista italiano Ignazio Silone. Despois de lelo, recomendeillo a moita xente e desde entón lin todos os libros deste grande escritor. Paralelamente, fun interesándome por el como persoa e acabei por erguerlle un pequeno altar, como a outras das miñas devocións literarias máis queridas, non lonxe do admirado Albert Camus. Aprendín que Silone, que en realidade se chamaba Secondo Tranquilli, pertencía á clase dos santos laicos, respectado por todo o mundo, considerado un home honesto e unha referencia moral para os artistas italianos.
Un día, cando Silone era neno, viu como un home poderoso da súa vila lle botaba o can a unha mulleriña e como despois, con ela tirada no chan, lle batía con saña. A señora levou o malvado a xuízo e a pesar das evidencias, grazas a testigos falsos, foi ela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 23, 2012 | Marxe
Hai catro ou cinco anos, asistín na cidade canadense de Toronto a unha conferencia de Arthur Miller, na que tratou sobre problemas relacionados coa literatura e o papel dos escritores no mundo de hoxe. Na hora longa que durou a intervención do célebre dramatrugo non puiden apartar da cabeza a idea de que aquel home estivese casado durante algúns anos con Marilyn Monroe, de maneira que, quitando unha fermosa frase que pronunciou ao final, non recordo practicamente nada do que dixo naquela ocasión.
Teño agora diante de min as famosas fotografías de Marilyn que acaba de publicar o New Yorker e que tantos comentarios provocaron ultimamente na prensa de medio mundo. Un entende que en presenza dela, como dixo Miller, os homes abrisen a boca, risen sen motivo ou estivesen dispostos a calquera loucura a cambio dun sorriso. Custa máis entender que ás veces lle enviasen por correo caixas cheas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 22, 2012 | Marxe
O sábado pola noite saín cuns amigos para pasar unhas horas xuntos, é dicir, comer algo, beber un pouco e falar moito. Do primeiro, foron pequenas lambetadas inocentes e uns peixes variados á prancha; de viño, uns brancos do país que estaban soberbios; da conversa, xa se sabe: historias. Alguén falou dun alcalde daqueles de antes que chegou a ter seis parentes de concelleiros: un irmán, dous cuñados e tres sobriños.
Para xustificarse, dicía que el non tiña culpa de que na súa familia houbese sempre xente moi lista. Aglomerados destes, eu coñecín tamén un caso: alcalde, cuñado e tío político. Teño entendido que o primeiro aínda segue ocupando o mesmo sillón, e alá van preto de trinta anos. Daquela, contaba chistes nos bares, tiña o mapa do Ribeiro pintado na cara e lía o periódico os domingos. Ignoro cales serán as súas grazas agora.
Despois de falarmos destas cousas, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 21, 2012 | Marxe
Coñezo un escritor que leva diario e que o publica de cando en vez. Nunha das páxinas anotou un día que comera cun ilustre colega estranxeiro, premio Nobel de literatura e figura moi coñecida internacionalmente. Describía a velada con detalle e explicaba diversas circunstancias, desde a vestimenta do home con quen compartira unhas horas de conversa agradable, ata a agudeza do que se dixera durante o xantar. O que non comentaba era a verdade: que naquela xuntanza había douscentos comensais.
Acabo de ler nunha revista norteamericana un artigo sobre as mentiras de André Malraux, que contou bastantes ao longo da súa vida. Nas súas memorias, ou mais ben Antimemorias, como el mesmo as titulou, comenta a entrevista que mantivo en China con Mao en 1965, que describe como un diálogo fascinante entre dous colosos.
Agora din que non foi así, porque se coñecen outras versións da reunión, a do intérprete … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2012 | Marxe
Aquí, ao lado da casa onde vivo, hai un colexio, o mesmo no que estudaron os meus fillos. O outro día quixeron celebrar o Día das Letras Galegas e chamáronme para que lles dese unha charla aos rapaces. Aínda que me custa moito falar a nenos tan pequeniños, non podía negarme, de maneira que alá fun, sen saber ben que dicir. De pronto vinme contándolles un episodio que metín nun dos meus libros infantís e que tirei da vida real. Nese momento, xa me decatei de que estaban atentos e interesados, tanto pola cara que puñan como polo feito de que rían ás gargalladas, como se lles estivese narrando a historia máis divertida do mundo.
O suceso ocorreu en Suecia, hai anos, e foi que un día, cando nos erguimos pola mañá, un dos pequenos estaba subido nun tallo diante da cociña, onde tiña a cocer unha pota enorme na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2012 | Marxe
O luns, despois do xantar ao que fomos convidados en Cuntis, con motivo da celebración académica do Día das Letras Galegas, un grupo de amigos afeccionados ás tertulias de sobremesa quedamos un par de horas máis no restaurante, falando e comentando cousas. Había, entre os asistentes, un cura amigo, intelixente e simpático, que ten unhas dotes fantásticas para contar historias. Á parte do enxeño e a simpatía con que narra os centos de anécdotas que coñece, o mellor é que tamén sabe elixir aquelas que pola súa sutileza ou a súa graza verbal encerran algo máis que un conto divertido.
Algunhas teñen a categoría dunha reflexión filosófica. Das moitas que contou, houbo dúas que me gustaron especialmente. A primeira, a dun paisano que, despois de escoitar como o cura lle explicaba que o importante era o espírito, máis que o corpo e que, polo tanto, o que contaba realmente era … Seguir leyendo
