por amarxedotempo | Ene 25, 2013 | Marxe
Había en Ourense un señor, alá polos anos setenta, boa persoa e moi ben educado, que tiña a mala sorte de caerlle mal a Pepe Suárez, o famoso fotógrafo nacido en Allariz. Para min, aquela mala relación persoal, que nunca traspasaba os límites da cortesía por ambos os lados e que se reducía a pequenas chinchorradas de tipo verbal que Suárez lle deixaba caer ao outro de vez en cando, resultaba incómoda porque lles quería ben aos dous. Unha noite, estando sós Pepe e mais eu no desaparecido Café Miño, pregunteille con toda a cautela do mundo, para non provocar nel unha explosión de furia, pola razón daquela antipatía.
A miña sorpresa foi grande porque tiña sospeitas de que a cousa viña da política, pois para Pepe ese era un motivo frecuente de animadversión contra todo aquel que non fose republicano, que non admitise a supremacía intelectual de Unamuno, amigo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 24, 2013 | Marxe
Hai que irse preparando para a moda budista que se achega. Contáronme que en Madrid xa hai xente que se nega a matar as moscas e que se ven pintadas en contra dunha empresa internacional que se dedica a preparar velenos para toda clase de animais molestos: mosquitos, toupeiras, ratos… Por outra parte, polo visto empezan a inzar as academias, aínda que supoño que terán un nome máis exótico, para practicar a meditación.
Só falta que nos grandes almacéns vendan traxes de monxe tibetano e máquinas para rapar o pelo. Supoño que mentres dure a moda, o país vaise encher de charlatáns e que haberá que irse armando de paciencia, virtude por certo moi cultivada polos budistas, para aturar a todos os pesados que en reunións, ceas e tertulias intentarán adoutrinarnos sobre tisaranas, dharmas e shangas. O peor vai ser para o budismo.
Quero dicir que esta doutrina vai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 23, 2013 | Marxe
Alá polos anos corenta, durante a Guerra Mundial, había nos Estados Unidos un comunista célebre, Earl Browder, a quen lle correspondeu a difícil tarefa de convencer aos americanos de que debían construír unha sociedade como a soviética. Era un home honrado, pero pouco realista. Naturalmente, morreu sen ver cumpridos os seus soños, aínda que convencido de que o futuro do mundo iría na dirección que el pensaba. Ese futuro, radiante e precioso, sería aquel no que probablemente vivirían os seus fillos ou os seus netos.
Un destes, Bill Browder, matriculouse na universidade de Chicago para estudar economía e alí atopou de fronte, comoprofesor, ao famoso Milton Friedman, un dos teóricos do libre mercado, é dicir, defensor de todo o contrario do que quería o avó Earl, aquel visionario inxenuo e optimista. O mozo quedou fascinado.
Cando caeu o muro de Berlín, o economista colleu a maleta e foise vivir a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 22, 2013 | Marxe
A evocación da figura do Mangante, un señor ao cal nunca lle souben outro nome, tróuxome á memoria o recordo doutros personaxes da miña infancia. Por máis que xa falei aquí de case todos, penso que aínda me queda algún sen citar. Por exemplo, a Victoria, unha muller maior, vestida sempre cunha touca de la natural, sen tinguir, que lle chegaba ata os pés. Levaba tamén un gorriño da mesma clase e un fato grande no que ía metendo toda canta trapallada atopaba pola rúa: botes, latas, periódicos, caixas de mistos, roupa vella…
Vivía nunha casa en ruínas, empoleirada nun pequeno anaco de piso que se fora salvando milagrosamente do desastre, entre dúas trabes. Recordo a emoción, un día que fun coa miña nai a facerlle unha caridade. Estaba sentada nun banqueto, calada. Eu pensaba que nos ía botar a berros, pero portouse de maneira moi educada.
A xente dicía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 21, 2013 | Marxe
O centenario do poeta Jorge Guillén tráeme á memoria unha tarde chuviosa en Compostela, hai xa moitos anos, cando o meu profesor de literatura na universidade, don Enrique Moreno Báez, nos comunicou a Arcadio López-Casanova e mais a min que o poeta estaba en Santiago, que aquela tarde o tiña convidado a tomar café na súa casa da praza de Feixoo e que quería tamén convidarnos a nós. O profesor coñecía a nosa paixón pola poesía en xeral e sabía ademais da devoción particular que ambos sentiamos por Guillén.
Como a cita era ás catro, Arcadio e mais eu, que tiñamos horarios gastronómicos de estudantes, decidimos queimar o tempo sobrante dando unhas voltas pola cidade, iso si, sen alonxarnos demasiado do lugar da cita. Nunha destas, ao virar na esquina da Rúa Nova con Xelmírez, batemos de súpeto cun señor, ao cal lle demos un bo empuxón co impulso que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 20, 2013 | Marxe
De Barcelona chégame a noticia da morte de Xoan Manuel Casado, un importante poeta galego, tamén notable prosista, que foi galardoado co Premio Eduardo Blanco Amor de novela nunha das primeiras convocatorias. Era fillo de outro poeta, Manuel Casado Nieto, traductor da Biblia e fiscal da Audiencia de Barcelona, e da novelista Eva Carmona, finalista do Premio Nadal, que estivo a punto de ganar nun par de ocasións. Nacido na capital catalana, tiña as súas raíces na vila ourensá de Castro Caldelas, que lle inspirou un dos seus máis fermosos libros de versos. Había varios anos que eu non sabía nada da súa vida.
A última vez que preguntei por el dixéronme que só se dedicaba a ver corridas de touros, de praza en praza, por España adiante, entregado a unha paixón que sentira desde neno. Caíanlle ben esas rarezas. Eu trateino bastante, como tratei ó seu pai, de quen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 19, 2013 | Marxe
Coñezo unha ovella que vive por aquí, preto da miña casa, que non me cae nada ben. Non é que poda dicir dela ningunha cousa fea, pois non lle sei pecado ningún, pero prodú ceme un sentimento irreprimible de antipatía. Para empezar, non me parece moi agraciada: ten un ollo medio pitoño, unha mancha ridícula nunha orella e un xesto altivo, como de marquesa soberbia e tonta. Cando me ve pasar, obsérvame cun aire de suficiencia que ás veces teño a sensación de que me mira como se eu lle dese pena ou algo parecido.
En principio, nunca tiven nada contra as ovellas. Na miña terra de Xinzo de Limia había moitas, xeralmente propiedade de familias que posuían grandes rabaños, como O Xarreiro, o cal tiña un pastor ou pegureiro que respondía polo nome de O Xudas, un home pequeniño, de falar rouco, moi namorado do seu oficio.
Este tal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 18, 2013 | Marxe
Era un neniño loiro, de sete ou oito anos, simpático, que conquistaba cos ollos e o sorriso. Coincidín con el e a súa nai, hai anos, na consulta dun médico. Mentres as persoas que estabamos na sala de espera riamos coa graza desbordada daquel botón cativador, a nai miraba para el con aspecto melancólico, cun punto de tristeza resignada na expresión, pero tamén co orgullo de quen sabe que ten un fillo encantador. Cando unha enfermeira entrou no cuarto a buscar o rapaciño para facerlle unha análise, a señora explicounos que era diabético e que cada vez que se tiña que inxectar insulina, para ela era como se lle cravasen o corazón.
Non serviron de nada todas as sensateces coas que a maioría dos presentes tratamos de converter en prosa vulgar a traxedia da súa vida: o control cada vez máis eficaz da enfermidade, o bo prognóstico a longo prazo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2013 | Marxe
Un escritor inglés que agora vive en América, Richard Rayner, acaba de confesar no último número da revista Granta, que me chegou onte, como roubaba libros, non só cando era estudante en Cambridge, senón moito despois, cando se supuña que debía ser unha persoa seria e respectable. Non roubaba ademais esas edicións baratas en rústica de pouco valor económico; arramplaba tamén con preciosas edicións de bibliófilo, obras antigas de bastante prezo, coas que acabou formando unha magnífica biblioteca.
Lendo o artigo de Rayner, veume á memoria unha escena que presenciei hai xa moitos anos naquela curiosa librería que o meu amigo Eduardo Hernández tiña nun portal da Rúa do Vilar, en Santiago. Cheguei no momento en que o libreiro lle estaba botando unha bronca implacable a un poeta ao que collera roubando.
Durante anos, tiven ao citado vate por un miserable, sobre todo porque os seus libros estaban cheos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 16, 2013 | Marxe
Un amante arrebatado de amor, Grigori A. Potemkin, mestre na elección delicada de regalos sorprendentes, conseguiu espertar en Catalina de Rusia unha paixón enlouquecida. Empezou mandándolle un cestiño de cereixas maduras en inverno. Pouco máis tarde, envioulle un racimo de uvas traídas de Crimea. Despois, un pequeño ramo de rosas amarelas compradas en Italia. Por último, un esturión, un só, pescado a centos de quilómetros de distancia e transportado ata Petersburgo por setenta cabalos a galope organizados en relevos.
Destas pequenas miudezas, cando xa conquistara o corazón da soberana, Potemkin pasou a facer auténticas loucuras. Nunha viaxe, só para que a súa amada as contemplase ao pasar, ergueu cidades que non eran máis que unha fermosa fachada: as casas carecían de teito e de portas, e detrás non había rúas nin habitantes…
Alguén acaba de imitar a Potemkin na visita que Hillary Clinton fixo a un hospital en Moscova. O … Seguir leyendo
