por amarxedotempo | Nov 14, 2013 | Marxe
Nunca souben por que razón, a Fernando Prieto Oliva, autor dun libro de versos titulado Collar de estrellas, os seus veciños lle chamaron sempre Mampurrias. Era un home fino e galante, unha miga cursi cando trataba con mulleres, pero orgulloso e intelixente. Como poeta, un desastre. Como prosista, colaboraba nun periódico conservador que tiña o seguinte lema: “Palo al burro blanco, palo al burro negro, palo a todo burro que no ande derecho”. Nas súas páxinas publicaba un artigo anual sobre a morte de Calvo Sotelo.
A traxedia da vida de Prieto Oliva foi un marquesado que el pensaba que lle correspondía e que perseguiu inutilmente. Tívose que contentar con ser admitido na Asociación de Fidalgos de España, un honor que comportaba insignia e título, pero que non enchía a súa prosapia. Non perdeu, non obstante, o porte de gran señor, a pesar de que despachaba ao público nunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2013 | Marxe
Unha longa viaxe
Vinte e dúas horas son demasiadas horas para ir desde Galicia a Baltimore. De maneira que, aínda que cheguei aquí ás once da noite, hora local, para min eran as cinco da mañá: catro avións, moito tempo de espera entre uns e outros, e por riba ter que aturar unha señorita impertinente, membro de seguridade dunha compañía aérea americana, que se empeñou en que eu transportaba na miña equipaxe nada menos que unha daga. Durante uns minutos estiven baixo sospeita, como se quixese secuestrar un avión.
Quen transportaba a daga era un señor americano. Sacáronlla diante de todo o mundo e todo o mundo se puxo a mirar para el como se fose un criminal repugnante que nos quería levar a Cuba. A min non me pareceu máis que un pobre turista pasado por Toledo, onde sucumbiu ao mal gusto de mercar un deses horribles puñais.
O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2013 | Marxe
Un amigo meu, fotógrafo profesional, mandoume un montón de fotos que me fixo o outro día durante unha entrevista. Hai máis de trinta anos, el mesmo nos retratou a un pequeno grupo de estudantes da universidade de Santiago, algúns dos cales acabariamos escribindo e publicando libros co paso do tempo, nunha postura humorística: coas mans cruzadas diante da cintura, talmente como se estivésemos esposados. O malo foi que pouco despois, algún dos retratados pasou pola cadea, daquela vez en serio, convertendo en realidade unha posibilidade que entón non nos parecía imposible. Recordámolo ese día e rímonos de moi boa gana.
Non hai drama que resista os filtros da memoria. Eu mesmo me sorprendín durante esa entrevista, ao recordar a algunhas persoas daqueles anos, de que pouco me importan determinadas condutas que entón me sulfuraban. Por exemplo, un cura famoso naquela época, con lenda entre os estudantes, que insultaba cun enxeño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2013 | Marxe
A un individuo que eu daba por morto atopeino o outro día tomando o sol arrimado a unha parede. Foi persoa con importancia na miña nenez. Unha vez libroume dunha cobra que se aproximaba cara a min, sen que eu me decatase, mentres durmiñaba nun prado. Permitíame roubar o viño da misa e dábame sobres enteiros cheos de recortes de hostias, que é como lle chamaba, e que eu tiña que chamar pan de ánxeles, tal como me ensinaran. Era un home bo, pouco intelixente, tranquilo e comellón.
Non me coñeceu, nin sequera cando lle dixen o meu nome. Decateime de que estaba ido. Unha veciña aclaroume que lle dera algún mal á cabeza e que desde entón quedara así, inocente. Todo, segundo me dixo, por culpa de comer e de beber: os médicos non conseguiron arrincalo do unto e o touciño, nin da perrita da mañá.
Pequeno e gordo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 10, 2013 | Marxe
De don Juan de la Cova, o toliño ourensán a quen me referín onte aquí, díxose sempre que esculpira un San Roque para a parroquia de Velle, nas inmediacións da capital, e que, falto de madeira para rematalo antes de que empezase a novena, fixo o can cun nabo, que pintou con purpurina para disimular. A calor de agosto, mes da festividade do santo, encargouse de que o animal secase e encollese, ata quedar totalmente mirriado, o cal atribuíron algúns a un milagre. Esta, como algunhas outras historias que forman parte da lenda do personaxe, é apócrifa. O mesmo don Juan a desmentiu en vida nunha carta, chea de faltas de ortografía, que se publicou nunha coñecida revista galega do século pasado. Pero algo había debaixo.
Efectivamente, don Juan, ademais de poeta, perito agrimensor, dramaturgo, inventor e outros títulos que figuran á fronte das súas obras, era tamén escultor. E … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2013 | Marxe
Dixen onte que o rapaz inventor do cine Pipa Verde, Quinito Peláez, actuaba na emisora de radio de Xinzo como home orquestra. Falo de La Voz de La Limia, na que eu fun locutor e guionista de programas nos meus anos de estudante de bacharelato. Ganaba setecentas pesetas, que daquela non era pouco diñeiro, coas cales mercaba libros e adquiría revistas. Un dos programas que escribía e presentaba, titulábase “Diálogos entre Orto y Grafo”. Un día, durante unha emisión cara ao público, o meu compañeiro Grafo, que se chamaba Manolito Dobaño e era do meu mesmo curso, tivo unha metedura de pata involuntaria que acabou pagando con lágrimas.
Non se lle ocorreu outra cousa que, nunhas palabras iniciais improvisadas, dicir que nós estabamos alí para aprenderlles ortografía á xente da vila, que non sabía demasiada. Armouse un lío tremendo. Un grupo de xente indignada e ofendida chamoulle “chulería patata … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2013 | Marxe
A primeira vez que oín falar do loro Ravachol foi nunha tarde de tertulia con Gonzalo Torrente Ballester, non recordo se en Baiona ou na Ramallosa. Como el vivira varios anos en Pontevedra, coñecía moi ben as historias da cidade, que lle gustaban polo que tiñan de pintoresco e que utilizou amplamente na novela La saga/fuga de J. B. Posteriormente, tamén lle escoitei noticias do famoso loro a Víctor F. Freixanes. E hai aínda un par de días, botándolle unha ollada ao libro de Prudencio Landín que citei aquí onte, volvín bater co mencionado becho, que tantos anos despois da súa morte segue presente na vida dos pontevedreses na homenaxe que lle dedican todos os anos nas festas do Entroido.
Para os que non oísen nunca falar de Ravachol, direilles que foi un loro propiedade de don Perfecto Feijóo, boticario da máis famosa botica de Pontevedra, situada nas inmediacións … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 7, 2013 | Marxe
Onte vin un grupiño de mozos xogando cun can na Alameda de Vigo. O xogo consistía en facerlle trasnadas ao animal, enrabexándoo ata conseguir que ladrase, pois tiña un ladrido parvo, como de pito, que resultaba moi ridículo. Non entendo de ladridos, pero pareceume que eran de fastío máis que de indignación ou de rabia. Postos en lingua humana, debían de significar algo así como o seguinte: “Deixádeme en paz dunha vez, que non me gusta que me tratedes desta maneira”. Iso foi o que eu entendín.
Cada un dos rapaces facía esforzos de imaxinación para inventar algo novo que o convertese no centro do escenario, en clara disputa co can. O de máis éxito foi un rapazote de aspecto tímido e pel de fariña que quitou as lentes, dun grosor escandaloso, para poñerllos ao bicho. Sen dúbida, foi o gañador.
Sucedeu, non obstante, que despois duns minutos de festa, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2013 | Marxe
Na noite do sábado para o domingo, xa de madrugada, fun escoitando no coche un deses programas de radio que un non sospeita sequera que existan, pero nos que participan moitos oíntes por teléfono, o cal non deixa de sorprender. Como dicía alguén cando lle presentaron a un filósofo, hai xente para todo. Nesta ocasión tratábase dun adiviño que atendía consultas, case todas motivadas polo amor, o diñeiro ou o traballo. Polo que manifestaban os propios interesados, daba a impresión de que estes quedaban moi satisfeitos.
A min parecíame que as respostas, con lixeiras variacións, eran todas iguais. En xeral, resultaban esperanzadoras: os problemas ían solucionarse moi pronto, quizais ao empezar o ano, e os máis difíciles de resolver, normalmente os relacionados co emprego, situábanse nun horizonte inconcreto que non excluía un golpe de fortuna.
Cheguei á conclusión de que o adiviño era un coñón, incluso unha boa persoa que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 5, 2013 | Marxe
Como o señor Pérez en España, en Suecia, o sueco medio chámase Svenson. Adoita ser un individuo alto e loiro, de ollos azuis, educado e pacífico, seguro das súas opinións e dos seus dereitos, responsable e honrado, razoablemente feliz. De cando en vez, sempre dentro da lei, Svenson dálle á botella, especialmente os venres, se pode ser cos amigos, despois do cal regresa á casa en taxi para evitar problemas coa Policía. Aínda bebido, nunca perde a educación, por máis que lle dea sempre por falar inglés.
Segundo unha enquisa que acaban de publicar os periódicos, Svenson non quere entrar na Comunidade Europea. Teme que iso que os políticos chaman homologación lle faga perder algunhas das conquistas que converteron o seu país nun escalón intermedio entre a terra e o ceo. Svenson quere seguir onde está, acochadiño preto da gloria, vendo como alá abaixo os demais aínda pelexan por subir.… Seguir leyendo
