por amarxedotempo | Dic 14, 2013 | Marxe
Teño unha amiga alemá, que naceu e viviu no Leste, coa que levo falado moitísimas horas sobre como transcorría a vida diaria do outro lado do muro. Foi ela quen me explicou a loucura do plátano, unha especie de obsesión que afectaba aos cidadáns daquela parte do país, para os cales, conseguir ese froito, dificilísimo de atopar incluso no mercado clandestino, era como achegarse ao benestar soñado que sospeitaban existía na metade occidental.
Tenme contado a miña amiga como transcorría a festa do plátano na súa casa, o día que o pai conseguía un para cada membro da familia. Sentábase na mesa e para que a alegría durase máis, impúñase a prohibición de morder: había que chupar. Aínda así, os pequenos non podían evitar unha dentada de vez en cando.
Eu mesmo vin en Berlín do Leste, cando o muro xa caera, cantidades desmesuradas de plátanos nos mercados, como a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 13, 2013 | Marxe
Coñecín a José Luis López-Aranguren hai moitos anos, cando eu era estudante e el era un home xa famoso, pouco despois de que o expulsasen da cátedra que rexentaba na universidade de Madrid. Foi na casa que Domingo García-Sabell tiña na Rosaleda, en Santiago, unha tarde de inverno clara e soleada dun xa lonxano mes de marzo. Como os seus inimigos lle chamaban “Amarguren” e dado que as fotografías que tiña visto del se correspondían bastante ben coa nomeada, quedei moi sorprendido de que fose exactamente o contrario, un ser doce. Despois compartimos xuntos unha aventura que el ten contado en público moitas veces: fomos detidos pola policía e postos a disposición do Tribunal de Orden Público.Non esquecerei nunca a tristeza que me causou ver a Aranguren na comisaría, cos dedos enzoufados de tinta, entre a xente que facía o carné de identidade, onde nos trataron como delincuentes: vergoña … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2013 | Marxe
A miúdo, cando me preguntan cal foi o día máis feliz da miña vida, non sei que responder, pois estou convencido de que esa categoría absoluta non existe. Días felices hai moitos, ou quizais poucos, na vida de case todo o mundo. Podería dicir, en cambio, que unha das datas máis agradables que gardo na memoria correspóndese cunha mañá soleada da primavera do 1967, cando eu era estudante en Santiago e fun á oficina de correos a recoller un paquete do cal ignoraba o seu contido. No momento de abrilo, unha vez que tiña identificado o que viña dentro, sentinme desbordado pola alegría: era o meu primeiro libro, recén publicado.
Era tal a euforia que sentía, que tiña ganas de ensinarllo á xente que pasaba pola rúa, aínda que non a coñecese. Deuse a casualidade de que, ao saír da oficina postal, batín con Ricardo Carballo Calero, que daquela era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2013 | Marxe
Onte, cando ía comer, ao pasar pola rúa do Príncipe, en Vigo, vin un deses pobres dos que falan estes días os periódicos. Era un home novo, moi delgado, cun chupete na boca, subido nun dos bancos de pedra que ocupan o centro do paseo. Sentado aos seus pés, moi serio e posto no seu papel, un can non máis gordo que o seu dono, chupaba tamén dun adminículo semellante.
Como se tivese un resorte eléctrico movido por pilas, o home agachábase de cando en vez para pasar a man pola cabeza do animal. Ignoro a rendibilidade do oficio, pero supoño que non debe ser moi alta: quizais unhas poucas moedas recollidas ao cabo do día para conseguir algo de comer, mercar uns cigarros ou pagar a cama de cada noite nunha pensión. Demasiado pouco para tantas horas de traballo ao aire libre, con frío e sen estima social.
Cando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 10, 2013 | Marxe
Sempre que estiven en Xenebra, nunca deixei de pasar pola célebre tenda de Zino Davidoff, o paraíso dos fumadores de puros. Nunha ocasión, cando parecía que os árabes acabarían comprando o mundo cos dólares extraídos do petróleo, soprendín alí a un xeque grande, bigotudo e gordo, sen dúbida tamén regulamentista e quisquilloso, irritado polas vaguidades dun empregado que non conseguía condensar nas normas concretas que lle demandaba, o ritual máis ortodoxo na cerimonia de acender un habano.
Naturalmente, tal regulamento non existe e cada un acende os puros como quere, sen máis leis que as da experiencia persoal e sen máis limitacións que o propio gusto. O importante é que se trate dun bo exemplar, non destragado pola sequidade, e que se goce en boa compañía, sobre todo nunha longa sobremesa.
Hai uns días, en Ourense, oínlle contar a un amigo os apuros que pasou nunha ocasión, cando o alcalde … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2013 | Marxe
Unha vez, xusto diante dos xardíns do Padre Feixoo, no centro de Ourense, un señor parou a miña nai para saudala. Eu debía ter oito ou nove anos e quedei sorprendido da maneira de falar daquel home, que me recordaba os actores de cine ou os personaxes das novelas. Quero dicir que se expresaba dun xeito que hoxe sei que se chama afectación, pero que daquela me parecía simplemente raro. Cando se foi o citado individuo, eu preguntei quen era e a miña nai respondeume que se trataba dun pedante.
Tardei en escoitar de novo aquela palabra, aínda que o seu significado me quedou nidiamente gravado para sempre, asociado de forma moi plástica a un tipo humano que cheguei á conclusión de que non me gustaba. Nunca pensei, en cambio, que o tal vocábulo puidese ter un sentido que descubrín onte lendo a Nabokov.
Como é sabido, o escritor ruso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2013 | Marxe
Non sei por que rara coincidencia, ultimamente houbo moita xente que me falou do chourizo. Todo empezou hai uns días, durante un xantar de amigos, cando alguén eloxiou con entusiasmo unha modalidade que eu non coñecía: os chourizos con castañas. Como consecuencia diso, cada un amosou despois as súas preferencias respecto dese popular produto porcino: asado á brasa e comido con pan, cocido con patacas ou fritido. Pola miña parte, confesei e confeso a miña debilidade polos que na Limia chaman os chourizos do verán, que son de carne, ben afumados e duros, ideais para acompañar cun cacho de pan e un bo viño.
Onte mesmo, un amigo meu de Madrid, que ten casa de vacacións aquí perto, no val de Tebra, contoume a historia dun individuo que fixo as milicias universitarias con el e que, cando recibía chourizos da familia, botaba unha manta pola cabeza para comer ás agachadas, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 7, 2013 | Marxe
En Sabarís, a uns centos de metros da estrada de Baiona, nunha das zonas de Galicia máis concorridas polos turistas, érguese un convento de monxas de clausura. Traspasada a porta do patio, o ruído abouxador do tráfico que vai e vén sen parar, xa non se escoita. É como un milagre. Despois, todo está en consonancia: a limpeza inmaculada de cada cousa, que as monxiñas compararán de seguro cunha patena; a tranquilidade e o silencio, polo medio dos cales se percibe algún rumor de cousa santa; a campaíña na entrada para chamar…
Aos primeiros toques, acode unha señora que nos anuncia amablemente que xa é tarde, pero que as monxas adoitan atender a calquera hora. Explica que para falar con elas hai que situarse diante do fachinelo pechado que nos sinala á dereita do vestíbulo, despois petar coa man e agardar a continuación que alguén conteste da mesma maneira do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2013 | Marxe
Periodicamente recibo catálogos de librerías de toda España, sobre todo daquelas que ofrecen libros antigos ou de ocasión. Hai pouco chegoume de Sevilla un deses catálogos por correo e gardeino a propósito no peto da chaqueta para miralo con calma pola noite, cando me quedo só, que é o momento ideal para estes pequenos gozos inocentes. Fun pasando as follas con parsimonia, poñendo cruces cun lapis aquí e alá, marcando os títulos que máis me interesaban. De pronto, atopeime coa ficha dun libro meu, o cal non ten nada de particular, pero seguido dunha nota que me deixou algo desconcertado. Dicía: “Con dedicatoria autógrafa del autor”.
Escuso dicir que, ao día seguinte, o pedín por teléfono. Quería saber quen era a persoa a quen lle tiña dedicado ese libro e que probablemente, por razóns descoñecidas, o vendera, o extraviara ou o regalara. Mentres non me chegaba o paquete, deille algunhas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 5, 2013 | Marxe
Hoxe escribo desde Zürich. O frío é de órdago, de maneira que hai que saír á rúa acoirazado, con gorro, luvas para as mans, bufanda e roupa adecuada. Formamos un grupo amplo de amigos que imos xuntos a todas partes, medio disfrazados polas esixencias do clima. Ata os máis clásicos nisto de vestir se atreveron a mercar gorriños de la, de colores ousadas. Non hai como estar lonxe da casa e do medio no que un se move habitualmente para rachar con moldes e rutinas. Aínda así hai quen prefire andar a pelo, pero poucos.
O frío é unha das moitas cousas que nos distancia de Europa, non sempre para ben. Os países mellor organizados do mundo, en xeral, son países nos que a temperatura baixa moitísimo no inverno. Sucede aquí en Suíza, igual que ocorre en Suecia, Dinamarca, Alemaña e practicamente na parte máis próspera do continente.
Onde vai … Seguir leyendo
