por amarxedotempo | Nov 11, 2014 | Marxe
Recordando a ese fotógrafo do que falei onte, que metía os clientes nunha cuba de viño para sacalos de medio corpo, veume á cabeza a lembranza dun colega seu da miña vila que pintaba as fotos a man, cando non existía a fotografía en color. Eu teño unha. Estamos nela uns amigos de bacharelato, alá polos anos cincuenta. O curioso foi que un rapaz que se chamaba Tito, que tiña un brazo escaiolado, saíu con tres brazos na foto, pois o retratista ignoroulle o membro fracturado, que apenas se vía, e adxudicoulle un dos meus.
Eu nunca entendín de que vivía aquel home, nunha época na que, como dicía un panadeiro da miña vila, ata as formigas pasaban fame. O fotógrafo era un home alto e calvo, de aspecto quixotesco, que paseaba moito. Dábame a impresión de que a xente o tomaba un pouco de coña, como se aquela non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 10, 2014 | Marxe
Recibo unha carta dun profesor amigo que me escribe desde Venecia, concretamente desde o hotel Danieli, esa marabilla. Hai anos que tiña a ilusión de pasar unha noite entre as súas paredes, podendo ser no cuarto número dez, aquel no cal viviron o pobre de Alfred de Musset e a lagarta de George Sand, que mentres o poeta estaba postrado na cama, ela dábase bicos co médico, tratando de facerlle crer ao infeliz do enfermo que todo o que vía non eran máis que alucinacións causadas pola febre.
O meu amigo non puido ocupar o citado cuarto, pero pasou varias horas sentado no vestíbulo do mítico hotel, un luxurioso estourido vermello de alfombras e mármores. Desde alí, contemplando os arcos do século XIV e as balconadas interiores,viu desfilar varios fantasmas, entre eles o espírito cínico de Cocteau.
Como homenaxe a aquel golfo, ao meu amigo ocorréuselle unha pequena trasnada. Satisfeito … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2014 | Marxe
Pouco a pouco van chegando noticias do porquiño que ten a miña sobriña en Suecia. Polo pronto, xa non necesito imaxinalo do tamaño dun bote de cervexa, como me dixeron o outro día por teléfono, senón que a súa dimensión exacta son doce centímetros, é dicir, nada. Desde logo, menos que un gato pequeno e moito menos aínda que un polo. Chámase Svea e parece que é ben mandado. Cando necesita facer unha urxencia, corre cara a unha caixa que lle teñen preparada e alí se comporta como un señor.
Iso non quere dicir, non obstante, que sexa un modelo de hixiene. Digo isto porque onte contáronme que non lle gusta nada bañarse polas noites. Polo visto, espernexa e berra como se o estivesen matando. Polo demais, non cheira mal nin chora nin dá a lata. Iso si, anda sempre detrás de alguén pola casa adiante.
Por riba, ten unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2014 | Marxe
Foi soamente un segundo. Estaba eu nunha comisaría sueca facendo unha denuncia porque un alcohólico me roubara a bicicleta. Acompañábame o propietario da máquina. Detrás do mostrador, unha rapaza fermosa e nova facíame preguntas e máis preguntas, todas elas sacadas dun formulario que sostiña nas mans. Nun momento advertiume de que da resposta que dese dependía que o seguro me comprase unha bicicleta nova ou non. Tratábase de saber se a bicicleta estaba pechada co dispositivo do seguro.
Confeso que dubidei un segundo, pero antes de que me viñese a resposta á boca, xa o propietario dixera que non, perdendo así toda posibilidade de que o seguro lle aboase o diñeiro correspondente. Cando volviamos para a casa, pregunteille cantos anos levaba pagando e se en todo ese tempo recibira algo a cambio. Contestoume que non, pero que non estaba disposto a mentir.
Nese segundo que eu dubidei cabe todo un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 7, 2014 | Marxe
No pouco tempo libre do que dispuxen onte, aproveitei as últimas horas da tarde para ler a historia de Urbain Grandier, aquel cura parisino, elegante e intelixente, que no ano 1657 tivo a mala sorte de ser destinado como párroco a Loudun. O que nun principio parecía o triunfo dun home ben preparado e cun porvir brillante diante de si, acabou por converterse na gran desgraza da súa vida. Alí entrou en relación coa familia máis poderosa da cidade, os Trincant, que lle abriron as portas da casa. Un día, a filla dos señores, unha rapaza chamada Philippe, dixo que estaba embarazada e que o responsable da súa deshonra era o cura Urbain Grandier. Aínda que non hai probas terminantes disto último, parece seguro que a rapaza non mentiu.
Os acontecementos que sucederon desde entón teñen unha certa lóxica. Por exemplo, o odio do pai de Philippe, que se empeñou … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 6, 2014 | Marxe
Eu pensaba que iso dos desafíos a espada xa non existía, pero acabo de escoitar na radio que dous señores, ignoro se peruanos ou salvadoreños, queren dirimir un presunto conflito de honra por aquel procedemento, tan decimonónico. Digo presunto conflito porque xa se sabe que a honra, nestas cousas, non pinta absolutamente nada. É unha forma nobre e grandilocuente de nomear unha realidade que a maioría das veces non consiste máis que nun insulto, sen que a honra, que por outra parte eu creo que xa non existe (quero dicir que xa non existe entendida como a entenden estes homes), teña nada que ver con semellante banalidade. Dito de outro xeito, que hai dous señores dispostos a facer o tonto.
Se me lesen alá nos seus países, que non o farán, por suposto, atreveríame a darlles algún consello. Contaríalles dous casos, un deles o do meu amigo Fausto Martínez Biel, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 5, 2014 | Marxe
Non coñecín a ninguén máis obsesionado co ouro que un paisano da miña terra a quen lle chamaban O Relexo. Tiña a teima de que en California, onde traballara nunhas minas, deixara riquezas fabulosas. A primeira, unha propiedade en terras equivalente á provincia de Ourense; a segunda, varios cofres cheos de lingotes, decomisados polo Goberno. Dese soño viviu moitos anos, facendo rir polo baixo aos seus veciños. El, en cambio, debía sentirse feliz, porque estaba convencido de que era rigorosamente certo.
Acordeime onte del, lendo unha reportaxe sobre un suceso real que, se non me equivoco, pronto acabará nas pantallas de cine. Revelouno, depois dunha década de mantelo en secreto, o protagonista principal, un funcionario do Tesouro americano, encargado da operación polo Goberno do seu país.
Tratábase de trasladar desde a parte baixa de Nova York ata West Point a cuarta parte do ouro dos depósitos federais americanos, conducido en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 4, 2014 | Marxe
O Pepiño da Abelaira tiña a desgraza de ser destripacontos, pero inocente. Cando nos adiantaba que o “chico”, que era como nós lle chamabamos aos protagonistas das películas, fuxía da forca no último minuto, non o facía por mal, senón porque lle resultaba imposible gardar o segredo. Un día que don Camilo lle recriminou aquel costume tan feo, despois de que lle rebentase na aula unha historia con intriga, referida a un suceso que houbera en Barcelona, cando a policía collera ao criminal por lambón, pois deixara os dentes perfectamente esculpidos nun cacho de queixo, el respondeulle tatexando: “Iso pásame porque son un pouco nervioso”.
En realidade, non era nervioso, senón que pertencía a esa clase que digo. Os destripacontos son cegos e chatos para o misterio. Son eles os que lles contan aos outros nenos a fábula dos Reis Magos como unha historia realista, acurtándolles a infancia en varios … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 3, 2014 | Marxe
Onte pola tarde, despois de moitas horas de traballo, fun tomar un café a Baiona para liberar un pouco a cabeza da tensión do esforzo. O que eu pensei que ía ser un agradable momento de descanso, pasmado diante dun ventanal para mirar o mar e observar no ceo os xogos da luz última do día, acabou convertido nun inesperado espectáculo de circo, ao que asistín de balde en primeira fila, case como único espectador. Co cal cheguei á casa máis reconfortado do que esperaba.
Sucedeu que, sentados ao meu lado, calados e comendo unha boa torta de amorodos e nata, da que daban conta con fruición de lambonciños inocentes, estaba unha parella de persoas maiores, ambos pulcros e sorrintes, con cara de anxos que teñen todo ben preparado para partir para o ceo en calquera momento, cando lles toque.
De súpeto, a ela pegoulle un golpe de hipo. Ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 2, 2014 | Marxe
No ano 1974 morría en Buenos Aires un personaxe fascinante, a escritora española María Lejárraga. Estaba a punto de cumprir os cen anos de idade e aínda conservaba a intelixencia e o humor que sempre deslumbraron a cantos a trataron, incluídos Falla e Juan Ramón Jiménez. Falando da situación política da Arxentina, dicía que a pesar de todas as calamidades, comer aínda se comía, porque cada vez que un arxentino dá un suspiro, fai unha vaca, e cada vez que unha arxentina deixa caer unha bágoa, nace un repolo.
Durante toda a súa vida, María Lejárraga escribiu na sombra os libros que firmaba o seu home, Gregorio Martínez Sierra. Non só as obras teatrais, polas cales el saía a recibir os aplausos desde o escenario ao final das representacións, senón as conferencias que daba, os artigos que publicaba e as cartas que remitía.
Aquel zascandil chegou a soñar incluso co … Seguir leyendo
